Lost in Harry Potter REWRITE

How to kill a Mockingbird

Na die woorden valt er een stilte. Een stilte die uiteindelijk gebroken wordt door Bellatrix die haar zelfbeheersing verliest en begint te lachen.

Ik durf niet naar mijn familie te kijken en staar naar het tafelblad. Tel de krassen voor mijn neus.

De enigen die ooit, ooit hebben laten zien wat liefde is. Me hebben laten voelen wat het is. Me laten beleven wat het is om gelukkig te zijn... Was het maar voor zo'n korte duur?

"Ik heb veel moeite moeten doen hen hierheen te halen," sneert Voldemort. "Je zou me dankbaar moeten zijn dat je ze ziet."

Dankbaar. Dankbaar? Ik voel een vlaag woede over me heen spoelen voor de man die durft te beweren dat ik dankbaar moet zijn. Het is dat Harry het moet doen en hij op dit punt niet dood kán. Anders had ik Harry hier en nu op weg geholpen.

"Hoor je me?" dringt zijn stem tot me door.

Ik knik, te boos om antwoord te geven.

"Ik versta je niet!"

Nu is het niet alleen Bellatrix die lacht. Ze vinden het stuk voor stuk geweldig dat Voldemort denkt me te vernederen.

"Ja meester," weet ik er met opeen geklemde kaken uit te persen.

Ik probeer de woede die ik voel vol te houden als ik opsta om mijn gezin onder ogen te komen. Even voel ik Severus een beweging maken. Maar hij kan niets voor me doen. Ik heb geen andere keuze dan te doen wat er van me word gevraagd.

De knevels worden verwijderd door Voldemort en meteen roepen mijn ouders dat ze van me houden.

"Lieverd, onthoud dat we je niets kwalijk nemen, oké? We zijn lang genoeg hier geweest om te weten wat voor mensen hier zitten.

Godver- maak het niet moeilijker dan het al is...

"Ze gaat het niet doen," zegt Bellatrix, "vijf Galjoenen dat ze het niet doet."

"Ik geef je er tien," bromt Fenrir.

"Meester, heeft u er iets op tegen als ik haar leidt? Ze heeft dit nog nooit gedaan," hoor ik Severus stijfjes vragen. De kans dat Voldemort "ja" zegt is nihil. Maar ik bewonder Severus dat hij het vraagt.

"Zij spreekt de spreuk uit. Het enige dat je kan en mag doen is haar hand leiden," antwoordt Voldemort bijna lui. Ik voel hoe Severus achter me komt staan.

"Pak je toverstok," zegt hij zacht bij mijn oor. Ik doe wat hij zegt en slikt.

"Het spijt me, het spijt me, het sp-" zeg ik zacht voor Severus zijn hand op mijn mond legt.

"Shh."

Ik richt mijn toverstok en mijn hand trilt. Deze mensen hebben mij liefdevol opgenomen. Ik heb van hen gehouden. Met heel mijn hart heb ik van hen gehouden.

Met mijn hele ziel zal ik altijd van ze blijven houden. Waar ze ook heengaan als ik heb gedaan wat ik moet doen- Twee jaar heb ik ze moeten missen en nu moeten we zo afscheid van elkaar nemen.

"Als ze het wel doet krijg ik van ieder van jullie tien Galjoenen!" zegt Jeegers honend tegen Bellatrix en Fenrir.

Hun weddenschap maakt me opnieuw boos. Dan- schiet me ineens iets te binnen. Als je een Gruzielement wilt maken- moet je de persoon voor je dood wíllen, toch?

Even sluit ik mijn ogen en laat alle woede die ik voel toe. Laat het me overspoelen tot ik mijn familie los kan zien van mezelf.

"Ik hou van jullie," zeg ik zacht in het Nederlands er is verder toch niemand hier die dat verstaat.