adopted by Niall Horan *1

17

Robine

Ik sta te wachten op het schoolplein, tot Paul komt. Hij zou om twee uur op de parkeerplaats zijn, maar hij is er niet.

Ik zucht en plof neer op een bankje. Ik zet mijn tas naast me neer en voel een hand op mijn schouder. Verschrikt draai ik me om.

'Diego?' Hij grinnikt.

'Waarom verbaasd?' Ik draai me weer terug en sla mijn armen over elkaar.

'Waarom opeens wel geïnteresseerd?' Diego zucht en ik sta op.

'Waarom liet je me alleen?! Ben ik zo saai?! Of onbelangrijk?!' Diego trekt me naar hem toe en slaat zijn armen strak om me heen. 'Laat me los, verdomme!' Ik probeer me los te wurmen, wat natuurlijk niet lukt.

'Rustig. Ik wilde je niet alleen laten. Ik dacht dat je achter me aan liep.'

'Ik ben geen fucking hond!' Zijn grip verslapt en ik zie dat hij wordt weggetrokken.

'Valt hij je lastig, Robine?' Ik schudt mijn hoofd.

'Nee, dankje Paul. Hij valt me niet lastig.' Paul knikt en laat Diego los. 'Dit is Diego, een jongen die ik heb leren kennen.' Paul knikt weer en loopt naar me toe.

'We moeten gaan. Kom je?' Ik knik en kijk kort naar Diego.

'Doei, Diego.'

'Doei, Robine.' Ik loop achter Paul aan, naar een zwarte auto en stap in. Paul stapt ook in en klikt zijn gordel vast. Ik klik de mijne ook vast en pak mijn flesje drinken uit mijn tas.

'Sorry dat ik zo laat was. Ik moest nog wat regelen voor de jongens.' Ik knik begrijpend.

'Het geeft niet. Ik had goed gezelschap.' Paul knikt.

'Dat zag ik. Als hij je nog eens lastig valt, bel dan meteen mij of één van de jongens. Oke?' Ik knik.

'Maar hij viel me niet lastig.'

'Ja, dat zag ik.' Hij kijkt me aan. 'Geloof je zelf wel wat je zegt?' Ik knik.

'Natuurlijk geloof ik wat ik zelf zeg.' Al klinkt het niet overtuigend. Paul rolt zijn ogen en kijkt weer naar de weg.

'Ik houdt hem in de gaten. Wat je ook zegt.' Ik zucht en kijk naar buiten, waar de zon schijnt. Kinderen spelen in een klein opgezet zwembadje en spetteren elkaar nat. Ik glimlach. 'Maar hoe ging het op de eerste schooldag?'

'Ging wel. Het blijft de universiteit, hé?' Paul grinnikt. 'Maar ik heb al wel een paar vrienden gemaakt. Diego en Lynn.'

'Lynn wie?'

'Lynn Hiep. Ze zit bij me in de klas.' Paul kijkt me weer kort aan.

'We zijn er.' Ik kijk om me heen en zie een enorm gebouw. Mijn mond valt open van verbazing en ik doe hem met een klap dicht. 'Kom je?' Ik knik en stap uit.

Ik doe mijn tas op mijn rug en loop achter Paul aan. Bij de deur wordt ik tegengehouden door een grote man. 'Waar gaat dat heen?'

'Naar mijn vader. Laat me erdoor.' Ik wil verder lopen, maar de man houdt me weer tegen. 'Nou moet je eens even luisteren... Stan. Mijn vader is daar binnen, en die man die voor me liep, is een van zijn bodyguards.'

Stan kijkt me emotieloos aan. 'En wie is je vader?'

'Niall Horan. Van One Direction.' Stan slikt en laat me door.

'Fijne dag nog, mevrouw Horan.'

'Dankje, Stan. En gedraag je de volgende keer.' Ik loop door en zie Paul verderop lachen. Ik loop naar hem toe. 'Wat is er?'

'Hoe je dat deed! Ge-wel-dig!' Ik lach nu ook.

'Tja, hij irriteerde me. Ik wil gewoon naar Niall.' Paul knikt en begint weer te lopen. Ik hoor gegil en geschreeuw verderop en durf al te wedden wie daar zitten.

We lopen een kamer binnen, waar ik vier kleuters zie rondspringen en achter elkaar aanrennen in het grote kamertje. Ik lach en zet mijn tas met een klap op de grond. De jongens kijken verschrikt op en zijn meteen stil.

Totdat Louis en Niall beginnen te schreeuwen. 'Robine!' En meteen zit ik in een groepsknuffel met de jongens.

Ik lach en probeer me los te wurmen, wat niet lukt. Dan maar plan B. 'Jongens, adem.' De jongens laten me meteen weer los en zetten een stap opzij. Ik grinnik en loop naar de bank. Ik plof erop neer en voel de bank naast me inzakken. Ik kijk opzij, waar Niall zit.

'Hoe was het op de universiteit?' Ik haal mijn schouders op.

'Ging wel. De lessen waren saai, maar ik heb vrienden gemaakt.'

'Wie?' Vraagt Niall geïnteresseerd.

'Lynn en Diego.' Niall knikt.

'En Diego is die jongen die je vrijdag al had ontmoet?' Ik knik. 'Leuk. Heb je nog veel huiswerk?' Ik schudt mijn hoofd.

'Niet heel veel. Maar een paar opgaven van wiskunde. De rest heb ik in de les al gemaakt. Maar wiskunde is makkelijk, dus ik heb het zo af.' Niall knikt begrijpend.

'Wij moeten zo weer naar de interview-ruimte. Dan kan jij alvast je huiswerk maken.' Ik knik en sta op om mijn tas te pakken. Ik haal mijn boeken eruit en begin met de opgaven maken. Ik stop mijn oordopjes in mijn oren en zet mijn muziek op shuffle. Little things van One Direction begint te spelen.

Na een paar minuten ben ik klaar en kijk ik op mijn mobiel. Ik wordt aangetikt en kijk op, terwijl ik een oortje uit mijn oor haal. Ik kijk Niall vragend aan.

'We beginnen met het interview. Blijf je hier of kom je mee?'

'Ik blijf hier.' Ik heb het niet zo op camera's en vermijdt ze het liefst. Niall knikt en drukt een kus op mijn voorhoofd.

'Tot straks.'

'Bye.' Niall loopt weg en ik stop mijn dopje weer in mijn oor, waarna ik verder kijk op Instagram en Snapchat.