Lost in Harry Potter REWRITE

Voluntairily Captured

A/N: Ben ik weer na even wat afwezigheid. Weer geen schrijfzin, bovendien heb ik misschien een idee voor een ander verhaal en dat gaat dan lekker bij elkaar in de weg zitten. Misschien ken je het wel. Anyway, veel leesplezier xxx

--------------------------------------------

Ik kijk naar het slapende gezicht van Sirius. Hij ligt er stil bij en ik zie of hoor hem bijna niet ademen. Hij lijkt bijna dood...

Zo stil mogelijk open ik de deur en sluip ik naar beneden. Inmiddels weet ik welke treden van de trap kraken, dus daar stap ik overheen. Het hele huis is in diepe rust dus is het een koud kunstje om buiten te komen en door de donkere straat in het donker te verdwijnen.

Ik verdwijnsel daadwerkelijk en kom in een voor mij bekende omgeving.

Villa Malfidus.

Zachtjes, maar begeleid door de halve maan, loop ik door het bos naar de villa en ben benieuwd hoe het zal lopen. Bij het smeedijzeren hek zie ik de bekende gestalte van Fenrir.

"Psst," zeg ik zacht nog voor ik het hek heb bereikt, maar hij hoort me en met een ruk kijkt hij op. Meteen zie ik zijn ogen groot worden als hij me ziet, "Robin?"

"Hey," zeg ik zacht.

"Jij bent toch-" maar hij kapt zichzelf af, want ik ben het bewijs dat ik wel gewoon nog leef. Ik zie een frons tussen zijn ogen verschijnen, "wie hebben wij dan in de kelder liggen als jij hier voor me staat?"

Ik sla mijn armen over elkaar, "ik moest Severus te slim af zijn. En omdat we lang samen hebben gewerkt wist ik precies wat ik moest doen," leg ik vaag uit. "Mag ik binnenkomen? Ik vermoed dat het op prijs wordt gesteld dat ik nog leef."

Fenrir doet de poort open, "je hebt geen idee," bromt hij. Ik kijk hem fronsend aan en hij kijkt veelbetekenend terug.

"Hoe bedoel je?" vraag ik, hoewel ik weet waar hij op doelt.

"Jeweetwel is nogal wat van plan," geeft Fenrir net zo vaag toe. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk hem aan.

"Meer zeg ik er niet over."

"Oh dat verwachtte ik ook niet," zeg ik, "het is meer-"

"Wat?"

"Ik vraag me af waarom je zo- anders bent, dan de eerste keren dat je me zag. Je bent bijna- vriendelijk."

"Bijna," hij kijkt me grijnzend aan en zijn scherpe hoektanden glimmen in het vage licht dat uit de villa komt. "Misschien-" gaat hij door, "heb ik wel steeds minder behoefte om me hier te bevinden. Alleen maar omdat ik een weerwolf ben die toevallig dól is op mensenvlees, wil niet zeggen dat ik niet ook aangetast word door deze omgeving," hij gebaart even om zich heen. Ik frons en probeer voor het eerst of ik met Legilimentie dieper in de gedachten van de weerwolf kan komen. Maar- tot mijn verbazing stuit ik op een muur. Gebruikt hij Occlumentie?

Maar- hoe weet hij nou hoe hij dat moet gebruiken?

Fenrir blijkt het door te hebben want zijn grijns wordt breder, "anders dan bij jou liggen mijn gedachten en herinneringen niet zo op de oppervlakte, Lekker Hapje. Maar als je dan zo graag antwoorden wilt- er is iets vreemds met de tijd aan de hand."

"De tijd? Fenrir, je praat in raadsels."

"Zou je me geloven als ik zou zeggen dat er misschien verschillende tijdlijnen bestaan dan?" hij slaat zijn armen over elkaar.

Met grote ogen kijk ik hem aan. Ik had het van veel mensen verwacht. Maar absoluut niet van Fenrir. Dat net hij het woord "tijdlijnen" gebruikt. Waarmee hij impliceert dat hij weet dat er meerdere dimensies zouden kunnen bestaan.