Dirty Τhoughts

κεφάλαιο 43

Ξυπνάω και βλέπω τον Άντονι να κοιμάται δίπλα μου, με δυσκολία κατάφερα να κλείσω μάτι. Είχα πει ψέματα, είχα πει πως το παιδί είναι του Άντονι και ο Κρίστιαν είχε φύγει και δεν είχα ιδέα εάν ήταν καλά ή όχι. Όλα το βράδυ δεν έπαψα να τον σκέφτομαι, φοβόμουν, καθώς είχε φύγει πολύ αναστατωμένος μόλις έμαθε για την εγκυμοσύνη μου. Μετά από αυτό είχα λιποθυμήσει και ξύπνησα πάνω στον καναπέ στον οποίο με είχαν ξαπλώσει, ο Άντονι επέμενε να καλέσει κάποιον γιατρό αλλά, του είπα ότι δεν χρειάζεται. Φυσικά και το δείπνο ακυρώθηκε μετά απ' ότι έγινε, η Έμιλυ ήταν πολύ αναστατωμένη καθώς δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο γιός της έφυγε με αυτόν τον τρόπο και εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω. 

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω προς το μπάνιο για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου, φοράω ένα μίνι πράσινο φόρεμα μακρυμάνικο και τις καφέ ψιλές μπότες μου από Gianvito Rossi. Ο Άντονι συνεχίζει να κοιμάται αλλά, εγώ δεν αντέχω να βρίσκομαι δίπλα του ούτε μια στιγμή πλέον μετά από όλα τα ψέματα τα οποία έχω πει. Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στον διάδρομο για να κατέβω κάτω αλλά, σταματάω καθώς ακούω φωνές και συγκεκριμένα την Έμιλυ. Αν είναι δυνατόν η Έμιλυ να φωνάζει. Σταματάω και κοιτάζω από τον επάνω όροφο προς τα κάτω και τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα από το σοκ ο Κρίστιαν και ο Στέφαν βρίσκονται στο σαλόνι πάνω στο καναπέ και απ' όσο μπορώ να δω πρέπει αν είχα πει το προηγούμενο  βράδυ. <<Τι κατάσταση είναι αυτή Κρίστιαν>> του λέει η Έμιλυ η οποία φαίνεται έξαλλη <<Νόμιζα πως είχες αλλάξει αλλά, έκανα λάθος ποιος ξέρει σε τι μαγαζιά γύριζες χθες και με ποιες τα έπινες>> του λέει. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά καθώς εικόνες από το Κρίστιαν με διάφορές γυναίκες έρχονται στο μυαλό μου και το τέρας της ζήλιας ξυπνάει μέσα μου.

Όμως δεν είχα κανένα δικαίωμα να ζηλεύω ειδικά μετά τα χθεσινά γεγονότα, τον είχα πληγώσει παρά πολύ άσχημα και ο πόνος που ένιωθα μέσα μου είναι αβάσταχτος, μου έσκιζε τα σωθικά δεν άντεχα να τον βλέπω έτσι σε αυτή την κατάσταση και υπεύθυνη ήμουν εγώ. Αλλά, τι δουλειά έχει ο Στέφαν μαζί του ίσως να ήταν και αυτός στην Νέα Υόρκη και να βγήκαν μαζί το βράδυ, πολύ πιθανόν ήδη ο φίλος μου να γνωρίζει τον λόγο για τον οποίο ο Κρίστιαν είχε γίνει τύφλα χθες. <<Δεν μιλάς ε; φυσικά τι να πεις, αντί να κάτσεις και να ευχηθείς στον αδελφό σου και την Ρόζα για το μωρό εσύ σηκώθηκες και έφυγε σαν κυνηγημένος, μπορώ να μάθω τον λόγο;>> η Έμιλυ συνεχίζει ακάθεκτη να φωνάζει και να ζητάει εξηγήσεις. Είναι η πρώτη φορά που την βλέπω σε αυτή την κατάσταση, <<Άσε με ήσυχο μαμά αρκετά, είμαι ενήλικος και μπορώ να κάνω ότι θέλω>> της απαντάει κοφτά και σηκώνετε από τον καναπέ. <<Αλήθεια, έτσι νομίζεις ωραίους τρόπους έχεις τι να σου πω>> νιώθω περίεργα που βρίσκομαι μπροστά στον καυγά τους αλλά, δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά <<Αυτός είμαι και σε όποιον αρέσει>> της πετάει ψυχρά <<Σώπα αλήθεια, ε λοιπόν σε κανέναν δεν αρέσεις Κρίστιαν και ειδικά στον αδελφό σου και στην Ρόζα η οποία έπεσε λιπόθυμη από όλη αυτή την αναστάτωση>> τον βλέπω να καταπίνει καθώς η μητέρα του αναφέρεται στο περιστατικό που συνέβη χθες το βράδυ. <<Χέστηκα και να σου πω και κάτι με αφήνει παγερά αδιάφορο αυτό το μωρό, μακάρι να μην υπήρχε καν>> η καρδία μου σταματάει να χτυπάει καθώς τα λόγια του με χτυπάνε πιο δυνατά και από γροθιά στο στομάχι.