Lost in Harry Potter REWRITE

Is this what hell looks like?

A/N: Whoa, het eerste hoofdstuk in deze herschrijving die in het origineel niet bestaat

------------------------------------------------

Eerder dan gepland ben ik weer in Zweinstein. Perkamentus had mijn verzoek ingewilligd. Ik open de grote deur en wandel de warmte in met een hutkoffer. Inmiddels heb ik meer spullen en die hebben ruimte nodig.

Gelukkig hebben Sirius en ik onze ruzie uit kunnen praten voor ik vertrok en was het zijn idee geweest me de hutkoffer te lenen. Zijn oude stickers zitten er nog op en ook dar zit een permanente plakbezwering op. Dus moet ik het doen met stickers van schaars geklede vrouwen.

Niet dat hij hoefde te weten dat ik daar ook oké mee was. Het was zijn manier van afzetterij geweest tegen zijn ouders.

Bij de Grote Zaal blijf ik even bij de deur staan als ik in de deuropening Mistletoe zie hagen.

"Professor Sneep zei dat er te weinig van hing," zegt een stem achter me en als ik omkijk staat Hagrid me met een grijns aan te kijken.

"Werkelijk?" zeg ik geamuseerd.

"Ongewoon verzoek," zegt de halfreus schouderophalend terwijl hij doorloopt. Ik kijk hem na en kijk dan opnieuw naar de takjes boven mijn hoofd.

"Als je maar niet denkt dat ik je ga kussen, Montange."

Ik draai me met een geamuseerde blik in mijn ogen om als ik Severus' stem herken, "waarom heb je het dan op laten hangen?"

"Traditie," hij loopt langs me heen naar de lange tafels. De leerlingen en docententafels zijn bij elkaar geschoven dus maakt het niet uit wie waar zit.

Ik volg Severus naar binnen en ga naast hem zitten, "I call bullshit," ik pak een croissantje en schenk thee voor mezelf in.

Zelf pakt hij toast en zwarte koffie, "noem het wat je wilt. Volgens Dolleman heb je waanzichtige trekjes. Ik begin die zo langzaamaan ook te zien."

"Was dat een grapje? Uit de mond van de oh zo sarcastische, chagrijnige en eeuwig cynische Severus Sneep?" lach ik. "Ik voel me vereerd."

"Ik zou niet durven."

"Begin je eindelijk een beetje op te warmen?" ik stoot hem zacht even met mijn ellenboog.

"Dat kan ik me niet veroorloven."

"Hier hebben we het meen ik eerder over gehad. Iets met luchtigheid?" zeg ik, net zo luchtig.

Hij kijkt me aan, "wat ik me niet kan veroorloven. En ik weet ook niet hoe lang jij je dat nog kunt veroorloven, Montange."

Ik trek een wenkbrauw op.

"Hij heeft vandaag een meeting. En het zou kunnen dat je audiëntie eraan zit te komen."

Meteen voel ik mijn hartslag versnellen en de spanning in mijn schouders toenemen.

"Je bent bedreven genoeg in Occlumentie, Montange. Daar maak ik me geen zorgen om," stelt Severus me een beetje gerust. "Maar je mentale gezondheid krijgt een klap."

Ik slik en bijt even op mijn lip, "jij bent erbij?"

"Ja."

"De hele tijd?"

"Ja."

Ik knik, "dan is het goed."

Even duwt hij met een vinger mijn kin omhoog, tot mijn verbazing ontmoet ik ogen waar zorgen in staan, "waarom heb je zo'n standvastig vertrouwen?" vraagt hij.

Ik had de vraag niet verwacht en moet hem het antwoord schuldig blijven.

"Dat vertrouwen ga je nodig hebben als je eenmaal in de kringen van De Heer van het Duister toetreedt," zegt Severus ernstig. "Zwakheden binnen zijn ranken roeit hij zonder pardon uit. En dat willen we voorkomen."