Adımlarını sıklaştırıp aralarındaki mesafeyi sıfırlayıp Emin'nin karşısına dikildi Songül. İkisinin de göz pınarlarındaki doluluk anlatılıyordu aslında birbirlerine olan kırgınlıklarını. Konuşmak şu an basit bir eylemdi onlar için. Gözleri konuşurken ruhları birbirlerinin üzerinde açtıkları yaralar nedeniyle kanıyordu.
Emin'nin bakışlarındaki değişimi fark etmesi uzun sürmemişti Songül'ün. Biraz önceki acılı bakış yerini bütün hissiyatını kaybetmiş donuk bir bakışa bırakmıştı. Derin bir nefes aldı Songül. Belli ki biraz önce kurduğu cümlelerin ağırlığını anca hissedebilmişti Emin.
Söylediği sözler yüzüne bir tokat gibi çarpmaya başladığında içindeki sesi susturabilmek için söze girdi Songül.
"Yaran... yaran kanıyor. Galiba dikişlerin açılmış."
Emin belli belirsiz bir tebessüm yerleştirdi yüzüne.
"Hissetmiyorum" dedi donuk bir ifadeyle. Sonra hiç bir şey söylemeden döndü arkasını ve içeriye doğru ilerledi ağır adımlarla.
Bölümü hiç yazmamıştım merak ediyorsunuz diye ve en azından bölümü yazamazsam bile kesit atarım diye söz verdiğim için bu kesiti buraya bırakıyorum. Yeni bölümde görüşmek üzere 👋
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İmkansızı istemek
ФанфикBir polis biri mafya.. Güneş ve ay kadar farklıydılar birbirlerinden. Belki birbirlerine kavuşamayacaklardı ama birbirlerine karışmayı öğreneceklerdi...
