Lost in Harry Potter REWRITE

Professor Albus Dumbledore, Severus Snape and a touch of evil

A/N: Dit hoofdstuk is dusdanig lang dat ik van harte hoop dat er weinig tot geen spelfouten in staan want nakijken wordt een crime lol. Xxx

------------------------------------------------------------------

In het donker lig ik naar het plafond te staren. Daar lig je dan met je goeie gedrag. In een kamer in Grimboudplein 12.

Ik voel me verward tussen twee werelden. Aan de ene kant voel ik me hier thuis en ik heb zelfs getoverd. Maar een deel van mij wilt terug naar de wereld die ik ken. Mijn appartementje in Utrecht omgeven door de mensen die ik ken.

Terwijl- de mensen hier ken ik ook, hoewel zij mij niet kennen.

Of nouja, nog niet.

Na een tijd sta ik op en loop in het donker naar de deur. Op mijn sokken loop ik de trap af en probeer zo min mogelijk geluid te maken. In de hoop dat ik het portret niet wakker maak.

In de keuken kom ik tot mijn verbazing Sirius tegen.

Hij glimlacht als hij me ziet, "kon jij ook niet slapen?"

Ik schud mijn hoofd.

"Wil je warme melk? Ik heb toch nog over," hij wijst naar het pannetje dat op het fornuis staat.

"Dat sla ik niet af."

Hij staat op, loopt naar een van de kastjes en pakt er een beker uit, "ik heb het overgehouden door Azkaban," zegt hij terwijl hij de melk in de beker schenkt, "honing?"

Ik knik, "lang leve trauma, nietwaar?" antwoord ik een tikje sarcastisch.

Hij grinnikt en geeft me de beker, "klinkt alsof je weet waar je het over hebt."

"Ik ben geadopteerd," leg ik uit. "Je zou denken dat dat niet traumatisch is. Hoe vaak ik niet te horen heb gekregen "wees blij dat je nu een familie hebt". Maar voor ik door mijn ouders werd geadopteerd ben ik als kind meerdere malen verhuisd. Van gezinshuis naar tehuis. Ik weet hoe het voelt om je autonomie te verliezen. En Azkaban lijkt me in dat opzicht niet heel anders."

Sirius kijkt me over de rand van zijn beker aan, "hoe vaak ik het ook probeer uit te leggen-"

Ik wuif het weg, "Sirius, niemand gaat die pijn begrijpen. Het enige dat je kunt doen is jezelf erop aanpassen. Erken en herken het. Wees lief voor jezelf."

"Je weet waar je het over hebt," hij neemt een slok.

"Mijn therapeute wist waar ze het over had," glimlach ik terwijl ik zelf ook een slok van mijn melk neem. Het verwarmt me weer een beetje.

Hij grinnikt zacht, "die zijn er niet in de toverwereld. Knap dat je de Dreuzelmanier aandurfde."

Ik moet even schakelen, het is hier te vroeg voor, "bij het St. Holisto's kunnen ze niets met waar jij en ik mee te maken hebben," antwoord ik schouderophalend. En na gerekt te hebben door nog een slok warme melk te nemen. "Dus dacht ik; ik trek de stoute schoenen aan."

Met zijn grijze ogen observeert Sirius me.

"Wat denk je?"

"Je bent een enigma."

"Grappig, dat zei Remus ook deze avond."

"Hm."

Ik kijk naar zijn gezicht. Vergis ik me of speelt er een bijna onzichtbare glimlach om zijn lippen? En dat alleen maar bij de naam "Remus".

Ik doe mijn mond al open om er iets van te zeggen als we de voordeur open horen gaan.

"Dat is je bezoek," zegt Sirius. Vragend kijk ik hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.