Lost in Harry Potter REWRITE

Snakebite

"Montange, wanneer besluit je nu eens op te letten!?"

De snerende toon van Severus snijd door me heen en ik kijk hem een tikje schuldig aan, "sorry," mompel ik. Hij heeft gelijk, ik ben er met mijn hoofd niet echt bij. Hij heeft vandaag alleen maar herinneringen aan mijn gezin gehad. Want dat is precies waar ik zit met mijn gedachten.

Mijn familie. Ik begin me zo langzamerhand af te vragen wie er echt vast zit in welke wereld. Zou ik ze hierheen kunnen halen? En dat ik ze dan kan uitleggen wat er aan de hand is, maar dat ik niet weet wat er is gebeurd?

"Maak jij je überhaupt nog wel druk om wie je naar deze wereld heeft gehaald?" gaat Severus door.

"Hoe lang zit ik hier nu?" vraag ik stilletjes.

Even rolt hij met zijn ogen, voor hij naar de kalender kijkt. Die staat op december.

December... sterker nog, het is al bijna kerst. Ik ben hier sinds eind augustus al. Is de tijd echt zo snel gegaan?

Door het constante verplaatsen van woning, het toveren en het bezig zijn met me voorbereiden op de audiëntie met Voldemort ben ik de tijd uit het oog verloren. Nu voel ik me schuldig dat ik zo lang niet aan mijn familie heb gedacht.

"Sinds augustus, toch?" antwoordt Severus, "waarom?" ik plof op de stoel die bij zijn bureau staat.

"Rond deze tijd gingen we altijd het huis kerst-klaar maken," vertel ik. "Kerstboom opzetten. We hadden altijd een lichtjesslinger met alle kleuren van de regenboog,' ik glimlach bij de herinnering.

Severus geeft het op en komt tegenover me zitten in zijn eigen bureaustoel. Hij lijkt wel naar me te luisteren.

"Mama bakte echt de lekkerste koekjes," ik kijk hem aan, "die gingen we dan met zijn vieren glazuren en versieren. En als ze klaar waren gingen we naar opa en oma om ze daar op te eten."

We kijken elkaar aan, "hoe vierde jij kerst?"

"Wij vierden geen kerst," zegt Severus meteen. "Mijn vader vond het een vreselijk feest."

"En jij?"

Het valt stil in het kantoor en even is alleen het knapperende vuurtje in de haard hoorbaar.

"Ik bleef met kerst altijd op Zweinstein," zegt hij uiteindelijk.

"Omdat je het gezellig vond? Of omdat je niet thuis wilde zijn?"

Ik zie een frons tussen zijn donkere ogen verschijnen. Hij lijkt bijna verbaast te zijn dat ik hem heb ontmaskerd.

"Eh- omdat ik niet thuis wilde zijn," zegt hij uiteindelijk.

Ik had niet meer verwacht antwoord te krijgen. Normaal gaat zijn muur maar heel even naar beneden en is hij snel weer zakelijk ingesteld en staat erop dat we verder oefenen.

"En nu? Hoe vindt je kerst nu?" vraag ik.

"Ik voel er niets bij," zegt Severus stijfjes. "Ik doe niet aan cadeautjes geven of aan genieten."

"Mag ik je uitdagen dan?" vraag ik en ik kijk hem aan, "vier het met mij."

"Jij, bent dan op het Grimboudplein," komt het afstandelijke antwoord, "ik ben niet van plan me te voegen bij die- groep mensen."

"Zelfs niet als ik er ook ben?"

Hij kijkt me aan, "zelfs niet als jij er bent, Montange."

"Jammer. Ik had je graag persoonlijk een fijne kerst gewenst," zeg ik met een beetje een pruilgezicht. "Nu moet zal ik via het haardvuur hierheen moeten komen en je op die manier maar een gelukkige kerst komen wensen," een tikje uitdagend kijk ik hem aan. We weten beiden dat de haardvuren in de gaten worden gehouden.