Lost in Harry Potter REWRITE

Lost

A/N: Hoofdstuk 30, wiehoe!

------------------------

"Robin, Robin wordt wakker!"

Slaperig doe ik een oog open. Me afvragend wie het nodig vindt me wakker te maken. Het is Hermelien.

Hermelien?

Ik schiet overeind en kijk om me heen. Pas nu zie ik dat ik in de bibliotheek zit. Dan kijk ik naar de tafel. Ja hoor, ik ben in slaap gevallen tijdens het maken van mijn huiswerk. De inkt ziet er besmeurd uit. Ik veeg langs mijn wang en kijk dan naar mijn hand. Waar nu licht inkt op zit. Deze dag wordt echt beter. Mijn huiswerk staat op mijn wang.

"Ik heb iets voor je, van professor Slakhoorn," zegt Hermelien, en ze overhandigd me een envelop. "Het eh- ik denk dat je ook een uitnodiging voor de Slakkers hebt,' zegt ze, voor ze me gedag zegt en de bibliotheek weer verlaat. Ik kijk haar een tikje verward na. Voor mijn nog slaperige brein ging dat allemaal even net iets te snel. Maar als ik de envelop open zie ik het meteen. Het is een uitnodiging voor Slakhoorns club. Waarvan de eerste bijeenkomst morgenavond al is. Ik mag iemand meenemen.

Meteen gnuif ik, ik kan niemand hier vragen. Aangezien het allemaal kinderen zijn.

Ik sta op, hijs mijn tas over mijn schouder en kijk op een van de klokken die ik onderweg tegenkom. Misschien kan ik heel snel even op en neer naar Zweinsveld voor een leuke nieuwe outfit? Of zou ik meer succes hebben in London?

Ik heb nog wat Galjoenen liggen op mijn kamer, die kan ik in Goudgrijp wel laten wisselen voor Ponden.

Dan kwam ik in ieder geval fris voor de dag. Pas over twee uur heb ik les van Severus. Dat kan ik makkelijk redden, zeker nu ik kan verdwijnselen en verschijnselen. En zelfs als dat mis zou gaan kan ik altijd nog een haardvuur zoeken om te gebruiken.

In mijn kamer pak ik de kleine buidel met geld. Severus zou me echt vervloeken als hij zou weten dat ik ertussenuit piep voor kleding. Of- nee. Eerst zou hij een rolberoerte krijgen en dan zou hij me vervloeken.

Er zijn leerlingen met een tussenuur die ook een frisse neus gaan nemen en met hen loop ik naar buiten. Meteen over het pad richting Zweinsveld. Niemand ziet me gaan want ze zijn te druk met hun huiswerk. Het is een heldere herfstdag vandaag. De zon staat laag en werpt lange schaduwen over het terrein. En over mij.

In stilte vervloek ik de poort naar Zweinsveld. Die piept en kraakt als ik hem met mijn volle gewicht open moet duwen.

Maar eenmaal daar, voel ik me veilig genoeg om te verdwijnselen. Naar London.

Een luide toeter maakt dat ik met een kreet van schrik achteruit spring en met grote ogen kijk ik de bus na. Die me op een haartje na aanreed.

"Holy sh-" de adem stokt me in mijn keel als langzaam de omgeving tot me door begint te dringen. Ik zie overal woorden die ik kan lezen. En fronsend draai ik een rondje om mijn as. Te verbijsterd om te reageren.

Ik ben niet in London.

Ik ben in Utrecht. Ik ben terug in 2023. Of is het hier inmiddels ook twee jaar verder? 

Wat de fuck is er misgegaan? Langzaam dringt tot me door dat ik niet meer in de wereld ben die ik als thuis ben gaan beschouwen. Wat heb ik hier nog te zoeken? Niemand wacht op me in deze wereld. Ik heb hier alleen maar rouwe ellende achtergelaten.

Ze waren beter af zonder mij. En nu ben ik ineens weer terug? Waar is het mis gegaan in mijn calculaties om naar London te verdwijnselen?

Als ik iemand voorbij zie komen met een noise cancelling koptelefoon dringt pas echt goed tot me door wat er is gebeurt.