°•Ne Olursa Olsun İntikam •°

°~Geçmişten bir haber~•

....

Yavaş ve sarsak adımlarla okula doğru ilerliyordu...

Ruhu bedeninden çekilmişti sanki...

Sabah geçirdiği panik ataktan sonra ilaçların dozunu biraz arttırmıştı.

Sahi kaç hap almıştı 4?
Yoksa 5 miydi?

Hayır, hayır belki 6....

Peki onu bu hale getiren ilaçlarmıydı?

Yoksa çalınmış benliğimi? Kimdi tüm bunların suçlusu....

Her gün biraz daha nefret ediyordu kendinden...

Kendi kendine düşündü, ne denirdi onun bu haline neydi bu amansız hastalığın ismi...

İnsanlar üzüldüklerinde depresyondayım derlerdi...

Depresyon dedikleri bumuydu?
Vazgeçmek...

Yavaş yavaş herkesten ve herşeyden vazgeçmek.

Yıkılan duygular için yeni temellerden... kararan hayatlar için bir ışık hüzmesi aramaktan,

Herşeyden ama herşeyden vazgeçmekmiydi?

O zaman hastalığının adı buydu...

Peter'de depresyondaydı...

Çünkü o artık yaşamaktan bile vazgeçmişti...

Milyonlarca defa ölmüş olan ruhu gömülmeyi bekliyordu.

Sonsuz kurtuluşu istiyordu.
Zerre kadar inancı kalmamıştı mutlu olmaya...

Artık böyle olmuştu Peter,
Yaşadıkları onu böyle yapmıştı.

Biraz güvensiz, biraz hissiz, biraz kimsesiz, ama çokça sessiz, tepkisiz ve çok şeye karşı isteksiz...

Okula kolkola giren insanlara baktı.
Hepsi birbirlerine gülerek bir şeyler anlatıyor, mutlu oluyorlardı.

Eskiden olsa hemen kendininde arkadaşlarının olduğu bir düşe dalardı...

Eskiden hep öyle geçerdi günleri...

Yaşayamadıklarını düşünür,
Kuytularda ölürdü...

Çocukluğu geldi aklına,
Bitmek tükenmeyen umutları...

Kurmaya doyamadığı hayalleri ile doluydu.
En ufak şeyde mutlu olurdu...

Eskiden kafasını neyden tarafa çevirse

Denizdi, maviydi, ışıktı,
Sonraysa bir çaresizlikti zifiri...

Ona o bile çok görülmüştü.
İmkansizlıklar üzerine kurulu hayalleri.

Onlar bile alınmıştı elinden...
Sahi onun elinde ne kalmıştıki?

Neyi vardı?

Böyle derin bir sorunun cevabını üç harf cevaplıyordu "hiç!" Hiç bir şeyi yoktu onun...

Ne düştüğünde yaralarını sarıp onu kaldıracak bir annesi...

Ne hayat hakkındaki zorlu sınavında arkasında duracak daima destekçisi olacak bir babası...

Ağladığında ona omzunu uzatacak bir dostu...

Aslında intikamcılar vardı. Ama onlara alışmamalıydı. Yoksa hayat onu oradan vurabilirdi...

Kendi kendinin çaresizliğine güldü Peter...
Ne kadarda çaresiz acınası bir insandı.