Lost in Harry Potter REWRITE

And Found

A/N: Lui dus niet nagekeken :')

--------------------------

De vloer waar ik op lig is hard en koud. En het duurt even voor het tot me doordringt waarom ik wakker ben geworden. Het is van mijn eigen geschreeuw.

Ik had weer een nachtmerrie.

Er wordt hard op de deur gebonkt en geschrokken kijk ik op, "STOP MET DAT GESCHREEUW!" krijst Bellatrix.

Moet je horen wie het zegt... Hier heb ik geen slaapdrank bij de hand. Of een Severus. Die de nachtmerries op afstand houdt. Hier komen ze ongevraagd mijn dromen weer in en teisteren en treiteren me. Tot ik weer schreeuwend wakker word.

Misschien blijf ik wakker als in oncomfortabel lig? Ik probeer zo te gaan liggen dat er een steen ergens in mijn lijf port, waardoor ik niet meer in slaap val. Jammer voor mij. Mijn lijf is moe. En mijn hoofd luistert naar de vraag om slaap. Dus val ik vrij snel weer in slaap.

Een paar uur nadat ik weer in slaap ben gevallen word ik wakker als er ruw aan me word getrokken. Ik slaak een kreet. Maar het is Bellatrix die me woedend aankijkt.

"Kun jij je kop niet houden!?" sist ze. "Je houdt het hele huis wakker!" Ik kijk haar alleen maar aan, maar geef geen antwoord.

Ze trekt me overeind op mijn benen, "de Meester wilt je spreken," snauwt ze erachteraan en ze sleurt me met zich mee naar boven. Ik ben te moe om te protesteren, dus laat ik haar maar even gaan.

"Hier is ze, Meester!" Bellatrix duwt me naar Voldemort en ik verlies bijna mijn evenwicht.

Voldemort staat op van zijn stoel en komt naar me toelopen. Hij pakt mijn kin en duwt die omhoog, zodat hij me aan kan kijken. En ik hem, want ik heb zijn blik nooit ontweken.

"Nachtmerries hm?" zegt hij. "Waarover?"

"Ik kan ze me niet meer herinneren als ik wakker word Meester," antwoord ik. Maar meteen weet ik dat mijn antwoord misschien iets te snel kwam.

Voldemort knijpt zijn ogen iets samen en buigt zich iets naar me toe. Automatisch buig ik juist iets naar achter. Ik kan voelen dat hij opnieuw Legilimentie probeert toe te passen. En opnieuw ben ik blij dat ik in een staat ben waarbij ik niet al te veel denk of voel. Ik zie dat het Voldemort frustreert dat hij niet binnen kan komen, want hij kijkt me woedend aan, "wat deed je in jouw tijd!?"

"Weet ik niet. Ik weet niet hoe ik er ben gek-"

"Je bent verdwijnselt!" buldert Voldemort.

Waarom vraag je ernaar als je het antwoord al weet? Ik dacht dat je intelligenter zou zijn dan dat?

"Waarom verdwijnselde je!?"

"Omdat Severus me had gevraag ingrediënten te halen op de Wegisweg," verzin ik snel. Voldemort laat me eindelijk los. Mijn lijf komt onder de blauwe plekken te zitten door hem. Ik wrijf over mijn kin.

"Het is wel duidelijk dat er maar één manier is om de waarheid uit je te krijgen," zegt Voldemort kil.

Wacht, wat?

"Bellatrix?"

Bellatrix kijkt alsof het haar verjaardag is als ze naast Voldemort komt staan, "Meester."

"Je weet wat je te doen staat," zegt Voldemort kil.

"Fenrir houd haar vast!" beveelt Bellatrix, voor ik uit de weg kan duiken. En ik voel Febrir's arm om mijn nek. Stevig genoeg zodat ik niet weg kan. Losjes genoeg zodat hij me niet wurgt. Maar daardoor kan ik de Cruciatusvloek niet ontkomen.