Lost in Harry Potter REWRITE

Christmas together

A/N: You know the drill. Lang hoofdstuk yadda, yadda, yadda. Xxx

-------------------------------------------------------

Ik heb mijn zelfgemaakte koekjes opgehaald bij Severus thuis en nu ben ik op weg naar de uilenvleugel om ze op te gaan sturen naar Het Nest.

Hoe zou het met ze gaan? Ergens lijkt het me nog steeds leuk om te gaan. De gezelligheid in Het Nest zal ik niet snel vergeten.

Maar daar staat tegenover dat het sowieso druk gaat zijn in Het Nest. Veel mensen bij elkaar. En Ellen- Ellen zit maar alleen.

Dat kan ik haar niet helemaal aandoen. De laatste keer dat ik haar heb gezien is alweer een tijd geleden en ik mis haar toch wel een beetje.

Als ik de uilenvleugel binnenkom zitten de meeste uilen nog met een snavel onder de vleugel. Maar een kerkuil kijkt me aan en met een paar lekkertjes weet ik die naar me toe te krijgen. Een paar aaien verder is het dier eindelijk bereid mijn pakketje aan te nemen.

Ik bindt het goed vast en zeg dat het naar Het Nest moet.

Als de uil het raam uit vliegt kijk ik het na. De zon begint op te komen in de verte en werpt lange schaduwen over het witte terrein.

Het heeft weer gesneeuwd vannacht, dus er is een nieuw dik pak gevallen. Er zijn al leerlingen buiten. Ze hebben dikke winterkleren aan en rennen en lachen achter elkaar aan terwijl ze sneeuwballen gooien naar elkaar. Even leun ik op de vensterbank en kijk het aan. Ik zou ook wel zo onbezonnen willen zijn. Maar dat stond voor mij overduidelijk niet in de sterren toen ik hier aankwam.

Ik zucht en kijk naar de knallende rood en oranje lucht. Een sprankje paars en de zon die laag hangt. Zouden mijn ouders uit mijn andere wereld ergens daarboven op me neerkijken? Zien ze me?

Hebben ze rust? Of haten ze wat ik heb gedaan?

Moeten doen, verbetert het stemmetje in mijn hoofd me. Maar het lucht me niet op. Ik voel het schildgevoel weer vanuit mijn maag omhoog kruipen. Dat is lang geleden... Maar het is kerst. Met kerst was ik vroeger altijd ook nostalgisch naar een gevoel dat ik nooit thuis kon brengen.

Was het dit misschien? Was dat gevoel het gemis van deze wereld, zonder dat ik het besefte?

De leerlingen beneden maken sneeuwengelen en blijven daarna even liggen. Ze wijzen naar boven, naar de wolken die weer samenpakken en ik volg hun vingers. Zo te zien is er nog meer sneeuw op komst vandaag. Dat wordt een pittige winter op deze manier.

Eindelijk besluit ik me om te draaien. Ik steek mijn handen in mijn zak, waar in een van de twee het cadeautje voor Severus zit en wil net weglopen. Als Draco naar boven komt rennen. Ik was in de veronderstelling dat hij bij zijn ouders zou zijn, dus ik kijk hem verbaast aan.

"Wat doe jij hier?" vraagt hij zelf op het moment dat ik hem hetzelfde wil vragen.

"Ik wilde jou hetzelfde vragen," zeg ik. "Wilde je je ouders niet bijstaan?"

Hij kijkt me aan en ik zie het hem even moeilijk hebben met zijn eigen gedachten. En of hij mij met die gedachten kan vertrouwen.

"Mijn ouders wilden niet dat ik kwam," bromt hij uiteindelijk. "Ze wilden- hoe zeiden ze het- me niet bezwaren," hij kijkt me aan.

Ik leun tegen de muur en kijk toe hoe hij een grote oehoe naar zich toe weet te lokken, "dat is lief van ze,' zeg ik.

"Ik vraag me af van wie ze dat idee hebben," hij kijkt mij even aan nadat hij dat heeft gezegd.

Ik kijk hem glimlachend aan, "vindt je het vervelend om niet thuis te zijn?" vraag ik.

"Ik wil er voor mijn ouders kunnen zijn!" Draco slaat op de tafel waar de oehoe op zit en ik meen te zien dat hij recht met zijn hand in de uilenflatsen slaat. Het doet hem niets.