Lost in Harry Potter REWRITE

Escapee

A/N: Fijne feestdagen schatjes xxx

----------------------------------------------

Zelf zak ik ook door mijn benen door het stuk ziel dat zijn lichaam verlaat. Maar er is niemand die daar vragen over stelt. Een zwangere vrouw die zojuist een duel heeft gewonnen valt niet op. Ik kijk naar het lichaam van Severus dat misschien maar een meter bij me vandaan ligt. Lucius is als eerste bij me en helpt me overeind, bleek kijkt hij me aan.

Wat ik me kan voorstellen, Severus was een vriend van hem, "het spijt me," mompel ik zacht. Ik houd me aan hem overeind maar die taak wordt al snel overgenomen door Fenrir.

Lucius loopt naar Severus en kijkt naar zijn gezicht. Laat zijn ogen over het gelaat van zijn vriend glijden en- lijkt dan toch iets te zien.

"Ik zal hem naar mijn werkkamer verplaatsen," zegt hij hol, "een lichaam in de eetkamer is geen aangezicht." Hij laat Severus' lichaam omhoog zweven en loopt met hem de ruimte uit. Ik heb het gedaan. We, hebben het gedaan. Precies hier hebben we het over gehad toen ik Sirius opdroeg even buiten het kantoor van Severus te wachten. Het was duidelijk dat het moment gekomen was. Ik voel de armband bijna branden in mijn zak en kijk de gezichten rond. Ik word door de meesten verbijsterd aangekeken. Even trek ik een wenkbrauw op, "dachten jullie dat ik van hem zou gaan verliezen?"

Ik kijk Fenrir even aan en knik, om te laten weten dat ik me weer sterk genoeg voel om op eigen kracht te blijven staan. Niemand geeft antwoord. Of durft dat te geven. Mensen kijken pas op als er een deur opengaat.

Voldemort heeft besloten zijn gezicht weer te laten zien, "ik heb zojuist Severus' lichaam mogen aanschouwen," zegt hij. Als één man zetten zijn meelopers een stap opzij om hem door te laten en kijken ook als één man mijn kant uit.

"Jij weer?"

"Moorden zit ook in de familie," zeg ik schouderophalend. Voldemort haalt even diep adem en buigt zich naar me toe. Als hij een neus had gehad, zouden we nu neus aan neus staan.

"Wat geeft jou het recht te beslissen wie van mijn volgelingen je doodt?"

"Het zat eraan te komen. En ik was hem opnieuw te slim af, en blij toe, de eerste keer was al moeilijk zat."

Voldemorts rode ogen boren zich in die van mij en ik zie hem zoeken. Zijn pupillen schieten van mijn ogen naar de rest van mijn gezicht. Op zoek naar iets, dat hij tegen me kan gebruiken.

"Vaalhaar!"

Fenrir doet een stap naar voren, "Meester?"

Voldemort grijpt me bij mijn arm en duwt me in de armen van Fenrir, wat hij nog met verrassend veel kracht doet, voor iemand van zijn leeftijd, "breng haar naar de kelder. Vergeet niet haar toverstok af te nemen."

"Komt voor elkaar Meester," reageert Fenrir nuchter en hij duwt me tussen de Dooddoeners door richting de kelder.

Zodra de deur achter ons dichtvalt kan hij zijn zwijgen verbreken, "dat was een knap staaltje acteerwerk," zegt hij. "Ik weet nu in ieder geval wie de vader van je kind is."

Ik voel het bloed in mijn aderen bijna stollen en het angstzweet breekt me uit. Ik had gelijk, hij heeft er doorheen gekeken.

"Ik heb je al gezegd dat ik je niet ga verraden," zegt Fenrir kalm en hij opent de deur naar de kelder. Daar is het al helemaal ijzig koud en ik ril bij het idee dat ik hier de hele nacht moet blijven.

Fenrir geeft me mijn toverstok, "regel even een verwarming en wat kussens ofzo, daarna moet ik je toverstok innemen."

Ik kijk hem dankbaar aan en hij glimlacht, "ik mag dan wel een harteloze weerwolf zijn, maar ik ga een zwangere vrouw niet in deze omstandigheden opsluiten. Nou hup, schiet op."