Master's Puppy. Yaoi. BOYxBOY

Rozdział 21: Medunor

"Medunor"

Medunor, stolica prowincji, od której ta wzięła swoją nazwę, rządzona przez lorda Drevena, leżała na południu królestwa, blisko granic z Królestwem Ziem Południowych z dala od oceanu, na pustyni. Kraina była skalista i surowa, granicząca z Górami Smoczymi Kłami. Klimat tych ziem, suchy i gorący, podatny na silne wiatry i burze, przynoszące tony piasku z pustyni powodował, że ziemie te pozostawały niezamieszkane przez długi czas, dopóki nie osiedliło się tam jedno z plemion demonów.

Demon te były twardym ludem, przyzwyczajonym do trudów i ciężkich warunków życia. Pierwotnie były to kochające spokój demony, przyzwyczajone do życia w pobliżu zbiorników wodnych, wywodziły się znad największego jeziora kontynentu. Ale wojny i klęski żywiołowe odciągnęły ich od ich komfortowego życia, pozostawiając ich wędrujących po Adrassie w poszukiwaniu nowego miejsca do życia. Pod względem siły te youkai nie były zbyt potężne, więc walka z silniejszymi demonami o ziemię była dla nich z góry skazana na porażkę. Ale demony te przetrwały i podróżowały coraz dalej w poszukiwaniu ziemi. Wiele pokoleń podróży uczyniło z nich wytrzymałe demony, znające drogi całego kontynentu.

Kiedy natknęli się na ten opuszczony skrawek ziemi, uczynili z niego swój dom. Demony te były osobliwą mieszanką przebiegłości i dumy, broniąc swojego miejsca zaciekle przed innymi, używając do tego wszelkich niezbędnych środków. Dlatego też miały reputację nieprzyjaznych i wrogich i miały niewielu sojuszników. Mieszkańcy wszystkich królestw wokół zostawiali ich w spokoju, ze względu na nieurodzajność i nieatrakcyjność ich terytorium. Dopiero Landis V poskromił ich i włączył ich ziemię, jako jedną z prowincji królestwa. Nawet władca jednak zdecydował się przymknąć oko na barbarzyńskie praktyki tej krainy; wszyscy wiedzieli, że te demony rozumieją tylko siłę i nic ponadto. Aby uchronić swój lud przed popadnięciem w anarchię, należało być silnym i nieugiętym. Zarządzanie prowincją pozostawiono ich własnym ludziom, a król Ziem Zachodnich był zadowolony z tego, że reszta jego królestwa jest wolna od kłopotów ze strony tych demonów.

Królewską władzę w krainie można było zdobyć dzięki zasługom, a nie urodzeniu. Rządził ten, kto potrafił wyeliminować obecnego władcę i przejąć władzę; w końcu król, który nie potrafił obronić własnego tronu, był bezwartościowy jako władca. Pałac króla, wykuty topornie w niewielkim wzgórzu, stał w centrum królestwa. Podobnie jak większość zabudowań, pałac był wykonany z czerwonawej skały. Miał imponującą konstrukcję, zbudowaną na wysokości zapewniającej strategiczną militarnie lokalizację. Atakującym Medunor ciężko więc było zdobyć stolicę. Nigdy nikomu poza Landisem V się to nie udało. Niesprzyjające warunki także nie sprzyjały podbojowi i wszystkie armie, które spróbowały, wycofały się prędzej, niż podjęli atak.

Właśnie w tym pałacu, przed jedną z komnat lorda Drevena; zwanego przez jego poddanych królem; Dario, jeden z niewolników, stał, drżący z listem w ręku. Król Dreven ponownie zamknął się w swej komnacie, a on był tym nieszczęśnikiem, który musiał dostarczyć mu list prawowitego króla, Landisa V.

Król Dreven był silnym władcą i bezwzględnym demonem, dobrze zorientowanym we wszystkich przebiegłych praktykach, które mogły go na wielu polach doprowadzić do zwycięstwa. Poprzedni władca zginął w tajemniczy sposób, gdy król Dreven pojawił się i przejął tron. Ludzie i demony byli mu posłuszni i szanowali go, ponieważ rządził żelazną ręką, a podróżując daleko poza granice królestwa i kontynentu, a obecnie jednej z prowincji, król Dreven wprowadził wiele zmian w kraju dla dobra swojego ludu.

Ale plotka głosiła, że widok tak odległych miejsc coś z nim zrobił, coś w nim zmienił. Jedna z części osobowości władcy nie była zadowolona z władzy i bogactwa, które posiadał. Król był podatny na dziwne nastroje, w których zamykał się w sobie i swej komnacie z rozkazem, by nikt mu nie przeszkadzał, a kiedy wychodził, w jego oczach pojawiało się dziwne, niemal melancholijne spojrzenie. Oczywiście nikt nie odważył się tego skomentować, ponieważ podwładny, który odważył się to zrobić, tracił głowę.