Lost in Harry Potter REWRITE

Prophecy

A/N: 1: Weer te lui om na te kijken. Dus sorry voor evt voutjes (lol haha grappig) En 2: Hoe de fuck heb ik van een hoofdstuk dat van origine maar drie pagina's had, vijf kunnen maken??? 

----------------------------

De volgende ochtend ben ik weer vroeg op. Maar deze keer omdat Perkamentus me op komt halen. Dat was waar Severus voor was gekomen. En dat was ook het enige waar hij voor was gekomen, waardoor ik des te meer het idee had gekregen dat ik gelijk had gehad. Maar dat had ik maar even achterwege gelaten.

Ik loop naar het aanrecht en maak toast en thee voor mezelf. Ik had Molly verboden om zo vroeg op te staan alleen maar om ontbijt voor mij te maken als ik het net zo goed zelf kan maken. Ik plof met mijn toast en thee aan de keukentafel en kijk op als ik voetstappen van de trap hoor komen.

Bijna steek ik van repliek omdat ik denk dat het Molly toch is, maar het zijn Sirius en Remus.

"Goedemorgen," zeggen ze zacht en komen bij me zitten. Ik kijk hen aan, een tikje bestraffend maar ik ze moeilijk verbieden weer naar bed te gaan als ze niet moe meer zijn.

"We hoorden je naar beneden gaan," zegt Remus zacht, "heb je enig idee wat Perkamentus van je zou willen?"

Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd, "ik heb geen idee. Maar het zou me niets verbazen als het met Voldemort te maken gaat hebben," mompel ik.

"Een vaag idee, dus," zegt Sirius veel te wakker voor dit uur van de ochtend.

"Nee, dit noemen we nou een aanname, lieve Sirius," zeg ik terwijl ik met mijn kin op mijn hand leun.

"Oh hoor," ketst hij een tikje hooghartig terug. Ik neem een slok van mijn thee en kan een glimlach niet helemaal onderdrukken.

"Ik kan me niet aan het idee onttrekken dat het gaat over wat ik heb gedaan," ik kijk Sirius veelbetekenend aan.

"Albus weet wat hij doet," zegt Sirius geruststellend. "Hij komt je niet voor niets ophalen," hij kijkt me aan.

Remus fronst en kijkt ons om en om aan. Maar ik ben niet van plan meer context te geven dan nodig is.

Dat Sirius en Severus weten wat ik in die andere wereld heb gedaan is voorlopig wel genoeg. Ja, en nu dan waarschijnlijk Perkamentus ook. Aangezien ik me niet kan voorstellen dat Severus dat echt achter heeft kunnen houden. Anders zou hij niet echt een goede dubbelspion zijn. Dus ik neem het hem ook niet kwalijk dat hij het er met Perkamentus over heeft gehad.

"Jij vond het anders ook niet leuk dat je thuis moest blijven, tot een paar maanden geleden," zeg ik een tikje laatdunkend.

Sirius lacht zacht en schenkt heet water voor zichzelf in, "precies, een paar maanden geleden, schoonheid. Nu ben ik, dankzij jou mind you, vrij."

Ik neem nog een slok thee en brom iets onverstaanbaars in de beker. Hij pakt even mijn hand en geeft er een kneepje in, "Rob, het komt goed. Weet jij veel, misschien is het wel iets heel anders. Heeft hij iets gevonden over je leven hier," hij kijkt me aan. "En mocht hij er wel over beginnen denk ik dat je hem wel kunt vertrouwen."

Daar denken we dan toch anders over. Waarom laat hij anders pas nu zijn gezicht weer zien en niet net nadat ik werd gered uit de klauwen van Voldemort?

"Wat denk je allemaal Rob?" vraagt Remus en hij kijkt als Sirius mijn hand loslaat. Precies hierom wilde ik dus niet een wedstrijdje houden met als prijs een zoen. Hij lijkt een tikje jaloers... Maar dat masker valt snel af als hij me weer aankijkt en ik vraag me af of hij doorheeft wat ik net heb gezien.

"Nee, niets," antwoord ik een tikje afstandelijk en ik drink het laatste restje thee op.

"Hou je ons op de hoogte?" vraagt Sirius als we buiten iemand horen verschijnselen.