Dirty Τhoughts

κεφάλαιο 22

Οι ακτίνες του ήλιου που μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο με κάνουν να ανοίξω τα μάτια μου και τεντώνομαι. Κοιτάζω δίπλα αλλά, η θέση του Κρίστιαν είναι άδεια και ένας κόμπος στέκεται ξαφνικά μέσα στο στήθος μου καθώς θυμάμαι την τελευταία φορά που είχα κοιμηθεί μαζί του και όταν ξύπνησα δεν ήταν εκεί. Όμως αυτή την φορά είμαι σπίτι του και θυμάμαι αχνά χθες την στιγμή που νόμισα πως μου είπε ότι με αγαπάει, νιώθω την καρδία μου να χτυπάει δυνατά και ένας σμήνος από πεταλούδες είναι έτοιμες να ανοίξουν το κλουβί και να ξεχυθούν μέσα στο στομάχι μου αλλά, τις κλειδώνω ξανά. Ο Κρίστιαν μπορεί κάλλιστα να το είπε στον ύπνο του ή εγώ να παράκουσα, σηκώνομαι από το κρεβάτι και κοιτάζω την ώρα πάνω στο μικροσκοπικό ρολόι στο κομοδίνο. Επτά ακριβώς θα πρέπει να ετοιμαστώ αμέσως και να φύγω για το σπίτι μου ή ίσως να μην προλάβω καν να πάω αλλιώς θα αργήσω στην δουλειά. Πηγαίνω προς το σαλόνι αλλά, δεν βλέπω τον Κρίστιαν πουθενά ίσως να έχει φύγει ήδη αλλά, τι άφησε μια γυναίκα μόνης της στο σπίτι του και σηκώθηκε να φύγει. 

Πριν καλά - καλά τελειώσω την σκέψη μου ο Κρίστιαν μπαίνει μέσα στο σπίτι και μου κόβετε η ανάσα. Φοράει ένα λευκό σορτσάκι με ασορτί κοντομάνικη μπλούζα είχε πάει προφανώς στο γυμναστήριο. Τον κοιτάζω ενώ το στόμα μου έχει στεγνώσει Χριστέ μου πόσο κούκλος είναι, τα βλέμματα μας συναντιούνται και κοκκινίζω <<Βλέπεται κάτι που σας αρέσει δεσποινίς Άντερσον;>> ρωτάει με ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη του και κοκκινίζω. Να το πάλι αυτό το δεσποινίς <<Μιας και το αναφέρατε κύριε Πίρς θα πρέπει να φύγω για την δουλειά μου εάν δεν θέλω να αργήσω και να τα ακούσω από το αφεντικό μου>> τον βλέπω να χαμογελάει απαλά <<Πρώτα θα πάρουμε μαζί πρωινό νομίζω το αφεντικό σου θα χαρεί που φροντίζω για την σωστή διατροφή σου>> γελάω ελάχιστα καθώς με προσπερνάει και μυρίζω το άρωμα του αναμεμιγμένο με τον ιδρώτα και καταπίνω. Τον ακολουθώ μέχρι την κουζίνα <<Κάτσε>> λέει και δείχνει τα ψιλά σκαμπό, τραβάω ένα και κάθομαι ενώ τον παρακολουθώ να μας φτιάχνει καφέδες και να βγάζει από το ψυγείο αυγά και μπέικον. Τον κοιτάζω έκπληκτη καθώς ανοίγει την κουζίνα και ξεκινάει να τηγανίζει, ο ήχος της μηχανής του καφέ τον ειδοποιεί πως είναι έτοιμα. 

Βάζει μπροστά μου την κούπα με τον καπουτσίνο ενώ ξέρω πως αυτός πίνει μόνο εσπρέσο σκέτο, έπειτα από λίγα λεπτά αφήνει ένα πιάτο μπροστά μου το οποίο μοσχοβολάει <<Φάε>> ο τόνος του είναι κοφτός και σηκώνω το φρύδι μου <<Ρόζα μη με αναγκάσεις να σε ταΐσω με το ζόρι>> συμπληρώνει αν και μόνη η εικόνα του Κρίστιαν να με ταΐζει σαν μικρό παιδί κάνει το σώμα μου να πάρει φωτιά υπακούω και πιάνω το πιρούνι μου. Μμμ υπέροχη, προσπαθώ να καταλάβω πως γίνεται να έχει αλλάξει τόσο πολύ η συμπεριφορά του, αν και μόνο όταν ήμαστε μπροστά σε άλλους μου φέρεται με άσχημο τρόπο αντιθέτως, μαζί μου είναι τρυφερός και γλυκός, όμως σίγουρα πριν από τέσσερα χρόνια δεν θα μου έφτιανε δείπνο ούτε την επόμενη πρωινό. Φυσικά δεν με χαλάει καθόλου απεναντίας κάνει όλο και πιο δύσκολη την απόφασή μου να δεχτώ την πρόταση γάμου του αδελφού του, εάν αυτός ήταν ο σκοπός του το πετυχαίνει άψογα.