Yakamoz Güzeli |Lahza|

42. Bölüm ⏳

Yeni gelmedik arkadaşlar, geri geldik! Ay lütfen artık bir düzen oturtabileyim yoksa delireceğim. Bu bölüm uğrumuz olsun ve bununla birlikte sık sık bölümler gelsinn. Siz de lütfen yorumlarınızla destek olabilir misiniiiz? İyi okumalaar!
*

Planlar kurulmuş, silahlar çekilmiş, aşkın büyüsünden çıkılmıştı. Düşmanın çetesindeki insanları bir bir indirmeye hazırken her şeyi avucunda sanan düşmansa büyük tongaya getiriliyordu.

Aşır dakikalardır evine ve kendisini izlediğini sandığı adamın tam da arkasındaydı. Aşır bu yolda çok hatalar yapmıştı. Aşkın büyüsü gözünü kör etmiş ve daha başta çözümleyeceği olayları daha da düğüm etmişti. Bunun içinse yalnızca kendini suçluyordu; çünkü ilk kez böyle aptalca bir hataya düşmüştü. Kendini çok üstün görmüş ve her şeyi zorlanmadan çözeceğine kendini inandırmıştı. Bu oyunun içerisinde gözü yalnızca Akça'yı görüyordu. Zaten bu yüzden onun gözünün içine baka baka oynanan oyuna karşı körü oynamıştı. Aslında halledebilirdi baştan beridir ama bu büyülü aşk masalını bozmayı gözü yememişti. Baştan halledemediği vakitse üzerine katlana katlana büyümüştü her şey. Bir olay soğumadan diğerinin cinayetiyle karşı karşıya kalmışlardı. İşte artık kökünden halledecekti bu durumu. Kendini hiçbir durumda geriye de çekmeyecekti bu defa; çünkü canının sağlığından korktuğu bir Akça da yoktu artık. Zaten bir zehrin orta yerindeyken daha da başka zarar göremezdi.

İşte sonunda bir adım öne geçmek için o hamle elindeydi. Orhan'ın peşine taktığı sağ kolu hemen önündeydi. Aşır aslında tam da bu sivri zekalı adamdı. Gizlenmek istediğinde gizlenen, ortaya çıkmak istediğindeyse hiç beklenmedik anda çıkan kişiydi. İlk önce aşk gözünü kör etmiş, ardından aynı aşk onu yaralayarak dibe çakılmasına sebep olmuştu. Şimdiyse o aşk onun savaşması için tam da olması gerektiği yerdeydi.

Usulca karda yürüyüp izini belli etmeyecek şekilde adamın bir nefes arkasında yerini almıştı. Sağ omzuna dokunduğu için adam hızla oraya dönerken sol taraftan sıyrılıp ön tarafına geçti. Arkasının boş olmasıyla durumu garipseyip önüne döndüğü an gördüğü suretle olduğu yerde sıçramıştı. "Aşır abi... Abi burada ne işin var?" Titrek sesi bile yanlış bir şey yaptığını alenen ele veriyordu.

"Benim evim burada, asıl senin buradaki işin ne?" Donuk tavrı her daim etrafındaki insanları daha çok korkuturdu. "Ben... Beni Patron yolladı. Bu aralar iyi değilsin ya, arada kontrol ettiriyor iyi misin diye." Aşır parmaklarını dudaklarının üstüne kapatıp kısıkça güldü. "Vay be, varolsun Patron'un. Bizi ne de çok düşünürmüş Orhan amca!" Bedir'in patronundan bile daha çok çekindiği kişi varsa o da tam karşısındaki adamdı. Orhan'ın her şeyi avuçları arasında tuttuğunu düşünen ama ufacık bir şeyde her şeyini yitirebileceğini düşünüyordu. Fakat Aşır, büyük balıktı. Yerin yedi kat altına acıdan gömülse oradan çıkışı herkesin sonu olabilecek birisiydi. Nitekim öyle de oluyordu.

"Yıkılacak olan bir kalenin ilk ölecek muhafızı mı olmak istersin yoksa özgürlüğün sunulduğu yeni bir yaşam mı?" Lafı hiç dolaştırmadan tok sesiyle ona bir seçim şansı vermişti. Orhan'ın tarafında olacağını söylese zaten haberi de karşı tarafa uçuracak olacağı için bir adım bile atmasına izin vermezdi ama kendi tarafını seçerse her şeye rağmen ona bir özgürlük sunuyordu. Seçim onundu.

"Anlamadım abi?" Ağırca yutkunup titrek gözlerle bakıyordu. "Aptalı oynama, geri zekalı herif! Orhan'ın tarafını tutup hepinizi ezip yok etmemi mi istiyorsun yoksa tarafıma geçip her şeyi bitirdikten sonra özgür olmayı mı? Bir kerelik sana bu şansı veriyorum, şu an ne cevap verirsen onu kabul edeceğim ve sonunu burada yazacağız. Ver şimdi kararını!" Bu olaylara başlarken en korktuğu şey Aşır'ı karşısına almaktı ve o korktuğu şey şimdi başına gelmişti. Hiçbir zaman Orhan'a karşı sadakat beslememişti. Babası yüzünden onun yanında ezilen bir köpek olarak görürdü kendini. Babasının kaderini yaşıyordu. Çalışan çoğu adamsa Orhan'dan çok Bedir'e bağlıydı. Bu şansı geri tepme lüksü olmadığının farkındalığıyla cevabı da belliydi, düşünmeye gerek yoktu.