Dirty Τhoughts

κεφάλαιο 8

Με το που κλείνει η πόρτα νιώθω λες και βρίσκομαι στον πιο στενό χώρο που υπάρχει στον κόσμο, ο Κρίστιαν με πλησιάζει και αναγκάζομαι να ακουμπήσω πίσω μου στο μεγάλο τραπέζι. Τα μάτια του με κοιτάζουν έντονα από πάνω μέχρι κάτω και βάζει φωτιά στο ήδη αναψοκοκκινισμένο κορμί μου. <<Πρώτη μέρα με τον καινούριο σας διευθυντή και αργήσατε δεσποινίς Άντερσον, καθόλου καλό>> σφίγγω τις γροθιές μου οι οποίες ιδρώνουν ανεξέλεκτα και αναπνέω βαριά καθώς τον βλέπω να με πλησιάζει κι άλλο. Τον κοιτάζω τρομαγμένη ενώ η καρδιά μου χτυπάει δυνατά περιμένοντας να δω την επόμενη κίνησή του. <<Λοιπάμε αλλά, χθες άργησα να κοιμηθώ>> λέω και χαμηλώνω το βλέμμα μου ενώ αρχίζω να παίζω με την ζώνη του φορέματός μου. <<Και εμένα τι με νοιάζει>> η απότομη κοφτή απάντησή του με κάνει να καρφώσω τα μάτια μου στα δικά του όπου, μπορώ να διακρίνω μια σπίθα αντιπαράθεσης. Λες και δεν ήμασταν μαζί χθες το βράδυ. <<Με συχώρείτε δεν θα ξανά γίνει>> του απαντάω κοφτά <<Το ελπίζω γιατί δεν θα ήταν καλό να χάσετε την δουλειά σας με την ανεργία στα ύψη>> τα νεύρα μου χτυπάνε κόκκινο <<Με απειληται>> ρωτάω άναυδη. Ένα αυτάρεσκο χαμόγελο εξαπλώνετε στο προσωπό του. ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΟΜΟΡΦΟ ΠΡΟΣΩΠΟ. Έρχεται ακόμα πιο κοντά μου <<Μην ανησυχείτε δεσποινίς μου άλλωστε είστε πολύ καλή στην δουλειά σας και δεν έχω τον χρόνο να ψάχνω για αντικαταστάτρια>> ένα σιγανό γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη μου και με καρφώνει με το βλέμμα του.

Το αίμα μου σταματάει να κυλάει στις φλέβες μου καθώς ένα γνώρισμο συναίσθημα το οποίο ακολουθούσε όλες τις παλιές μας αντιπαραθέσεις έρχεται στην επιφάνεια. Αναδεύομαι και κοιτάζω γύρω μου την άδεια αίθουσα για μια έξοδο σωτηρίας αλλά, μάταια <<Με κοροιδεύεται δεσποινίς μου>> η βραχνή φωνή του μαρτυράζει το πόσο προσπαθεί να συγκρατήσει τον έλεγχο του. Πλησιάζει κοντά μου τόσο που πλέον μας χωρίζουν λίγα εκατοστά και χτυπάει με δύναμη τα χέρια του πάνω στο γραφείο δεξιά και αριστερά μου. Κοκαλώνω από την απότομη κίνηση του και καταπίνω ενώ το κορμί μου προσπαθεί να αντισταθεί στον πειρασμό να τον αγγίξω. <<Ό-χι>> λέω με τρεμάμενη φωνή πλησιάζει το στόμα του κοντά στον λαιμό μου και τοποθετεί μια τούφα μαλλιών μου πίσω από το αυτί μου. Ακόμα και αυτή το μικρή κίνηση με κάνει να ερεθιστώ απότομα και η ανάσα μου βγαίνει βαριά. <<Ωραία γιατί όσα κοριτσάκια δεν με ακούν τιμωρούνται>> η φωνή του χαιδεύει το γυμνό λαιμό μου και ανατριχιάζω <<Ή μήπως θες να τιμωρηθείς;>> ρωτάει με φωνή που ξεχιλίζει από τον ερεθισμό του κάτι, που μπορώ να διακρίνω και από τον φουσκομένο καβάλο του και απ' όσο θυμάμαι ήταν τεράστιο. <<Κρίστιαν μη...>> λέω με τρεμάμενη φωνή προσπαθώντας να μη χάσω τον έλεγχο μου.