Lost in Harry Potter REWRITE

D-Day

A/N: Weer te lui om na te kijken dus vergeef me de evt foutjes. Xxx

------------------------------------------------------

Ik loop heen en weer in de grote hal van het Ministerie. De zwarte mantel die ik heb gekregen wappert bij elke stap die ik zet. Het masker dat ik erbij heb gekregen heb ik niet opgezet. Mijn onzichtbaarheidsmantel heb ik wel in mijn zak zitten. Die heb ik klein kunnen opvouwen en weegt niets.

Mij gedachten zijn op dit moment niet bij het hier en nu. De Mislukte Aardappel, zoals ik hem in mijn hoofd daadwerkelijk ben gaan noemen om de angst af te laten nemen, had me opgedragen mijn loyaliteit te laten zien door me een paar vreselijke dingen te laten doen. Want "ondanks dat je een Waarzegster bent, heb je niet voor niets een toverstok, toch?"

Met een zwaar hart had ik alles gedaan. Ja, nee en amen, precies zoals Severus me had opgedragen toen ik voor het eerst op audiëntie had mogen komen bij Voldemort.

Het had me bijna doen denken dat hij misschien iets vermoed.

Maar als dat zo is, betekent dat toch dat hij voorkennis heeft gehad over mijn komen naar deze wereld? Dan heeft hij me alleen maar getest. Een pion op zijn schaakbord, net als bij Perkamentus.

Ik leun tegen het beeld, waarvan ik weet dat het binnen afzienbare tijd een heel ander beeld wordt en de gezichten van de mensen die ik heb moeten martelen dansen voor mijn ogen. Vragen me waarom.

Waarom heb ik hen gemarteld? Waarom zij? En ik ben ze het antwoord voor de rest van mijn leven schuldig. Want natuurlijk had Mislukte Aardappel hen niet in leven gelaten. Ik voel een boze frons tussen mijn ogen als ik daaraan terugdenk. Gemarteld voor niets. Alleen maar om als oud vuil alsnog vermoordt te worden door een tovenaar die zich machtig waant alleen maar omdat hij heerst vanuit angst. De meest zwakker vorm van macht die er is.

Kennis is macht. En kennis heb ik meer dan hij.

Hij onderschat me als hij denkt dat ik bang voor hem ben. Ik ben boos, woedend. Maar bang? Nee. De mantel begint me in de weg te zitten, snel loop ik naar een van de haardvuren en gooi hem daarin. Meteen beginnen de vlammen eraan te likken en zie ik voor mijn ogen het vervloekte ding verdwijnen.

Ik mag echt hopen dat je je mijn waarschuwing nog kunt herinneren en dat je over niet al te lange tijd niet achter je Peetzoon of partner aankomt, Sirius.

Ik hoor een geluid en word opgeschrikt uit mijn overpeinzingen. Mijn hartslag schiet omhoog en ik ga achter het beeld staan als ik de stemmen van de Strijders van Perkamentus hoor. Gelukkig zie ik hen eerder dan ze mij kunnen zien en ik verstop me meer. Het is precies de groep die ik al had verwacht. Ze lopen me voorbij en ik volg hen met mijn ogen. Een deel van mij zou achter hen aan willen rennen, ze waarschuwen voor de gevaren die beneden op ze wachten. Ik ben niet alleen gekomen. Lucius, Bellatrix en een handjevol anderen zijn meegekomen en wachten beneden tot Harry zijn Profetie heeft gevonden in de Hal der Profetieën. Als ze de lift hebben gevonden en verdwenen, ga ik weer aan de voorkant tegen het beeld staan wachten op de volgende groep, de Orde. Ik probeer te bedenken wat er beneden inmiddels allemaal speelt. Zou Ron al gegrepen zijn door die rare tentakels waar hij littekens aan overhoudt? En Ginny met haar Reducto bezwering, die de hele Hal der Profetieën aan het schudden brengt.

Meer kan ik me voor nu even niet herinneren. Maar wanneer heb ik dan ook voor het laatst de boeken echt gelezen? Ik staar naar de tegels en bijt op mijn duimnagel. Dat maakt het nog vreemder dat ik precies in deze wereld terecht ben gekomen...

Met een ruk kijk ik op als ik gehaaste voetstappen hoor en stemmen. Meteen ga ik in het midden van de gang staan.

De groep van de Orde die aankomt kijkt me verbaast aan.