Lost in Harry Potter REWRITE

Sacrifice

Ik hoor iemand schreeuwen. Het gaat door merg en been. Ik frons, het is net alsof ik van een afstandje naar mezelf kijk. Maar ik hoor toch echt mezelf schreeuwen.

Ik lig op de grond maar hoe ik daar ben gekomen weet ik niet meer. Het lijkt een eeuwigheid te duren voor ik de pijn van de marteling voel doordringen in mijn lijf. De grond voelt koud en boven me schreeuwt iemand dat ik antwoord moet geven op zijn vragen. Ik klem mijn kaken op elkaar en kijk omhoog. Naar de man die zijn toverstok op me gericht houdt.

Vaag weet ik te bedenken dat hij eruit ziet als een Mislukte Aardappel. En uiteindelijk hoor ik mijn eigen stem zeggen dat ik geen antwoord kan geven want ik weet het niet meer.

De pijn stopt abrupt en ik blijf op de grond liggen. Ruw wordt ik door iemand overeind getrokken en ik kijk recht in de rode ogen van Voldemort.

Ik deins niet terug van zijn blik en blijf hem aankijken. Hij zet zijn toverstok op mijn slapen en probeert op die manier blijkbaar in mijn gedachten te kijken.

Maar dat levert niets op en hij gaat op zijn stoel zitten, hij kijkt me woedend aan, "ik zou je moeten doden!" sist hij, "maar dan zou ik mijn eigen werk teniet doen hm?"

Ik kijk hem aan.

"Hier werd je op een presenteerblaadje aangeboden en dan doe je dit," hij gebaart naar me. "Het is dan misschien niet mijn plan je te vermoorden. Dat wil niet zeggen dat ik je niet op andere manieren kan straffen!" hij grijpt mijn pols en trekt me dichterbij terwijl hij weer overeind komt. Hij torent boven me uit terwijl hij de punt van zijn toverstok op mijn pols zet, "probeer nu nog maar eens te bewijzen dat je je niet hebt ingelaten met Heer Voldemort," sist hij. Mijn adem stokt me in mijn keel als ik inkt uit zijn toverstok in mijn pols zie sijpelen. Soepel vindt het zijn weg en op mijn pols zie ik het Duistere Teken ontstaan.

Morsmordre.

"Haal haar uit mijn ogen. Voorlopig wil haar niet zien!" snauwt de Mislukte Aardappel en hij duwt me van zich af. Ik word opgevangen door iemand en meegenomen naar buiten.

Als verdoofd voel ik hoe de frisse lucht me weer een beetje het gevoel geven dat ik leef. Hoe lang ben ik gemarteld? Die tijd ben ik kwijt...

Ik veeg langs mijn gezicht als ik nattigheid voel en besef dan pas dat ik huil. De tranen stromen over mijn wangen en ik heb het niet eens in de gaten gehad.

Er komt iemand voor me staan en ik voel hoe een zachte hand mijn kin met zachte dwang omhoog tilt.

Ik kijk in de donkere ogen van een man die me met een mengeling van bezorgdheid en boosheid aan staat te kijken.

Vaag komt de naam me toe, "Sev," mompel ik schor. Mijn stem een fluister, "het spijt m-"

"Nee. Het spijt mij," zegt hij en hij pakt mijn pols. Hij zet de punt van zijn toverstok op mijn arm en verband wikkelt zich eromheen, "ik had bij je moeten blijven. Die opdracht heb ik van Albus gekregen."

Ik kijk hem aan maar hij laat me niet los en kijkt mij ook aan.

Dan zie ik een kleine glimlach losbreken, "je hebt een kleine 60 procent van je geheugen gewist," zegt hij.

"Wanneer?"

"Je kunt je niets meer herinneren van het duel in het atrium van het Ministerie?"

"Eerlijk gezegd weet ik niet wat ik niet meer weet en wat nog wel," mompel ik.

"De Orde van de Feniks?"

Ik frons, "de wie?"

Zijn lippen vormen een recht streep en ik kan me niet van het idee ontdoen dat hij zijn lachen aan het inhouden is, "de Orde, van de Feniks,' herhaalt hij.