Lost in Harry Potter REWRITE

The lost Dog

Midden in de nacht klim ik over Draco heen en zachtjes sluip ik de deur uit. Hij ligt diep in slaap en dat vind ik eerlijk gezegd een goed teken. Hij kan de rust en de slaap goed gebruiken.

En ergens hoop ik dat hij beter slaapt nu hij bij iemand op de kamer slaapt.

Maar wat ik nu van plan ben hoeft hij geen deelgenoot van te zijn. Of worden.

Daar breng ik hem alleen maar mee in de problemen en daar is hij nu net uit. Ik lijk wel gek dat ik dit ga doen ook. Aangezien ik nog geen 24 uur geleden bijna werd gewurgd. En toch ben ik echt op weg naar de kelder.

Eenmaal daar open ik zachtjes de deur. Sirius zit in een hoekje, maar hij kijkt op als hij me binnen ziet komen. Ik zie de verbazing op zijn gezicht als hij me ziet, het is duidelijk dat hij van alle mensen mij niet meer had verwacht.

"Wat moet jij hier?" vraagt hij kortaf.

"Ik kan ook wel weer gaan hoor," antwoord ik, "maar dan kun je op je buik schrijven dat ik je ga vertellen hoe je hier weg zou kunnen komen."

Hij gnuift, "als je me gaat vertellen dat ik moet Verdwijnselen; dat heb ik al geprobeerd. nieuwsflash, dat gaat dus niet."

"Nieuwsflash, ik ben hier vaker geweest dan jij, dus dat ik oud nieuws. Ik had het dus ook niet over Verdwijnselen," ik sla mijn armen over elkaar en blijf zo kalm mogelijk. Nu lijkt hij wel degelijk geïnteresseerd, want hij staat op en komt naar me toelopen, "wat dan?" hij blijft voor me staan.

"Als jij je mond houdt tegen de andere leden van de Orde zal ik het je vertellen. En laat me je er even aan herinneren dat van ons tweeën ik nog in bezit ben van een toverstok."

"Je bent je ervan bewust dat je klinkt als een Dooddoener?" snauwt hij zo gedempt mogelijk. Ik ben blij te weten dat hij er hetzelfde over denkt als ik en niet gesnapt wilt worden door een van de andere Dooddoeners hier in huis.

"Niet zo lang geleden vertrouwde je me nog," zeg ik kalm, "ooit was er nog een hersencel in die botte kop van je die vertrouwde op de dingen die ik moet doen en heb gedaan. Ik heb verdomme mijn eigen familie moeten vermoorden. Of ben je dat in je trots even vergeten?" Ik begin opgefokt te raken.

"Ik herken je niet meer, sinds je met Secreetje bent!"

Ik leun tegen de deurpost, "jaloers? Anyway, al zou dat zo zijn. Het grotere plaatje hier is Harry."

Daar denkt hij over na want hij kijkt me lang zwijgend aan.

"Wat wil je hier doen waarmee je Harry kan helpen?" vraagt hij uiteindelijk rustiger. "Me dunkt namelijk dat jij hier in dit huis net zo opgesloten bent als dat ik was op Grimboudplein 12."

"Hier ben ik dichterbij Jeweetwel. Hoe dichterbij ik ben, hoe meer ik te weten kan komen over zijn plannen. En die plannen kan ik hopelijk ook bij jullie krijgen. Ik heb mezelf al omhoog gewerkt doordat jij bent meegekomen. Onze neuzen staan nog dezelfde kant op."

Eindelijk lijkt het erop dat hij me gelooft. Want ik zie hem knikken.

Het is me weer een keer gelukt Sirius uitgeluld te krijgen.

"Wacht even, hoe ben je hier eigenlijk gekomen? Wormstaart staat op wacht," vraagt hij.

Ik houd mijn toverstok omhoog, "die rat is verbazingwekkend gevoelig voor de Imperiusvloek," glimlach ik.

Blijkbaar vindt Sirius het een goed teken dat ik Wormstaart "rat" noem, het lijkt hem nog meer af te koelen.

"Ze gaan me vermoorden hm?" zegt hij en hij kijkt me bedachtzaam aan.

"Vroeger of later, ja."

Hij knikt, "oké. Hoe kom ik hier weg?"

"Je hebt een huiself,' zeg ik nuchter. Verbaast kijkt hij me aan. Maar dan zie ik langzaam het besef over zijn gezicht kruipen.