Jeon Jungkook | KS1

-53-

Yunesa Vera

Yaşadığımız bunca şeyden sonra gülmenin bir anlamı var mıydı gerçekten?

Bunca yorgunlukla gülebilmenin bir anlamı var mıydı? Niye paralıyorduk ki kendimizi? Bırakalım herkes hak ettiği yere kendi varsın.
Olmuyor.

Kimse hak ettiğini yaşamadan öylece hayatına devam edebiliyordu ve biz buna sadece göz yumabiliyorduk.

Polis neydi ki?
Onca suçlunun peşinde ne kadar koşuşturabilirdi? Her türlü daha fazlası oluyordu, bunu önleyemediğimiz sürece koşuşturmamızın ne anlamı vardı?

Bunca pisliğin aile üyelerim olması kadar boktan bir durum var mıydı ki iyi olmalıydım?

O kadar doluydum ki yemin ederim ne yaptığım ve yapacağım konusunda sadece bedenime uymakla yükümlü kalıyordum.

Gerçekten mi?
Bunca insanı gözüm kapalı nasıl bu duruma sokabilmiştim?

Umurumda mıydı?
Tek umurumda olan Jungkook'tu.

Ondan ölesiye utanmama rağmen hâlâ benim için uğraşmasını kaldıramıyordum. Ailemin içine girdikçe daha da dibe batacaktı ve ben bunu istemiyordum.

Hayatı boyunca sürekli bir şeylerin peşinden koşuşturmuş, travmalarını dahi düşünmeden adalet için elinden geleni yapmış ve mutlu olmayı unutmuş bir adamdı. Mutlu olması gerekirken yanımda bulunduğu sürece sorunlarla boğuşacak ve yine aynı kısır döngüye girecekti.

Mutlu olsun istiyordum.
En azından o mutlu olsun...

Elimdeki silah patlayıp karşımdaki kişinin kan revan içinde yere düşmesiyle tüm algılarım yeni yeni kendine geliyordu.

Ben bu değildim.
Onları öldürmek çözüm değildi.
Arkadan daha fazlası gelecek bir kesimi ne kadar öldürsende devamı gelecekti işte.

Ne yapıyordum ben?
Kime bürünmüştüm böyle?

Bedenimin benden bağımsız hareket ederek sanki içimdeki intikam duygusunu alamayacağımı bilerek kontrolü ele alışını öylece izliyordum.

Korkunçtu.
Kelimenin tam anlamıyla korkunçtu.

Jungkook haklıydı.
Böyle yaparak bir yere varamazdım.
Ne yapacaktım o zaman?

Gözlerimde biriken yaşları aldırmadan silahı indirmiş bulunduğum yerden çıkmıştım.

Binadan çıkmamla karşımda gördüğüm adam nefesimi kesmiş öylece duraksamama neden olmuştu.

O benim gölgemdi...

Öylece elleri kabanının cebinde, şeffaf kemik gözlüklerinin ardından bana bakıyordu.

İfadesiz, soğuk ve herkes gibi...

Neden böyleydi? Mutlu olması bu kadar zor muydu?