Lost in Harry Potter REWRITE

Quarrel

Al vroeg word ik de volgende ochtend wakker. Verwarmd door het warme lijf van Severus tegen dat van mij. Even kijk ik naar zijn slapende gezicht en hoe ontspannen hij eruit ziet. Alsof er geen zorgen zijn.

Het zou me niets verbazen als hij zelf ook lekkerder slaapt nu ik naast hem lig. Maar ik weet ook dat hij te trots is om dat ooit toe te geven.

Ik buig me naar hem toe en druk even mijn lippen op zijn voorhoofd, voor ik opsta en onze kleren van de vloer pak. Met mijn toverstok vouw ik ze op en dan kleed ik me fatsoenlijk aan en pak meteen mijn tas. Het vuur is alweer aangestoken, vast door een van de huiselfen, dus het is aangenaam in de kamer. Ik schrijf een kort briefje van de locaties waar hij me eventueel kan vinden als hij wakker wordt. Dan loop ik zacht de kamer uit naar boven. Als ik de Grote Zaal binnen kom zit Sirius er tot mijn verbazing ook. Hij is dus niet teruggegaan naar Grimboudplein 12 gisteravond.

Ik besluit dat ik hem niet ga ontwijken en kom tegenover hem zitten. Hij kijkt op en meteen zie ik hem woedend naar me kijken.

Again, blij dat magie niet sterk genoeg is om iemand letterlijk dood te laten vallen. Ik pak een chocolade croissantje, "goedemorgen," zeg ik liefjes en ik schenk ook thee voor mezelf in.

"Voor jou misschien wel ja!" krijg ik snauwerig terug als ik net een hap van mijn croissantje neem. Fasten your seatbelts ladies and gentlemen, hier gaan we weer.

Voor zichzelf schenkt hij pompoensap in, "je moet niet denken dat ik je vergeef. We hadden dood kunnen zijn!"

Ik heb geen zin in deze discussie zo vroeg op de ochtend al, dus ik houd me in en laat hem maar even razen.

"Waarom geef je niet gewoon toe dat je het bent vergeten?" Boos neemt hij een hap van zijn toast met jam. "Omdat je zo nodig met Secreetje moest zijn," voegt hij met volle mond aan toe. En ik kijk met een vies gezicht toe hoe de kruimels uit zijn mond komen vliegen en op tafel vlakbij mijn bord terecht komen. Ik weet dat hij probeert een reactie uit te lokken door Severus bij zijn bijnaam te noemen.

Alleen laat ik dat niet gebeuren. Ik neem een slok thee en kijk hem even met opgetrokken wenkbrauwen aan.

"Jullie passen niet eens bij elkaar!"

Aha, there it is.

"Jaloers?" zeg ik kalm. Nu wordt Sirius bleek en hij kauwt zo boos op zijn hap toast dat het er komiek uitziet.

"Wat zei je?" hij probeert dreigend te klinken. Maar door de toast in zijn mond komt het er jammer voor hem, vervormd uit. Hoewel ik hem wel heb verstaan.

"Je bent jaloers," herhaal ik dan ook.

"Ik ben niet jaloers!" snauwt Sirius, die eindelijk zijn toast heeft doorgeslikt en de rest ervan op zijn bord terug smijt.

"Waarom reageer je dan zo geïrriteerd?" vraag ik rustig door en ik neem nog een slok van mijn thee. Dat hij zich zo wilt opfokken op de vroege morgen moet hij vooral zelf weten. Maar ik ben niet van plan me te laten meetrekken in dat gedrag.

Daar ben ik te oud voor.

"Ik wil gewoon antwoord op mijn vraag!" zeg Sirius, nog steeds boos.

"Ja. Ik ben het vergeten," ik kijk hem aan, "nu tevreden?"

"Omdat je bij Secreetje was!"

"Omdat ik verdomme niet verantwoordelijk ben voor een tiental levens, Sirius Zwarts. Jij bent degene die dat tegen me heeft gezegd. Als je nu hypocriet wilt gaan doen moet je dat vooral zelf weten. Maar dan stel ik voor dat je er een spiegel bij pakt en daarin gaat praten," antwoord ik. Ik pak een muffin en kijk hem aan. "Je weet waar Severus en ik mee bezig zijn. Is dat even aan je ontschoten in je opgefoktheid? Want geloof me, wat Severus en ik doen is levensgevaarlijk. En dat weet jij ook. Ik kan het me niet veroorloven altijd en overal je handje vast te houden. Of die van de hele Orde. Ik heb al tegen je gezegd dat je onvoorspelbaar bent. En dat je keuzes maakt die naar mijn mening dom genoeg zijn om je dood te kunnen betekenen. Je bent een volwassen vent, dus als je ondanks mijn waarschuwingen alsnog die keuzen maakt is het je eigen verantwoordelijkheid."