No 26 ~GİYUSHİNO~

4

3652 Günbatımı

Bu zamana kadar tam 3652
günbatımı kaçırmışsın Shinobu,
telafi etmeye ne dersin?

Bugün bu evde üçüncü günüm. Biraz bunalımdayım, hatta tükenmişlik sendromunun eşiğindeyim. Kapıyı aralamış bekliyorum. İçeri giremeyecek kadar tükenmiş hissediyorum. Niye böyleyim bilmiyorum, yıllardır her şeyi gayet iyi idare ederken şimdi ne oldu da bir anda yorgun düştüm ve ne oldu da bir anda gardımı bıraktım, asla anlayamıyorum.

Nasıl hissediyorum biliyor musunuz? Aylar süren bir savaşın askeriyim, en ön cephede aylarca savaşmışım ve savaşı kazanmak üzereyiz. O kadar iyi bir askerim ki düşman safların korkulu rüyasıyım, bir gün savaşın
ortasında yorgun hissediyorum. Yere yatıyor ve öylece duruyorum. Sonra gelip beni vuruyorlar. Aylarca savaştıktan sonra tam kazanmak üzereyken kaybediyorum.

Nasıl hissediyorum biliyor musunuz? Kaybetmiş hissediyorum. Ellerimi uzattığım kupa tam o an elimden alınıp başkasına verilmiş gibi hissediyorum. Çünkü ben kupaya doğru ellerimi uzatırken bir anda yorgun düşmüş ve yere uzanmışım gibi...

Gözlerimi gökyüzüne çevirmiş ve kaybettiğim her şeyi o an fark etmiş gibi hisediyorum. Upuzun bir hayat kaybermiş gibi hissediyorum. Ölmüş ve yaşamaya devam ediyor gibi hissediyorum.

Nasıl hissediyorum biliyor musunuz? Kaybolmuş hissediyorum. Avcumun içi gibi bildiğim bir yerde yürürken bir anda tüm sokaklar ve binalar değişmiş gibi, içinde yaşadığım sokak yok olmuş gibi hissediyorum. Sadece evsiz değil, sokaksız kalmış gibi
hissediyorum. Yersiz, yurtsuz, haritasız kalmış gibi hisediyorum.
Yönsüz kalmış gibi hissediyorum. Bir düşünsenize, sadece hayal edin. Bir gün evinizden çıkıyorsunuz ve bir yere gidiyorsunuz. Okula, hastaneye, alışveriş merkezine, parka, sahile, markete, herhangi bir yere. Sonra ezbere bildiğiniz yollardan eve dönüyorsunuz. Kendi sokağınıza giriyorsunuz ve bir bakıyorsunuz o
sokak artık orada yok. Ne yaparsınız

Bildiğiniz tek şey evinize dönmek ama sokağınız yok olmuş. Ne hissedersiniz? Şimdi nereye gideceksiniz, şimdi ne yapacaksınız? Eviniz, sokağınız, aileniz, bakkalınız, firınınız, her şeyiniz bir anda yok oluyor. Hayatınız, alışkanlıklarınız, ezbere bildiğiniz yollarınız, hepsi bir anda yok oluyor. Ne hissedersiniz?

Nasıl hissediyorum biliyor musunuz? Kıyamet kopmuş, herkes ölmüş ama ben ölmemişim gibi hissediyorum. Hayatta kalmışım ama bunun hiçbir anlamı yokmuş gibi hissediyorum.
Savaş bitmiş, kazanmışım ama sadece ben sağ kalmışım gibi hissediyorum. Düşmanlarım ölmüş, kendi askerlerim de ölmüş ve o savaştan tek sağ çıkan benmişim... Savaşı kazanmışım ama tek başımayım ve bu mutluluğu paylaşabileceğim tek bir insan yok hayatımda. Beni anlıyor musunuz?

Küçük bir çocuktum. Bana ne yapıldığını bile anlamıyordum. Bir insanın bir insana vurmasınin, bağırmasının sebebini anlamıyordum. Babam bana bunları neden yapıyordu? Vücudumda oluşan morlukları seviyordum. "Rengârenk oldum!" diye kutlamalar yapıyordum. Hiçbir zaman bir resim defterim olmamıştı, hiçbir zaman boya kalemlerim olmamıştı. Mor rengi ilk
defa sol kolumda görmüştüm ve sevinmiştim. Geçmişe dair hatırladığım tek güzel anı bu. Renklerle tanışmam...

Sonra bir gün annemden ayrıldım, çocuk esirgeme kurumunda büyütüldüm ve bambaşka bir Shinobu oldum. Geçmişi bir demans hastası gibi unuttum, tamamen sildim, tamamen kapattım. Olanlar olmuştu ve yapmam gereken tek şey onlar hiç yaşanmamış gibi hayatıma bakmaktı. Öyle de yaptım. Bir duvara
dönüştüm, ruhsuz ve duygusuzca yaşadım yıllar boyunca.

Hiçbir zaman günbatımlarını sevmedim, hiçbir zaman güneşin doğuşunu izlemek istemedim. Hiçbir zaman yağmurda ıslanmaktan mutlu olmadım ve hiçbir zaman dünyaya ilgi duymadım. Ben dünyayı sevmedim. Dünya da beni sevmedi zaten... Bir odaya kilitlenmiş de zorla tutuluyormuşum gibi hissettirdi bana yaşamak. O odadan çıkamadım, çok da umursamadım. Ben buyum işte,
ben Shinobu. Vücudundaki morluklara bakıp mor renkle tanışan o çocuk benim. Kızaran parmaklarına bakıp kendisini gökkuşağına benzeten o çocuk da benim. Bunlar benim rengârenk acılarım ve bunlardan utanmıyorum. Zira utanması gereken insan başka yerde ve inanın bana, ben artik bunu da umursamıyorum.