Jeon Jungkook | KS1

-11-

1 ay sonra

Vera gözyaşları içerisinde son çaresiymiş gibi vurduğu kapının önünde durdu. Hıçkırıkları sessizce göğüsünü delip geçerken buğulu gözleri yüzünden hiçbir şey görmüyordu.

Açılmayan kapıyla son inancını da kaybederek merdivene çömelmişti.

Bir ay...
Bütün umutların yerle bir olduğu koskoca bir ay...

O günden sonra Jungkook'u daha görmemişti. O günden beri Jungkook kimseyi öldürmemişti.
O günden beri ortalıkta ölüm sessizliği olmuştu.
O günün ardından Jeon Jungkook onlar için hiç varolmamış gibiydi.

Ama Vera için değil.

Vera, her geçen gün dahada düşen kademesiyle savaşıyordu. Herkesin üstten baktığı biri oluyordu. Git gide üzerindeki baskı artıyor, üzerine basılmış kuru bir yaprak gibi ezilerek paramparça oluyordu.

Vera onlar için sadece yemdi. Ve o bunu Jungkook'un o gün nezarethanede dedikleriyle bağdaştırmıştı.

Onu arıyordu.
Ama o yoktu.

Gözlerinden düşen yaşlara engel olamadan onu tekrar tekrar arayan babasını öfkeyle reddetmiş, telefonu kapatmıştı. Tam o sırada duyduğu adım sesleriyle ağlamasını kesmiş nefesini tutarak başını kaldırmıştı.

Bu Jungkook'u nezaretten çıkaran adamdı. Ve madem öyle, nerede olduğunu biliyordu değil mi?

Kim Namjoon ayakkabılarının bıraktığı tok sesin yankılanarak yayıldığı sokakta yürümesine devam ediyordu.

Bu adamın neden böyle tenha ve dar bir sokakta kaldığını asla ve kata anlayamamıştı hiçbir zaman.

Başını kaldırarak yaklaştığı eve bakacakken gördüğü kızla duraksamıştı. Ağlamaktan kızaran gözlerine, soğuktan kendini korumak için sardığı kollarına ve her an ağlayacakmış gibi titreyen çenesinde göz gezdirdi.

Ardından yürüdü. Cebindeki anahtarı çıkardığında kızın umutla parlayan gözleri onu bulmuştu ve çöktüğü merdivenden hızla kalkmıştı.

"Bay Kim'di değil mi?"

Kim Namjoon kıza bir süre boş boş baktıktan sonra gözlerini hafifçe kısarak kızın yüzünde gözlerini gezdirmişti. Bu kızı sanırım anımsıyordu.

"Evet."

Vera duyduğuyla heyecanla gülümseyerek derin bir nefes almış gözlerini kapatmıştı.

"Ben, Jungkook'a ulaşamıyorum. Ondan öğrenmem gereke..."

"Ulaşırsan banada söyle."

Arkasını dönüp kız oradan uzaklaşana dek sokaktan çıkıp saklanacağı planını yapıyordu kendince. Çokta zekiydi. Etrafında anormal ve sinir bozucu insanlar olmasa tabi...

"Bir dakika lütfen?! Böylece çekip gidemezsiniz! Yardıma ihtiyacım var."

Namjoon olduğu yerde kalıp gözlerini derin bir nefes vererek kapattığında Vera ona yetişerek saçlarını geriye atmıştı. Adamın açtığı gözleri ona döndüğünde Vera çekingence gözlerine bakmış ardından konuşmaya başlamıştı.