Dirty Τhoughts

κεφάλαιο 6

Δεν έχω ιδέα πως κατάφερα να φτάσω μέχρι το διαμέρισμά μου σώα και ασφαλής αφού, σχεδόν σε όλη την διαδρομή το μυαλό μου σκεφτόταν όλη αυτή την παρανοϊκή κατάσταση στην οποία έχω μπλέξει. Βγάζω τα ρούχα μου και μπαίνω να κάνω ένα ζεστό ντουζ, δεν θα προλάβαινα να μαγειρέψω οπότε μετά το μπάνιο μου έφτιαξα ένα γρήγορο σάντουιτς. Δεν είχα ιδέα τι ώρα θα βγαίναμε οπότε ξεκίνησα να ετοιμάζομαι για να μην αργήσω. Με το που τελειώνω το ίσιωμα των μαλλιών μου τρέχω στο μπάνιο για να βαφτώ σε γήινες αποχρώσεις, μόλις φοράω το κραγιόν μου ένα μήνυμα έρχεται στο κινητό μου από τον Άντονι ο οποίος μου λέει πως θα πάνε στο Ultrabar, τουλάχιστον είναι ένα μέρος που γνωρίζω, στις έντεκα. ΣΚΑΤΑ. Η ώρα στο κινητό μου δείχνει ήδη δέκα και τέταρτο δεν θα προλάβω να είμαι εκεί. Πηγαίνω βιαστικά στην ντουλάπα μου και πιάνω το πρώτο φόρεμα που βρίσκω. Μαύρο ωραία. Θέλω να περάσω όσο γίνεται πιο απαρατήρητη, το φοράω γρήγορά και πιάνω τις Tom Ford γόβες μου και μια μικρή τσάντα ίδιας απόχρωσης από The Row. Ντύνομαι όσο πιο γρήγορα μπορώ και στέκομαι στον ολόσωμο καθρέφτη για μια τελευταία ματιά. ΣΚΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΚΑΤΑ. Είχα ξεχάσει πόσο στενό ήταν αυτό το φόρεμα το σχέδιό μου για να περάσω απαρατήρητη μόλις έκανε φτερά. ΤΕΛΕΙΑ. Δυστυχώς δεν είχα την ώρα για να αλλάξω οπότε θα αποδεχτώ την τύχη μου. 

Βγαίνω γρήγορα από το διαμέρισμα και μπαίνω στο ασανσέρ για να κατέβω στο πάρκινγκ, το να μην υπήρχε κίνηση αυτή την στιγμή στους δρόμους ήταν σχεδόν ουτοπικό. Βάζω μπροστά και παίρνω την Half St SW με κατεύθυνση το κλαμπ. Σε κάθε κόκκινο φανάρι προσπαθούσα να πάρω και μια ανάσα καθώς πλησίαζε η ώρα που θα συναντούσα τον Κρίστιαν ξανά. Όταν φτάνω στο κλαμπ βλέπω μια ουρά χιλιομέτρων να περιμένουν απ' έξω. ΤΕΛΕΙΑ. Κατεβαίνω και προχωράω προς την είσοδο όπου δυο άντρες βάζουν το κόσμο μέσα με νωχελικά αργό ρυθμό. Έπειτα από δέκα λεπτά καταφέρνω να μπω, είναι η πρώτη φορά που βγαίνω χωρίς κάποιον μαζί μου και νιώθω όλους να με κοιτάζουν και ανατριχιάζω. Ίσως φταίει το γεγονός πως έφυγα από το σπίτι  τόσο βιαστικά και ξέχασα να πάρω ένα πανωφόρι. Το κλαμπ είναι γεμάτο από κόσμο κάτι που με δυσκολεύει ακόμα περισσότερο στο να εντοπίσω τον Άντονι. 

 Κοιτάζω τριγύρω μου όταν ξαφνικά νιώθω ένα χέρι να αγγίζει το μπράτσο μου και γυρίζω προς τα δεξιά μου, ένας άντρας γύρω στα τριάντα με μαλλιά σαν να τα έχει γλύψει αγελάδα με κοιτάζει και χαμογελάει,  ενώ η ανάσα του μυρίζει φτηνό ουίσκι και τσιγάρα. <<Θέλεις βοήθεια;>> ρωτάει και με κοιτάζει προκλητικά. Ξαφνικά νιώθω όλο μου στο σώμα να σφίγγετε αμυντικά και ανατριχιάζω ενώ, ένα ρίγος με διαπερνάει καθώς κάποιος ξεροβήχει πίσω μου και δεν χρειάζεται καν να γυρίζω για να δω ποιος είναι. Ήδη η παρουσία του κάνει την καρδία μου να χτυπάει δυνατά και τα χέρια μου ιδρώνουν. Ο γλοιώδης άντρας κοιτάζει τον Κρίστιαν που στέκεται πίσω μου και του ρίχνει πάνω από είκοσι πόντους στο ύψος και υποχωρεί αμέσως με τα χέρια ψιλά. <<Προχώρα>> η ψυχρή φωνή του ακούγετε ακόμα και πάνω από τον θόρυβο της μουσικής, δεν τον έχω κοιτάξει αλλά, νιώθω τα πόδια μου να έχουν γίνει ζελέ και με δυσκολία κινούνται. <<Στα VIP>> συμπληρώνει και ξεκινάω να περπατάω προς το σημείο που μου υπέδειξε.