Dirty Τhoughts

κεφάλαιο 11

Ρίχνω μια τελευταία ματιά στην βαλίτσα μου για να σιγουρευτώ πως δεν ξέχασα τίποτα, ρούχα, εσώρουχα, εσώρουχα και πάλι εσώρουχα είχα βάλει τα μεγάλα μέσα μπας και κατάφερνα να ξεχάσω τον Κρίστιαν. Παπούτσια, φόρμες, βραδινά ρούχα τέλεια είχα μετακομίσει την μισή ντουλάπα μου μέσα στην βαλίτσα μου, πάλι καλά που θα πάμε με το ιδιωτικό αεροπλάνο της εταιρίας αλλιώς δεν θα μου έφτανε ένας μισθός για τα εισιτήρια. Ο Άντονι μου είχε πει πως το σπίτι τους ήταν πολύ μεγάλο και μόλις δέκα λεπτά από το κέντρο. Λόγο της δουλειάς δύσκολα έβρισκαν χρόνο για να πάνε στο Άσπεν. Ο Άντονι τρελαινόταν για σκι και πεζοπορία και ήθελε πολύ να μου μάθει αλλά, δυστυχώς η πίστες του χιονοδρομικού ανοίγουν στα μέσα Νοεμβρίου οπότε δυστυχώς δεν μπορούσαμε να πάμε. Αλλά  εάν τα καταφέρναμε θα πηγαίναμε ξανά και τον χειμώνα. Κλείνω την βαλίτσα μου και φοράω τα αθλητικά μου, είχα διαλέξει ένα ψηλόμεσο τζιν με ένα μαύρο ζιβάγκο ώστε να είμαι άνετα αυτές τις πέντε ώρες του ταξιδιού μας.

Είχα φύγει νωρίτερα από την δουλειά όπως και ο Άντονι και μου είχε πει πως γύρω στις επτά θα πέρναγε να με πάρει. Κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου που έγραφε επτά παρά τέταρτο, ευτυχώς με τον Κρίστιαν δεν είχαμε βρεθεί ξανά, μόνο σε μια σύσκεψη και φρόντισα να κάτσω τουλάχιστον πέντε θέσεις μακριά του. Ό Άντονι τον είχε ενημερώσει πως θα φεύγαμε νωρίτερα σήμερα οπότε δεν χρειάστηκε να του το πω η ίδια. Το κινητό μου αρχίζει να χτυπάει και βλέπω το όνομα του αγοριού μου να αναβοσβήνει <<Ναι>> απαντάω στο δεύτερο χτύπημα <<Μωρό μου είσαι έτοιμη; είμαι από κάτω>> η χαρούμενη φωνή του μαρτυρούσε το πόσο ενθουσιασμένος είναι με αυτό το ταξίδι μας. <<Ναι κατεβαίνω>> το κλείνω, φοράω το μαύρο παλτό μου και πιάνω την αγαπημένη μου τσάντα από Saint Laurent, βάζω το κινητό μου μέσα και ελέγχω μια τελευταία φορά το διαμέρισμά μου πριν βγω έξω. Μπαίνω στο ασανσέρ και κατεβαίνω προς το λόμπι όπου βλέπω τον Άντονι να με περιμένει έξω με το Audi suv το οποίο συνήθιζε να παίρνει όταν πηγαίναμε κάπου μαζί.

Κοιτάζει την βαλίτσα μου και χαμογελάει <<Μωρό μου δεν θα μεταναστεύσουμε δυο μέρες θα λείπουμε άσε που δεν νομίζω να χρειαστείς τίποτα εκτός από εσώρουχα>> λέει και μου κλείνει το μάτι του ενώ βάζει στο πορτ μπαγκαζ την βαλίτσα μου. Κάθομαι στην θέση του συνοδηγού και μόλις ταχτοποιεί τα πράγματα ο Άντονι βάζει μπροστά και ξεκινάει για το διεθνές αεροδρόμιο Ντάλες στο οποίο βρίσκεται στο Ντάλις της Βιρτζίνια και ευτυχώς απέχει γύρω στα πενήντα λεπτά από εδώ. Κατά τις οκτώ παρά πέντε ο Άντονι μπαίνει επιτέλους στο αεροδρόμιο και προχωράει προς τον χώρο όπου απογειώνονται τα ιδιωτικά αεροπλάνα και μένω με το στόμα ανοιχτό, καθώς το αεροπλάνο είναι τεράστιο ενώ βλέπω τρις άντρες να μας περιμένουν δίπλα από την ανοιχτή σκάλα του τζετ με τους δυο να φοράνε στολές.