Lost in Harry Potter REWRITE

Who are you?

Ik hoor iemand schreeuwen. Het klinkt veraf maar komt steeds dichterbij. Tot het bijna in mijn oren te horen is.

Met een kreet schiet ik overeind in bed. Sirius zit naast me en kijkt me bezorgd aan. Bezweet en vol paniek kijk ik hem aan, "wat?" vraag ik verward.

"Je schreeuwde," zegt hij zacht, "je had een nachtmerrie." Ik kijk naar zijn hand die die van mij vast heeft.

"Wil je even iets drinken?" vraagt hij en ik knik. Samen lopen we naar beneden en in de keuken knipt hij een lampje aan. Ik plof op een van de stoelen en hij zet melk op het vuur.

Als de melk heet is schenkt hij het in bekers en komt tegenover me zitten, "waar ging je nachtmerrie over?" vraagt hij.

Ik leun met mijn kin op mijn hand en roer met de lepel in mijn melk, "niks bijzonders."

"Nou me dunkt, je schreeuwde nogal hard. Dus dat kan ik me niet voorstellen," ik voel dat hij me aan blijft kijken.

Maar- in mijn beleving ken ik hem net.

"Robin, je bent ontvoerd door Voldemort. Ik kan me niet voorstellen dat hij je zonder je iets te hebben gedaan weer heeft laten gaan. Zo werkt hij niet."

"En dat weet jij?" ik kijk hem aan, "heb je er persoonlijke ervaring mee?"

"Ik niet. Maar er zijn twee ex leden zo lang gemarteld dat ze krankzinnig zijn geworden," zegt Sirius en hij neemt een slok van zijn drinken. Over zijn mok kijkt hij me aan. Zijn grijze ogen staan nieuwsgierig.

"Kom ik krankzinnig over?"

"Je hebt je eigen geheugen gewist om ons te beschermen, Robin. Onder zijn neus. Dat kan hij je niet in wil en dank hebben afgenomen. Heeft hij je gemarteld?"

In plaats van antwoord te geven neem ik een slok van mijn warme melk. Maar ik voel mijn hand licht trillen. Ik kan bijna niet terug denken aan de pijn. En hoe machteloos en zwak ik me voelde toen het gebeurde...

Sirius reikt met zijn hand over tafel en legt zijn hand op die van mij, "dat is niet niks," zegt hij zacht. "Natuurlijk krijg je daar nachtmerries van."

"Ik dacht al jullie stemmen te horen," Remus verschijnt in de keuken en kijkt ons even aan, "is er nog melk?"

"In de kan," knikt Sirius naar het fornuis en hij trekt zijn hand terug. Remus schenkt ook melk in en komt naast mij zitten.

"Dus, nachtmerries," hij kijkt me aan.

Ik zucht en geef opnieuw geen antwoord en neem weer een slok melk.

"Ze is gemarteld," legt Sirius uit.

"Dat verbaast me niet. Robin, dat is zijn werkwijze," hij kijkt me aan. "Maar- wat ik me wel afvraag-" hij pauzeert even.

Meteen voel ik de spanning in de keuken stijgen en dat bevalt me eigenlijk helemaal niet.

"Normaal zou hij je ook hebben vermoord," zegt Remus kalm, "waarom heeft hij je laten gaan?" als hij mijn gezicht ziet beseft hij pas hoe zijn vraag overkomt.

"Oh sorry, nee dat is een retorische vraag. Je hoeft geen antwoordt te geven. En ik bedoel er ook absoluut niet mee te zeggen dat ik je dood wil hebben. Niet na wat je voor ons hebt gedaan. Maar ik vraag het me wel af. Het lijkt net alsof hij nog plannen met je heeft maar het goede moment afwacht om die ten uitvoer te brengen."

//

Ik help mevrouw Wemel met een schoonmaak in huis. Te beginnen met de keuken die wel een grote schoonmaak kan gebruiken.

Sirius staat in de deuropening en na een tijdje is mevrouw Wemel het zat, "als je daar toch staat kun je jezelf nuttig maken, Sirius," zegt ze en ze geeft hem een doekje. "Help jij Robin verder hier? Dan maak ik een beginnetje met de huiskamer." Met die woorden loopt ze kordaat de keuken uit.