Dirty Τhoughts

κεφάλαιο 21

Ο Κρίστιαν προχωράει στο διάδρομο και σταματάει μπροστά σε μια κλειστή πόρτα και την ανοίγει. Όπως όλο το υπόλοιπο σπίτι και το δωμάτιο αυτό είναι στις ίδιες αποχρώσεις ένα μεσαίου μεγέθους κρεβάτι είναι δίπλα από την ντουλάπα τοίχο. Ένα μικρό κομοδίνο με φωτιστικό είναι στην μια πλευρά του κρεβατιού ενώ το μεγάλο παράθυρο δεν έχει την ίδια θέα με το σαλόνι αλλά, μπορείς να χαζέψεις την πόλη από ψιλά. <<Θα σου φέρω κάτι να αλλάξεις>> ο Κρίστιαν βγαίνει από το δωμάτιο και με αφήνει μόνη μου, προχωράω προς το εσωτερικό του δωματίου και βλέπω το μπάνιο, είναι αρκετά μεγάλο με ένα έπιπλο και καθρέφτη από πάνω του και μια ντουζιέρα. Ο Κρίστιαν επιστρέφει κρατώντας μια μαύρη μπλούζα του στα χέρια την οποία μου δίνει και την παίρνω απαλά <<Εάν θες μπορείς να κάνεις ντουζ υπάρχουν μέσα σαμπουάν, αφρόλουτρα και πετσέτες>> η απαλή φωνή του με κάνει να χαμογελάσω <<Σε ευχαριστώ>> απαντάω σιγανά και με κοιτάζει <<Δεν υπάρχει λόγος να με ευχαριστείς Ρόζα ξέρεις πως νιώθω για εσένα>> αναστενάζω καθώς τα βλέμματα μας συναντιούνται <<Θα σε αφήσω να ξεκουραστείς το δωμάτιό μου είναι στο τέλος του διαδρόμου εάν χρειαστείς κάτι>> μου λέει γλυκά και βγαίνει από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω του. 

Δεν μπορώ να το πιστέψω πως είμαι στο σπίτι του και μάλιστα ότι σκοπεύω να κοιμηθώ σε ένα από τα δωμάτιά του μόνη μου. Βγάζω τις γόβες μου και το φόρεμά μου και φοράω την μπλούζα του η οποία με δυσκολία φτάνει λίγο πιο πάνω από τα γόνατά μου αλλά, τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να κοιμηθώ με το φόρεμα, κοιτάζω έξω από το παράθυρο όπου εξακολουθεί να βρέχει δυνατά. Κάθομαι πάνω στο κρεβάτι και προσπαθώ να ηρεμίσω καθώς και μόνο στην σκέψη πως ο Κρίστιαν βρίσκεται μόλις λίγα μέτρα μακριά μου η καρδία μου χτυπάει ανεξέλεγκτα και ανατριχιάζω. Ακουμπάω το κεφάλι μου πάνω στα μαλακά μαξιλάρια και κλείνω τα μάτια μου για να ελέγξω τον χτύπο της καρδίας μου. 

Πετάγομαι απότομα και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου καθώς ένας εκκωφαντικός θόρυβος με ξύπνησε και βλέπω έξω από το τζάμι την λάμψη από έναν κεραυνό. Μου παίρνει ένα λεπτό για να θυμηθώ που είμαι καθώς μέσα στην παραζάλη του φόβου μου από τον ήχο αποπροσανατολίστηκα. Νιώθω την καρδία μου να χτυπάει δυνατά καθώς η αδρεναλίνη κατακλύζει το αίμα μου και σηκώνομαι από το κρεβάτι, θέλω να πιώ λίγο νερό για να χαλαρώσω. Το σπίτι είναι σκοτεινό και  δεν μπορώ να διακρίνω κανένα σχεδόν δωμάτιο ίσως, τελικά να γυρίσω πάλι στο υπνοδωμάτιο αλλά, με λίγο φως που έρχεται διακρίνω το σαλόνι και προχωράω προς τα εκεί, λογικά κάπου εδώ θα πρέπει να βρίσκεται και η κουζίνα του σπιτιού. Κοιτάζω τον χώρο όπου πριν από λίγες ώρες τρώγαμε με τον Κρίστιαν και προχωράω προς τις τζαμαρίες και μόνο τότε παρατηρώ το φως που έρχεται από την ανοιχτή πόρτα που υπάρχει μέσα στον χώρο και οδηγεί προς το γραφείο του σπιτιού στο οποίο είναι καθισμένος ο Κρίστιαν και κοιτάζει κάποια χαρτιά πάνω του. Ανασηκώνει ελάχιστα τα μάτια του και τα κατεβάζει ξανά αλλά, δεν αργή να καρφώσει με το βλέμμα του το δικό μου έκπληκτος <<Έψαχνα την κουζίνα ήθελα λίγο νερό>> λέω με τρεμάμενη φωνή ενώ το στόμα μου έχει στεγνώσει. Ο Κρίστιαν ανοιγοκλείνει τα μάτια του προφανώς έπαθε σοκ που με είδε να στέκομαι έτσι μπροστά του, φυσικά ήξερε πως έμενα στο δωμάτιο που μου έδωσε αλλά, δεν περίμενε να εμφανιστώ έτσι μπροστά του.