adopted by Niall Horan *1

12

Niall

Ik kijk naar het bewegingloze lichaam van Robine. De dokters hebben de laatste stukken glas uit haar hand gehaald en daarna verbonden. Ze zeiden dat de klap niet zo hard was, en dat ze vandaag nog zou ontwaken. Gelukkig maar, anders was het misschien slecht afgelopen.

'Niall?' Ik kijk op bij het horen van een zwakke stem, de stem van Robine.

'Hee, hoe voel je je?' Ik pak haar goede hand en wrijf er langzaam overheen, om haar gerust te stellen.

'Zwak, en mijn hand doet pijn.' Ik knik langzaam. 'Wat is er gebeurd?'

'We liepen van de trap en toen viel je. Je trok mij mee in je val en knalde tegen een kastje op met je hoofd. Daarna kreeg je glas in je hand en je trok het eruit. Het bloed bleef stromen en je verloor je bewustzijn.'

Haar ogen worden groot. Dan komt er een verpleegster naar binnen lopen. 'Meneer Horan, mevrouw Horan.' Zegt ze met een kort knikje.

'Goedemiddag.' De verpleegster zet een glas water op het tafeltje naast het bed en een boterham.

'Je mag gaan als je dit op hebt. De klap was niet erg. Je moet alleen over een paar dagen weer komen om te kijken naar de wond en te kijken of er nog glas in zit.'

We knikken en de verpleegster verlaat de kamer weer. 'Ik ga even Louis bellen, om te zeggen dat alles goed gaat en om te vragen of hij ons kan ophalen.' Robine knikt en ik verlaat de kamer, terwijl ik mijn telefoon boven haal. Ik druk op 'Louis' en de telefoon gaat een aantal keer over.

'Yo, Nialler! Is alles goed met Robine?'

'Ja, ze is net ontwaakt en mag weg nadat ze heeft gegeten en gedronken. Kan je ons zo komen ophalen?'

'Is goed, maat. Zie je zo. Welke kamer zit ze?'

'Uhm... even kijken.' Ik kijk op de deur. '128. Op de derde verdieping.'

'Tot zo!'

'Later.'

Ik hang op en loop weer naar Robine. 'Louis komt ons zo ophalen.' Ze knikt en stopt het laatste stuk brood in haar mond. Ze pakt het glas en neemt een klein slokje.

'We gingen toch ergens naartoe? Waar wilde je heen?' Ze kijkt me vragend aan.

'Dat is nog een verrassing, maar we gaan over een paar uurtjes. Ik heb de afspraak verzet.' Ze knikt langzaam en neemt nog een slok.

Na een paar minuten komt Louis binnen gerent. Hij doet de deur dicht en blijft er hijgend tegen aanstaan. 'Wat is er met jou gebeurd?'

'Paparazzi.' Ik bijt op mijn lip.

'Hoe weten ze toch altijd waar we zijn?'

Louis stapt bij de deur weg en loopt naar Robine. 'Geen idee. Dat is hun geheim.' Hij aait even over Robine's bruin-blonde haren. 'Hoe gaat het?'

Ze kijkt hem aan en zucht. 'Minder zwak als net, maar mijn hand doet nog steeds pijn.' Ze drinkt de laatste slok uit het glas en zet het glas weg. 'Hoe laag is de afspraak?'

'Half 5. En het is nu...' ik kijk even op de klok. 'Drie uur.' Ze knikt en draait haar lichaam om op het bed, waardoor haar benen langs het bed bungelen. Ze trekt haar schoenen aan en staat langzaam op.

'Lukt het?' Robine knikt langzaam en zet voorzichtig een paar stappen.

'Het gaat prima. Laten we gaan. Ik wil naar huis. Ik heb het niet zo op ziekenhuizen.' Ik knik en pak haar tas van de kapstok.

'Kom, dan gaan we.' Robine knikt en we lopen naar buiten. Meteen worden we verblind door duizenden flitsen.

'Niall, laat het stoppen! Please!' Hoor ik Robine schreeuwen.

'Niall, hier!'

'Een handtekening alsjeblieft?'

'Mogen we een foto van jullie maken?'

'Wie is dat meisje, Niall?'

'Is dat je nieuwe vriendin?

Ik draai me om naar Robine. Ze kijkt bang om haar heen. Ik pak snel haar hand, trek haar naar me toe en til haar over mijn schouder. 'Niall, wat doe je?!' Robine slaat op mijn rug en ik begin naar de auto te rennen.

Eenmaal bij de auto zet ik Robine neer en Louis komt er ook aan. Louis opent snel de deuren en we springen in de auto. Louis draait de sleutel om en start de auto.

De auto rijdt weg richting het huis van Louis, waar mijn auto ook staat.