adopted by Niall Horan *1

22

Niall

'Robine? Wordt alsjeblieft wakker?' Ik pak haar schouders en schudt haar door elkaar.

Wat moet ik doen?!

Liam!

'Liam!'

Geen reactie. Oh ja, ze zijn naar hun eigen huis.

Ik pak mijn mobiel en zoek 'Liam' op. De telefoon gaat twee keer over, en daarna hoor ik Liam's slaperige stem.

'Niall, ik heb geen eten voor je.'

'Daar ging het niet om, en ik weet dat je altijd een voorraadje hebt. Maar, kan je zo snel mogelijk komen? Robine is flauwgevallen en ik weet niet wat ik moet doen!'

Paniek neemt mijn lichaam over, en ik voel dat ik sneller begin te ademen.

'Rustig Niall. Ik ben er binnen een paar minuten. Blijf hangen.'

'Oke. Dankje!'

Ik hoor deuren dichtslaan en dan een auto die snel wegrijdt. 'Ik ben onderweg.'

'Dat hoor ik. Doe je voorzichtig, wegpiraat?'

'Houdt jij je aandacht nou maar bij Robine.' Ik schudt haar weer door elkaar heen en ze kreunt een beetje. 'Ik rijdt nu je straat in.'

'Wow, dat is snel. Volgens mij begint ze bij te komen.'

Ik hoor een auto de oprit oprijden en weer gekreun van Robine. Ik kijk naar beneden en dan gaat de voordeur open. Liam rent naar binnen en zakt naast me neer op de keukenvloer.

'Wat is er gebeurd?'

'Ze was misselijk en zocht een paracetamol en viel toen flauw.' Vat ik alles kort samen.

'Oke... uhm... laten we haar in bed leggen.' Ik knik instemmend en plaats mijn armen onder haar lichaam. Ze kreunt weer zacht.

'Het komt goed.' Ik druk mijn lippen op haar voorhoofd en loop de tweede trap op.

Liam opent de deur naar haar kamer en ik leg haar voorzichtig op bed. Ik sla de deken over haar heen en ga zitten op de zijkant van haar bed. Ik aai over haar haren.

-

We zitten hier nu al vier uur te wachten, totdat ze ontwaakt. Maar nog steeds kreunt ze zo nu en dan. Verder niets.

'Ik ga even wat eten en drinken halen.' Zegt Liam, en hij staat op. Ik knik en kijk Liam na tot hij de kamer verlaat.

Ik zucht en kijk weer naar Robine. Haar bruin-blonde haren vallen om haar gezicht en haar ogen zijn gesloten.

Opeens bewegen haar oogleden en ze kreunt weer. Haar ogen openen zich en ze gaan meteen weer dicht, om haar ogen te beschermen tegen het felle licht.

Ze opent haar ogen nogmaals en kijkt om zich heen. Ze ziet wat bleek.

'Papa?'

Een glimlach breekt uit op mijn gezicht.

Papa.

De eerste keer dat ze me 'papa' noemt.

'Ja, schatje?'

Ze komt overeind en ik ondersteun haar door mijn hand op haar rug te plaatsen.

'Wat is er gebeurd?'

'Je bent flauwgevallen toen je paracetamol aan het zoeken was.' Ze kijkt me raar aan en springt dan uit bed, en rent naar de badkamer.

Ik ren haar achterna en zie haar voor de wc neerzakken. Ik houdt haar haren vast en wrijf over haar rug heen.

Na een paar minuten zakt ze helemaal neer op de grond. Tranen stromen over haar wangen, zoeken een weg naar beneden. Ik sla mijn armen om haar heen en ze laat haar hoofd op mijn borst rusten.

'Het is goed. Ik bel wel naar de universiteit om je ziek te melden.' Ze knikt dankbaar en sluit haar ogen.

Een paar minuten later wordt haar ademhaling regelmatiger en til ik haar op, waarna ik haar in bed leg.

'Slaap lekker, robijntje.' Ik druk nog een laatste kus op haar voorhoofd en verlaat de kamer.