adopted by Niall Horan *1

32

(Eerst wil ik jullie heel erg bedanken voor de felicitaties! Dus heel erg bedankt)

Robine

'Levi, laat me los!' Een brandend gevoel gaat door mijn wang en de tranen schieten in mijn ogen. 'Au!' Nog een klap komt in mijn gezicht en ik gil het uit van de pijn. 'Stop!'

Nog een klap. 'Wees stil, slet!' Ik houdt mijn mond en laat de tranen stromen. 'Stop met janken als een baby.'

Ik probeer te stoppen met huilen en voel een harde klap tegen mijn slaap. 'Slaap lekker, slet. We zijn er.' Ik voel hoe hij me optild uit de auto, en me meesleurt aan één arm. Daarna laat hij me keihard op de tegels vallen, en alles wordt zwart.

'Aah!' Ik gil en schiet overeind, waardoor ik mijn hoofd stoot tegen het bed boven me. Ik laat me weer in het matras zakken en wrijf over mijn pijnlijke voorhoofd. 'Auw.'

Luke snelt bezorgd naar me toe. 'Gaat het?' Ik schiet hem een blik.

'Het gaat fantastisch, bedankt voor het vragen.' Zeg ik zo sarcastisch mogelijk. Luke rolt met zijn ogen.

'Waar ligt de paracetamol?'

'Bovenste kastje aan de rechterkant, in de keuken.' Luke knikt en loopt weg. 'Luke!' Ik spring uit bed en ren hem achterna.

'Robine, ga terug in bed. Je bent ziek.'

'Ziek van angst, ja.' Mompel ik zacht. Luke kijkt me vragend aan.

'Waarvoor ben je bang?' Hij trekt me in een knuffel, maar ik duw hem meteen van me af. Hij kijkt verbaasd, en ik schudt mijn hoofd.

'Nee.' Hij knikt begrijpend, en doet een stap achteruit om te laten zien dat hij mijn grenzen accepteerd. Ik ga zitten op de bank en zucht. 'Ik ben bang voor... Levi.' Luke kijkt me vragend aan.

'Wie is Levi?'

'Laat maar. Ik vertel het je een andere keer. Het is een heel verhaal, en we kennen elkaar nog maar een paar uur.' Luke knikt. 'Kunnen we weer terug naar binnen?' Luke knikt nogmaals en ik sta op. We lopen de tourbus uit, en daarna het concertgebouw weer in. Het gegil is er nog steeds en ik zucht.

We lopen onze kamer weer in, en zien Calum, Michael en Ashton zitten. Ze kijken op als Luke binnenkomt en bestoken hem meteen met vragen.

'Waar was je?'

'Wat hebben jullie gedaan?'

'Wat is er gebeurd?'

Ik zucht en loop naar Lynn en Sabine. Ze kijken me vragend aan, en ik schudt mijn hoofd.

Nu niet.

Ze knikken, ten teken dat ze het begrijpen en ik plof naast ze neer. Lou kijkt me bezorgd aan en vraagt zonder geluid te maken: 'gaat het?'

Ik vorm terug: 'het gaat prima.' Lou knikt twijfelend en draait zich weer om naar het podium.

'Hoelang duurt het nog?'

'Een paar minuten. Ze zijn bezig met drag me down.' Ik knik.

Drag me down is hun nieuwste song, en ik ben er verslaafd aan. Het is gewoon zo'n gaaf nummer.

Na een paar minuten komen de jongens de kamer binnen, en lopen we met z'n allen naar buiten. Ik loop achteraan en Luke komt naast me lopen.

'Vertel het maar als je er klaar voor bent. Ik wacht wel.' Ik knik en glimlach naar hem.

'Dankje.' Hij glimlacht bemoedigend naar me en ik stap de tourbus in.

'Ik zie je morgen in Japan.' Ik knik en geef hem een korte knuffel. Hij slaat twijfelend zijn armen om me heen.

'Tot morgen. En bedankt dat je de jongens niks verteld hebt.'

'Ga je het ze zelf vertellen?' Ik knik en laat hem los.

'Ja.' Luke glimlacht weer bemoedigend naar me en geeft me een kaartje met een telefoonnummer erop.

'Hier heb je mijn nummer. App me.' Ik knik en stap de tourbus verder in.

'Zal ik doen. Slaap lekker en tot morgen.'

'Jij ook en tot morgen.' Hij draait zich om en stapt de tourbus van 5sos in. Ik draai me ook om en loop naar de bank, waar de anderen zitten. Iedereen zit op zijn telefoon, of staart voor zich uit als een zombie. Ik grinnik en pak mijn mobiel ook.

Ik plof naast Liam en typ het nummer van Luke in. Ik besluit hem meteen een bericht te sturen.

Hee Lukie, Robijntje hier. xx

Binnen een halve minuut heb ik een bericht terug.

Yo, Robijntje. Nog wakker?

Haha, ja. Jij ook zo te zien.

Nee, ik slaapapp.

Dat verklaart de boel.

:)

Ik ga slapen. Bye.

Bye. Sleepwell.

U 2.

Ik sta op en wens iedereen slaap lekker toe. Niall staat ook op en loopt me achterna. 'Robine, bij wie wil je slapen?' Ik denk even na.

'Bij jou.' Niall knikt en wenst de anderen welterusten, waarna we samen naar de bedden lopen. Ik loop eerst nog naar de badkamer en kleedt me om in mijn korte sportbroekje en hemdje. Daarna loop ik terug en zie dat Niall zich al heeft omgekleedt in een joggingbroek en al in zijn bed ligt.

Ik kruip naast hem in het bed en Niall slaat zijn armen om me heen. Ik verstijf even en Niall lijkt het te merken.

'Robine, wat is er?' Hoor ik zijn bezorgde stem achter me vragen.

'Ik vertel het je morgen. Nu wil ik graag slapen. Slaap lekker.'

'Slaap lekker, Robijntje van me.'

Oke, ik ben officieel verslaafd aan drag me down, het is gewoon een gaaf nummer. Andere redenen heb ik niet.

Om het goed te maken dat ik gisteren niet geupdated heb, komt er vandaag nog een hoofdstuk.

Ik werd gisteren zo volgespamd, dat mijn mobiel een paar keer uitviel van de hoeveelheid berichten. En ik moest gisterenavond repeteren voor aanstaande zondag. En toen viel ik keihard onderuit, en toen had ik last van mijn voet, en mijn rechterhand en knieën zitten onder de schaafwonden. Leuk, die tegels op een schoolplein... maar gelukkig heb ik nu bijna geen pijn meer. Leve de ice-packs!

Over school gesproken, de vakantie is bijna voorbij ;(.

Love you all xxx wondergirl101