Dirty Τhoughts

κεφάλαιο 31

Πίνω μια γουλιά από τον καφέ μου και πιάνω ένα παυσίπονο το οποίο καταπίνω με λίγες γουλιές νερό. Δεν είχα καταφέρει να κλείσω μάτι αλλά, δεν με ένοιαζε καθόλου η ζωή μου είχε σπάσει σε χίλια μικρά κομμάτια την στιγμή που για ακόμη μια φορά έπρεπε να αποχωριστώ τον άντρα που αγαπούσα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Δεν είχα άλλη επιλογή από το συνεχίζω να ζω έτσι πλέον, κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου επτά και δέκα, έπρεπε να φύγω για την δουλειά αν και δεν είχα καμία διάθεση να πάω. Το μόνο που θέλω είναι να κάτσω στο κρεβάτι μου και κλαίω αλλά για πόσο ακόμα, τα δάκρυα μου είχαν στερέψει και τα κόκκινα μάτια μου μαρτυρούσαν το δύσκολο βράδυ που είχα περάσει. Τρόμαξα να αναγνωρίσω ακόμα και η ίδια τον εαυτό μου το πρωί στο καθρέφτη και χρειάστηκα σχεδόν μια ώρα και μια μεγάλη ποσότητα από μεικ απ και κονσίλερ για να καλύψω τους μαύρους κύκλους και τα σημάδια που μαρτυρούσαν ότι έκλαιγα όλη την νύχτα.  Είχα διαλέξει ένα μαύρο ψηλόμεσο υφασμάτινο παντελόνι με ίδια απόχρωση σατέν μακρυμάνικο πουκάμισο το ντύσιμο μου αντικατόπτριζε την σημερινή ψυχολογία μου. Πιάνω το μαύρο παλτό μου και την τσάντα μου και βγαίνω από το διαμέρισμα για να κατέβω στο γκαράζ. 

Δεκαεννέα λεπτά χρειάστηκα μέχρι να φτάσω στην δουλειά μου και είναι η μόνη φορά που θα προτιμούσα να ήμουν οποιαδήποτε αλλού.  <<Καλημέρα Ζιζέλ>> λέω με όσο πιο ευδιάθετη διάθεση μπορώ <<Καλημέρα Ρόζα>> η χαρωπή φωνή της με κάνει να καταπιώ καθώς τα πάντα γύρω μου, φαίνονται τόσο μονότονα. Πλησιάζω προς το γραφείο μου και μια δυσάρεστη έκπληξη με περιμένει, είναι ο τελευταίος άνθρωπος που ήθελα να δω σήμερα <<Ρόζα, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω>> η φωνή της Έμιλυ κάνει τα σωθικά μου να σχιστούν. <<Καλημέρα σας>> της λέω όσο πιο γλυκά μπορώ <<Στον ενικό σε παρακαλώ Ρόζα τι έχουμε πει>> κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά και τοποθετώ ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη μου. <<Ρόζα>> η φωνή της Μελίσσα ακούγετε πίσω μου <<Ο καφές σου είναι στο γραφείο σου>> μου λέει χαμογελαστά <<Σε ευχαριστώ πολύ, μήπως μπορείς να πας αυτά μέσα;>> την ρωτάω και της δείχνω την τσάντα και το παλτό μου καθώς νιώθω αποπνιχτικά για κάποιο λόγο και αρχίζω να ζεσταίνομαι. <<Φυσικά>> απαντάει και παίρνει τα πράγματα μου ενώ εγώ γυρίζω ξανά προς το μέρος της Έμιλυ <<Πως είναι ο κύριος Ρόμπερτ;>> την ρωτάω για να μάθω για την υγεία του <<Ήμουν με τον Άντονι όταν του τηλεφώνησαν>>  συμπληρώνω για να δικαιολογήσω από που γνωρίζω για το συμβάν <<Όλα μια χαρά είναι μην ανησυχείς γλυκιά μου, εάν ο Ρόμπερτ ακούσει ότι του πουν οι γιατροί θα είναι μια χαρά. Αλλά, ας τα αυτά ο Άντονι μας ανακοίνωσε πως δέχτηκες να τον παντρευτείς>> το πρόσωπό της φωτίζεται από ένα τεράστιο χαμόγελο και κοιτάζει προς το χέρι μου όπου είναι τοποθετημένο το δαχτυλίδι. Καταπίνω και την κοιτάζω <<Ναι δέχτηκα>> λέω και πριν προλάβω να το καταλάβω με αγκαλιάζει και με σφίγγει <<Δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ χαίρομαι για εσάς, τις τελευταίες μέρες ο Άντονι μετά το Άσπεν δεν ήταν πολύ καλά και τώρα που έγινε ο ένας ο γιός μου καλά έχει προβλήματα ο άλλος>> η φωνή της σταματάει και κοιτάζει πίσω μου.