Don't Believe You Tom 2

Rozdział 54

HARPER

Stwierdzenie, że atmosfera podczas śniadania jest mocno napięta, byłaby niedopowiedzeniem roku. Właściwie powietrze wokół jest tak gęste, że można byłoby je kroić nożem. Poza dźwiękiem sztućców uderzanych o talerze słychać tylko gaworzenie Olliego, który bawi się sam ze sobą, leżąc w bujaku.

– Rozmawiałam z Mikiem – zagaja mama, chcąc rozładować nastrój.

– Tak? – pytam z przesadną ekscytacją. – I co? Kiedy planujecie wyjechać?

– W przyszły weekend?

– Świetnie – uśmiecham się, po czym spoglądam na braciszka, śmiejącego się do wiszących pluszowych zabawek.

– Mnie też pasuje – wtrąca Hunter.

– Nie smakuje ci? – pyta go mama, rzucając ukradkowe spojrzenie na talerz, na którym jest nietknięta jajecznica.

W normalnych okolicznościach brat pochłonąłby już co najmniej dwie porcje. Zatem rozmowa, którą przypadkiem zasłyszałam, musiała być poważniejsza, niż początkowo zakładałam. Mam tylko nadzieję, że nie pokłócili się o Emily.

– Po prostu nie jestem głodny – rzuca pochmurnym tonem, grzebiąc widelcem w talerzu.

– A tak właściwie, to gdzie jest Mike? – pytam, jednoczenie wybawiając Huntera z opresji.

Przez ułamek sekundy dostrzegam na twarzy mamy, coś w rodzaju zakłopotania. Szybko maskuje go uśmiechem.

– Niedługo powinien wrócić.

Przytakuję, a w jadalni znów zapada milczenie. Tym razem nikt nie sili się, by zacząć rozmowę. Natalie jest pogrążona we własnych myślach, Hunter wciąż tylko bawi się jedzeniem, a my z mamą spożywamy posiłek w kompletnej ciszy. Po kilku minutach słyszę dźwięk otwieranych drzwi, a po nich głośne prychnięcie brata. Unoszę wzrok, napotykając jego rozgniewane i pełne niedowierzania spojrzenie. Odwracam się w stronę holu i rozdziawiam usta.

– Co ona tu robi? – warczę w kierunku mamy.

– Ta ona ma imię – słyszę w odpowiedzi. – Przyjechała odwiedzić brata.

– Cześć, Harps – wita się ze mną Josephine. Jej twarz nie wyraża żadnych emocji, gdy siada obok mnie na krześle. – Cześć wszystkim.

– Pięknie pachnie, kochanie! Umieram z głodu.

Do salonu wchodzi Mike, cały w skowronkach. On także zasiada za stołem, a ja tylko czekam, aż ktoś krzyknie „Prima Aprilis!". Bo przecież to nie może być prawda. Nie po tym, w jaki sposób ta suka oczerniła mnie i Huntera na ślubie własnego ojca. Przeskakuję wzrokiem między mamą a Mikiem, próbując zrozumieć, co tu się właściwie dzieje. Oboje wyglądają naturalnie, jakby to był kolejny zwyczajny dzień, zwykłe śniadanie w gronie bliskich. Mdli mnie na ten widok.

– Jak długo zamierzasz tu zostać? – pytam Josie, nie obdarzając jej spojrzeniem.

– Nie wiem, dwa może trzy dni – odpowiada i sięga po patelnię.

Sytuacja jest o tyle absurdalna, że Jo, która rzekomo przyjechała odwiedzić brata, nawet przez ułamek sekundy się nim nie zainteresowała, zamiast tego, siedzi przy stole jak gdyby nigdy nic i zajada się jajecznicą mamy.

– W takim razie, gdyby kogoś to interesowało, to przez ten czas będę nocować u Kaidena.

– Harper... – zaczyna mama, ale Hunter wcina się jej w słowo.

– Myślisz, że nie będzie miał nic przeciwko, żebym też u niego przenocował?

Kątem oka dostrzegam skwaszoną minę Natalie. Dziewczyna spogląda z wyrzutem na mojego brata i nie mogąc się powstrzymać, mówi: