Lost in Harry Potter REWRITE

First Report

"Ontwapenen Potter! Ik heb niets gezegd over kietelen!" snauwt Severus, als Harry en ik op de middag dat ik voor het eerst verslag uit moet brengen, tegenover elkaar staan om nonverbale spreuken te oefenen.

Harry klemt zijn kaken op elkaar en kijkt Severus woedend aan.

"Montange, doe het even voor, wil je?" voegt Severus er lijzig aan toe. Even kijk ik hem aan maar zwiep dan met mijn toverstok. Harry's eigen stok wordt uit zijn hand getrokken en ik vang hem op.

"Dát is ontwapenen Potter," zegt Severus sarcastisch, terwijl ik Harry zijn toverstok weer teruggeef. Ik had de nonverbale spreuken gelukkig heel snel door. En inmiddels kan ik een aantal ingewikkelde spreuken ook nonverbaal. Met mij natuurlijk ook Hermelien.

"Ja professor," weet Harry eruit te persen en ik moet moeite doen mijn lachen in te houden.

"Nog een keer!" Severus slaat zijn armen over elkaar.

Als we na een uur klaar zijn met de bijles, hijs ik mijn tas over mijn schouder en kijk Harry na, die het lokaal verlaat, "je pakt hem wel hard aan Sev," ik kijk hem even aan. "Je weet dat hij er niets aan kan doen dat hij op zijn vader lijkt, toch? Het is niet eerlijk hem daaropaf te straffen."

Het is duidelijk dat ik Severus heb geconfronteerd met iets waar hij niet mee geconfronteerd wilt worden, want hij kijkt me boos aan, "bemoei je er niet mee!" Ik leun tegen één van de bureaus en sla mijn armen over elkaar. Deze toon ben ik gewend en ik ga niet tegen hem blijven herhalen dat ik me er niet door weg laat jagen, "voor zover we weten, ben ik hier terecht gekomen om me ermee te bemoeien, dus dan doe ik dat ook," zeg ik kalm.

"Ja, en waar heeft dat bemoeien tot nu toe toe geleid?" Severus begint op zijn vingers te tellen, "je eigen geheugen gewist, het Duistere Teken op je arm, de dood van je familie-" hij kijkt me boos aan, "dus vooral doorgaan."

Die gaat me te ver, dus zonder nog een woord tegen hem te zeggen draai ik me om en loop het lokaal uit. Ik besluit naar het Grote Meer te gaan om af te koelen.

Holy shit die kwam binnen... Ik buk en pak een paar goede platte stenen, die ik over het water laat ketsen. De eerste gooi ik zo agressief dat hij meteen in het water valt.

Ik moet niet in deze staat zijn als ik straks verslag uit ga geven... Dan moet ik juist mijn emoties uit kunnen schakelen.

Een paar keer diep ademhalen helpt me al om iets minder hoog in mijn boosheid te komen. Als ik me weer rustig voel loop ik rustig richting Zweinsveld. Hier heb ik de afgelopen dagen elke avond geoefend met verdwijnselen en verschijnselen. En ik ben blij dat ik het weer gewoon kan. Dus ik weet dat ik veilig naar Villa Malfidus kan komen. Het is een mistige dag vandaag en ik leun dan ook even op het hek van Het Krijsende Krot waarvan je door de mist alleen maar een schim ziet. De herfst komt snel het land binnen rollen. Iemand heeft al pompoenen naast de poort bij het hek gezet. Drie op elkaar, ze zingen valse liedjes en wiebelen daarbij vervaarlijk heen en weer. Alsof ze dansen.

Eindelijk voel ik weer een glimlach als ik ernaar kijk, de leerlingen gaan dit geweldig vinden. Ik vind het al geweldig, laat staan zij.

"Weglopen heeft nooit zin."

Razendsnel draai ik me om. Severus staat me met over elkaar geslagen armen aan te kijken. Meteen komt de boosheid die ik net kwijt was weer vol omhoog. Maar ik weet me in te houden en kijk weer naar het krot. Brand er nou een lichtje?

"Je hoort les te geven, toch?" zeg ik afstandelijk.

"Ja. Eigenlijk wel. Dus je kunt je maar beter vereerd voelen dat ik tijd voor je maak," krijg ik terug.

"Nou, voel je vereerd," antwoord ik sarcastisch.

"Hij komt naast me staan en ik voel zijn arm tegen die van mij als hij naast me komt leunen. Op mijn ooghoogte, "ik meende wat ik zei. Maar de toon was verkeerd," zegt hij, "dus dat spijt me."