Dirty Τhoughts

κεφάλαιο 23

Ο Κρίστιαν με έφερε μέχρι το διαμέρισμά μου και περιμένει υπομονετικά στο σαλόνι ώστε να αλλάξω ρούχα πιάνω ένα βελούδινο, ροζ, ασύμμετρο φόρεμα midi που δένεται στο λαιμό και τις μαύρες γόβες μου από Saint Laurent όπως και ένα ίδιας μάρκας μαύρο τσαντάκι. Διαλέξω και κάποια κοσμήματα και τα αφήνω στην άκρη, ο Κρίστιαν μου ζήτησε να φορέσω κάτι απλό όπως ο ίδιος είχε φορέσει ένα τζιν παντελόνι και μια μακρυμάνικη λευκή μπλούζα με ένα δερμάτινο μπουφάν. Πιάνω ένα σετ με σατέν παντελόνι και πουκάμισο σε ανοιχτό καφέ χρώμα και τα συνδυάζω με τα λευκά sneakers μου. Τελευταία πινελιά ένα καφέ σκούρο παλτό για να με κρατήσει ζεστή καθώς λόγο της χθεσινής βροχής υπάρχει πολύ υγρασία και το τελευταίο που χρειάζομαι τώρα είναι να αρρωστήσω. Μπαίνω στο σαλόνι ενώ στα χέρια μου κρατάω δυο τσάντες στις οποίες έβαλα τα ρούχα που θα πάρω μαζί και βλέπω τον Κρίστιαν να χαζεύει την θέα από το παράθυρό μου <<Δεν ήξερα ότι και από εδώ υπάρχει τόση ωραία θέα προς τον ποταμό Anacostia>> λέει φανερά εντυπωσιασμένος <<Φυσικά και είναι ωραία βέβαια δεν έχουμε όλοι τον ποταμό Ποτομάκ στα πόδια μας>> λέω κοροϊδευτικά. 

Ο Κρίστιαν με πλησιάζει και χαμογελάει ελάχιστα <<Το ξέρεις ότι δεν με νοιάζει ούτε με ένοιαζε ποτέ η οικονομική κατάσταση κάποιου>> απαντάει κοφτά και με φιλάει στο στόμα <<Έλα θα αργήσουμε>> μου λέει και με πιάνει από το χέρι για να βγούμε από το διαμέρισμά μου. Πιάνω την τσάντα μου και τον ακολουθώ <<Μπορώ να μάθω που σκοπεύεις να με πας;>> ρωτάω αλλά, χαμογελάει και κουνάει αρνητικά το κεφάλι του << Σύντομα θα δεις>> λέει μόνο. Οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν και μπαίνουμε μέσα για να κατέβουμε προς το γκαράζ όπου είχε αφήσει προηγουμένους το αυτοκίνητό του. Του είχα ζητήσει να το βάλει στο πάρκινγκ και όχι μπροστά στο λόμπι καθώς ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Αν κάποιος ακόμα και ο ίδιος ο Άντονι μπορούσε να ερχόταν και να έβλεπε το αμάξι του αδελφού του εδώ και τότε δεν ξέρω τι δικαιολογία θα έβρισκα για να του πω. Μετά την συνάντησή μας με τους νέους συνεργάτες μας ο Κρίστιαν θα με πήγαινε σπίτι του για να πάρω το αυτοκίνητό μου και να γυρίσω στο διαμέρισμά μου. 

Μπαίνουμε στην Jaguar και βγαίνουμε έξω από το γκαράζ, μετά από δέκα λεπτά σταματάει μπροστά από την μαρίνα Wharf. Τον κοιτάζω και βγαίνω από το αμάξι, προχωράω προς το μέρος του και μου κόβετε η ανάσα καθώς τον βλέπω να βγαίνει από την θέση του οδηγού φορώντας τα γυαλιά του. Χριστέ μου ή μάλλον λάθος διάολε πρέπει να πω. Θέλει να με πεθάνει αυτός ο άνθρωπος είμαι σίγουρη. Κλειδώνει το αυτοκίνητο και με πλησιάζει, καταπίνω καθώς έχει στεγνώσει το στόμα μου από την εικόνα που βλέπω μπροστά μου. Δυο γυναίκες που μας προσπερνάνε τον κοιτάζουν ξεδιάντροπα και χαμογελάνε πλατιά. Εάν η κόλαση είχε πρόσωπο αυτό θα ήταν το δικό του, μου δίνει το χέρι του και το πιάνω απαλά <<Βλέπετε κάτι που σας αρέσει δεσποινίς Άντερσον>> σκύβει προς το μέρος μου επίτηδες και μου λέει σιγανά <<Σου έχω πει πόσο σιχαίνομαι αυτό το δεσποινίς Άντερσον>> του λέω κοφτά και χαμογελάει πλατιά <<Το ξέρω και για αυτό θα το λέω συνέχεια πλέον δεσποινίς Άντερσον>> η μελιστάλαχτη φωνή του με κάνει να ανατριχιάσω <<Παρακαλώ>> μου δείχνει το μονοπάτι που οδηγεί στο τέλος της μαρίνας και προχωράω προς το τέρμα της. Βλέπω μπροστά μου μια ρετρό μικρή βάρκα με τέσσερα καθίσματα.