Secret revenge,hyunin ✓

Harmanlanan Acılar

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayı
İyi okumlar dilerim~✨

🖤

(Bir kaç saat sonradan..)

Kardeşimi yaşanacak olaylara şahit olmaması adına geçici bir süre arkadaşına bırakmıştım.Hastanedeydim.Verdiğim testlerin sonuçlarını beklerken kafede oturuyordum.İçim huzursuzdu.Yapacağım şey hakkında hiç bir fikrim yoktu.Ortada koca bir yanlış anlaşılma vardı.Her an adımız kötüye çıkabilirdi.İşin daha da kötü yanı anneme ulaşamamamızdı.Bizi terk edip böylece gidemezdi.Aldatan kişi her kim olursa olsun çocuklarını bu şekilde ortada bırakamazdı.Kafam çok karışıktı.Düşünce akışını bir türlü durduramıyordum.Babam böyle bir şeyi yapabilir miydi? Yoksa bu gerçekten bir yanlış anlaşılmadan mı ibaretti? Telefonumda oluşan titreşim ile hızla mesajı açtım.Atılan maildeki linke tıklayarak test sonuçlarıma girdim.Sayfa yüklenirken kalp atışlarım nirvanadaydı.Ölücek gibiydim.Her şeyin kaderini bu test belirleyecekti.

Negatif.

Tanrım.O ahmak doğru çıktığı için üzülmeli miydim yoksa kendim için sevinmeli miydim?
Her ne olursa olsun en azından içime biraz da olsun su serpilmişti.Arkama yaslanarak derin bir nefes verdim.Ardından test sonuçlarının fotoğraflarını abime ardından da babama yolladım.Beni epey hırpalamışlardı.Ancak beni derinden kıran şey ettikler hakaretler ve tehtidlerdi.Bana inanmamışlardı.Kanıt sunacağımı söylediğimde bile bana küçümseyen gözlerle bakmışlardı.Zoruma gidiyordu.

Küçüklüğümden beri ailem iş dışında üzerime düşmezdi.Belkide de fırlama olarak yetişmemin nedeni de buydu.ilkokul yıllarından lise hayatıma ve arkadaş ortamlarıma kadar her yerde şaklaban olarak anılırdım.Öğretmenlerim bana ne kadar kızarsa kızsın şakalarıma gülerdi.Ancak kimse evde neler yaşadığımızı bilmezdi.Abim ve kardeşim ne kadar babamın disiplinini kazanmış olsalarda ben o disiplinin bir türlü altına girememiştim.Babam bu yüzden diğer kardeşlerimden hep aşağıda tuttu beni.Yaptığım herhangi bir şeyle ilgilenmedi bile.

Oysa benim isteğim sadece biraz ilgi ve sevgiydi.

Yüzlerce kez yüzme şampiyonluğu almıştım ancak annem veya babam hiç bir yarışmama desteklemeye yada izlemeye gelmemişti.Küçükken bolca çizim yapar babama göstermeye götürürdüm ama babam yüzüme bile bakmazdı.Annem o zamanlar kardeşimle ilgilendiği için benimle pek vakit geçirmeye fırsat bulamazdı.Abim ise sürekli başka şeylerle ilgilenir yada küçük yaşına rağmen babamdan iş öğrenmeye çalışırdı.Kardeşim ise her şeyinde çok başarılıydı.Okulunda birinciliğini kaptırmazdı.Bu yüzden babam onun sorumluluklu bir yönetici olacağını düşünürdü.

Şimdi düşününce.Ailem benim mezuniyetlerime bile gelmemişti.Bir müddet sonra üniversite hayallerim de suya düşmüştü.Ailenin gamsız, fırlama, hareketli ve sinir bozucu çocuğu olmayı ben seçmiştim.

Yada zorunda bırakılmıştım.

Kardeşlerimden neden nefret etmedim? Edemezdim.Abimle uğraşmayı ve sinir etmeyi çok seviyordum.Babam zaman zaman sınavlarıma çalışmam için beni dövüp odama kapatırdı.Abim ise uyumaz, gecenin bir köründe sessizce aşağıya inip bana abur cubur getirir ve hiç bir şey olmamış gibi beni ders çalıştırırdı.Junjun dan ise nefret etmeyi denemiştim ancak abilik iç güdülerim buna pek izin vermemişti.

Bir yılbaşı gecesi babam üçümüzü de salona çağırmıştı.Asla unutamam.İlk abime hediyesini vermişti.

"Al bakalım daehyun"  hayali olan kemanı almıştı ona.Abim bir hevesle onu çalmaya çalışırken babam yanında duran kocaman öbür  paketi kardeşime uzattı."junjun.Al bu sene çok çalışmanın ödülü."  Junho paketi açtığında dehşete düşmüştüm.O da o zaman çok şaşırmıştı.Çünkü aldığı hediye ikimizin de isteği olan bir bisikletti.Kardeşim bir bacağını bisikletine atıp pedallarını döndürmüştü.Merakla babama bakmıştım.O da oğullarına bakıyordu.Ancak hareketlilik yoktu.