Jeon Jungkook | KS1

-43-

Vera dizlerini titreterek oturduğu koltukta stresini en dibe kadar yaşıyordu.

Babasını zorla ikna ederek refakatçi olarak kalmıştı ancak aradan neredeyse on iki saat geçmişti. Sabaha karşıydı ve hastanede çok nadir ses duyuluyordu, hemşireler falan işte.

Vera ise gözlerini bir an olsun Jungkook'tan ayırmadan onu izliyordu.

Ne zaman uyanacaktı?
İyi miydi?

Gözlerinden akan yaşları silmiş, derin bir nefes almıştı. Yavaşça ayaklandığında kalbi stresi yüzünden hızlı atmaya başlamıştı.

O kadar endişeliydi ki ona bir şey olacak diye. Ödü kopuyordu.

Odanın içinde volta atarken Jungkook başını yavaşça oynatmış yüzünü buruşturmuştu.

"Bu ne ya..."

Vera dolu gözleriyle hızla ona doğru ilerlediğinde Jungkook yavaşça gözlerini açmıştı.

"Üf, bir de üşenmeden buraya mı geldik?"

"Jeon..."

Jungkook bakışlarını yanına oturan bedene kaydırdığında tüm acısı anında geçmiş gibiydi. Sanki acısı yerini refaha bırakmıştı.

"İyi misin?"

Jungkook'un, yüzünde gezen bakışlarından dolayı göğüsünde bir ferahlık olurken bir yandan hâlâ endişeliydi.

"Kaçarken takıldım,
Düştüm ama gücüm yerinde."

Vera onun mırıltısına karşı hafifçe tebessüm etmiş, göz yaşlarını akıtmıştı.

"Yaşamıyor kalbimin sevinçleri."

Jungkook yorgunca güldüğünde sol eliyle kızın kolunu tutup kendine doğru çekmişti. Vera onun bu hareketine şaşırsada belki tek ihtiyacı olan şeyin bu olduğunu hissetmişti.

Yavaşça ona sarılırken bir yandan yarasına dikkat etmişti. Jungkook gözlerini kapatmış kızın saçlarını okşamıştı.

"İyi misin? Doktor çağırayım istersen bak."

Jungkook onun bu haline karşı saçlarına ufak bir öpücük bırakmıştı.

"İyiyim güzelim. İyiyim."

"Yalancısın."

"Evet, bu konuda da iyiyim."

Vera hızla ona vurduğunda Jungkook hafifçe gülmüştü.

"Ne? Ben dürüst bir insanım."

"Ya bana kelime oyunu yapma! Ne yaşadım şurada bir gün içinde, haberin var mı?"

Jungkook'un yüzünde buruk bir tebessüm oluşurken eli kızın saçları arasında geziniyordu.

"Ne çekmişsin..."