Lost in Harry Potter REWRITE

House Snape

Als ik de volgende ochtend vroeg al naar beneden loop is Severus tot mijn verbazing al wakker. Hij staat ontbijt te maken en om de een of andere reden vind ik dat maar een apart beeld.

Severus die op zijn gemakje een ontbijtje staat te maken is niet iets waar ik echt bij stilstond dat hij dat soort dagelijkse dingen ook gewoon moet doen.

"Ik heb iets voor je in de huiskamer," zegt hij als hij me hoort en hij gebaart achter zich zonder zich om te draaien. Een beetje verbouwereerd steek ik even mijn hoofd de huiskamer in.

Hij heeft zijn leunstoel gedupliceerd. Die staat bij het raam en er ligt een stapel boeken naast die ik zou kunnen lezen, of als tafeltje zou kunnen gebruiken.

"Laat ik je niet meer in mijn stoel vinden," zegt Severus achter me. Met een glimlach kom ik bij hem aan tafel zitten.

"Dankje, Severus," zeg ik zacht.

Hij schuift een gekookt eitje naar me toe en toast maar geeft geen antwoord.

"Ik ben dankbaar dat ik je heb mogen leren kennen," zeg ik terwijl ik met mijn mes het eitje breek. Als ik hem hoor kuchen kijk ik op en zie dat hij zich verslikt heeft in een slok thee.

Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan.

"Serieus, stop," zegt hij. "Alsof het al niet erg genoeg is dat ik een verbinding met je heb. Ik heb al gezegd dat ik niet wil dat je mijn muren af blijft breken."

Ik leun met mijn kin op mijn hand en neem een hap van mijn toast met ei, "wat, dat ik dankbaar ben dat ik je ken kun je niet aan?" vraag ik. "Waarom heb je dan je stoel voor me gedupliceerd hm? Had ik dan ook geen "dankjewel" moeten zeggen?"

"Dat was eigenbelang," bromt Severus. "Ik wil je niet meer in mijn stoel zien, begrepen? Daarom heb ik die van mij gedupliceerd. Met een nieuwe was je toch niet blij geweest."

"Oh, klinkt alsof je me beter kent dan ik dacht."

"Dan ik zou willen," verbeterd hij me, maar hij ontwijkt oogcontact. Geamuseerd blijf ik hem aankijken en ik neem een slok van mijn thee, "keep telling yourself that."

"Dat doe ik ook," krijg ik meteen terug.

Nu schiet ik in de lach, "en mensen maar beweren dat jij geen gevoel voor humor hebt. Ze begrijpen jouw vorm van humor gewoon niet."

"Wie z-" meteen als hij me aankijkt weet hij dat hij in de val is getrapt. Hij kan er niet om lachen, maar ik wel.

Even sluit hij zijn ogen om zijn irritatie te boven komen, vermoed ik.

"Sev, heb je een tuin?" vraag ik.

Nu trekt hij een wenkbrauw op, "ja, waarom?"

"Omdat ik bezig moet zijn met iets. Als ik alleen moet blijven met mijn gedachten gaan ze naar plekken waar ik van weg moet blijven. Gedachten- waar ik van weg moet blijven."

"Ik heb een tuin, ja. En je hebt geluk, ik heb nooit groene vingers gehad. Dus als je afleiding nodig hebt; leef je uit."

Ik knik, neem mijn laatste hap en slok thee en loop naar de achtertuin.

Hij heeft niets teveel gezegd. Het is werkelijk een grote woekerende bende. Onkruid komt tot boven de schutting en ik vermoed dat dat nu net de magische planten zijn. Ik heb Dreuzelonkruid nog nooit zo hoog zien groeien.

Het gazon is bruin en knispert onder mijn schoenen, als ik naar het tuinhuisje tegen de achterkant van de tuin loop.

Met een simpele spreuk maak ik het slot open en ik kijk naar binnen. Er staat genoeg om te tuin mee aan te pakken. Met een klein beetje magie erbij wordt het vast wel wat. Ik rommel wat rond en kom potten tegen die ik meeneem. Een hark en een schoffel.