Lost in Harry Potter REWRITE

Tough Talk

In de weken die volgen voelt alles gek genoeg weer zoals vanouds. Voor zover het voor mij als vanouds kan aanvoelen. Maar het voelt als toen ik net in deze wereld terecht kwam.

Leerlingen doen hun werk, maken hun huiswerk, volgen hun lessen alsof ze niet weten dat er buiten de muren een oorlog wordt voorbereid. Met als verschil dat de Ochtendprofeet zijn best doet elke dag wel nieuws te brengen over wat er gebeurd buiten de veilige muren van het kasteel.

Voor zover ze nog veilig zijn tenminste. Ik sta tegen de muur tegenover de Kamer van de Hoge Nood geleund. Daar heb ik niet lang geleden Draco naar binnen zien gaan en ik weet dat hij vlakbij de oplossing voor het herstellen van de Verdwijnkast is. Terwijl hij binnen is heb ik het perkament met het Duistere Teken erop voor me zweven. En daar oefen ik de spreuk op die ik heb bedacht.

Pas na misschien wel de tiende keer lijkt het teken ineens lichter te worden en ik zet me opgewonden af van de muur. Bijna. Ik ben er bijna!

Ik kan en mag nu niet meer opgeven. Als ik de deur zie verschijnen en opengaan, stop ik snel het perkament weg. Draco kijkt me stomverbaasd aan als hij me ziet staan. En hij kan even totaal niet uit zijn woorden komen.

"Is het bijna gelukt?" vraag ik alleen maar en ik leun weer tegen de muur. Ik knik naast me en tot mijn verbazing komt hij naast me staan.

"Dat hoop ik," mompelt hij. "Jij voorspelde dit al. Ik heb het gewoon onthouden," hij kijkt me aan. "Maar- tante Bella begint me op de huid te zitten. Begint steeds meer aan te dringen..."

"Heb je hulp nodig?"

"Nee!"

"Dat zeg je steeds, maar ik zie niet een jongen voor me aan wie ik kan zien dat hij dit niet wilt doen. Ik zie een kwetsbare jongen voor me die niet meer weet hoe hij alles in zijn eentje zou moeten oplossen."

"Je klinkt als mijn moeder,' hij laat zich tegen de muur omlaag zakken en gaat erbij zitten. Ik moet de neiging onderdrukken om daadwerkelijk net als een moeder door zijn haar te woelen.

"Wat zou je moeder in deze situatie zeggen? Of doen?" vraag ik.

"Ze zou hetzelfde zeggen als jij," bromt hij afstandelijk. Waardoor ik weet dat hij eigenlijk nabijheid nodig heeft. Dus ga ik in kleermakerszit voor hem zitten. Hij zit zo ineengedoken met zijn schouders hoog opgetrokken, dat hij kleiner lijkt dan hij is.

"Wat kan ze doen, Robin?" hij kijkt me aan, "zij zit daar onder invloed van- van hem~" de adem stokt hem in de keel. "Ik ben zo bang wat hij hen aan zou kunnen doen..."

Ik pak zijn kin en duw met zachte dwang zijn gezicht omhoog, "luister goed naar me, Draco. Zolang jij hier bent, zijn jij en je ouders veilig. Meer dan je best kun je niet doen."

"Mijn post wordt onderschept," hij kijkt me aan. "Alles wordt gelezen. Ik kan niet eens tegen ze zeggen wat ik echt vind of voel. Niet dat ik dat durf... Ben- ben jij bang voor- voor Jeweetwel?" hij kijkt me bijna wanhopig aan en ik voel opnieuw medelijden voor hem.

Zal ik liegen om hem een beetje beter te laten voelen? Of de waarheid en uitleggen waarom ik niet bang ben voor hem?

Hij kijkt me nog steeds aan en omdat ik zit te twijfelen wordt de twijfel op zijn gezicht ook alleen maar erger.

"Ik ben niet bang voor hem, nee," zeg ik zacht.

"Dat dacht ik al," zegt hij zacht, "jij bent de enige die ik ken die hem aan durft te kijken..."

"Het helpt me om te bedenken dat hij voorspelbaar is," leg ik uit, "je weet waar je aan toe bent met hem. Anders dan Fenrir, bijvoorbeeld. Bij Vol- Jeweetwel weet je dat hij je of gaat martelen of vermoorden als hij niet tevreden over je is."