සතුට.ඇත්තටම හිනාවෙලා ඉන්න හැම මිනිහම ඇතුලාන්තයෙන් සතුටින්ද ඉන්නේ.නෑ කොහෙත්ම නෑ.අපි කවුරුත් ලෝකෙට පෙන්න හිනාවෙලා හිටියත් මොනයම් හෝ හේතුවක් නිසා ඇතුලාන්තයෙන් විදවනවා.ඒකයි තිත්ත උනත් අමුලික ඇත්ත.
ඒ උනත් අපි හැමෝම උත්සහ කරන්නේ අඩන්න හේතු දාහක් තිබ්බත් හිනාවෙලා ඉන්න එක හේතුවක් හරි හොයාගන්න.ඉතින් මමත් දැන් උත්සහ කරන්නෙ ඒකටමයි.
මටත් අඩන්න හේතු කොයි තරම් තිබුනත් හැමදාමත් මං හිනාවෙන්න එක හේතුවක් හරි හොයාගන්නවා.මොකද මං කැමති නෑ මගේ පුංචි වස්තුව වේදනාවෙන් ඉන්නවා බලන්න.
ඇත්ත එයාව මට හම්බ වෙන්න එකම හේතුව රැවටීමක් විතරයි.ඒත් රැවටිමක් නිසා උනත් මං ලගට ආපු මගේ වස්තු මට අද ජිවත් වෙන්න එකම හයිය උනා.ඉතින් අම්මගේ පුංචි වස්තුව ඉක්මනටම අම්මා ලගට එන්න.ඔයාව මේ අත් දෙකට ගන්න,පිරුණු පපුවක් නැතත් කිරි පිරිලා ඉලිප්පිලා තියෙන මේ ලෑලි පපුවෙන් ඔය චුටි කට උල් කරලා කිරි උරනකන් මං ආසාවෙන් බලන් ඉන්නවා.
මාස අටක් ලං වෙලා පිරිලා තිබුන මගේ බඩ අතගාන ගමන් මං මගේ බඩ ඇතුලේ ඉන්න අම්මගේ චුටි වස්තුවට කතා කරද්දී එයත් මගේ බඩට පුංචි පහේ පයින් පාරක් ගැහුවේ එයාට ඒ දේවල් ඇහෙනවා කියන්න වගේ.
"සුදු මොකද මේ වෙලේ එලියට වෙලා.මදුරුවොත් එක්ක හොදටම."
"මං නෙමෙයි අභි මෙන්න මේ අම්මගේ පුංචි වස්තුවට තමා එලියට එන්න ඕනේ උනේ"
"යසයි යසයි තාම එලියට ඇවිල්ලවත් පොඩි එකාව අල්ලන් අම්මා කියන බොරු"
"අනේහ්හ් අභි මේ එන්න එපා මට බැනගෙන, මං පුංචිට කියනවා හරිද?"
"අම්මෝ අම්මෝ මේන් වැන්දා මට කනක් ඇහිලා ඉන්න දියන් ගෙට ගොඩ වෙච්ච ගමන්"
"හ්ම්ම්ම් ඒක නෙමෙයි මට මුකුත් ගෙනාවේ නැද්ද ඉතින්"
"ඔව් ඔව් ගෙනාවේ නෑ.නොගෙනාවොත් උබත් මට කනක් ඇහිලා ඉන්න දෙනවද?ම්ම්ම් ආ ගන්න."
"ඔහ්හ් වඩේ...ඔයා තමයි හොදම අභි"
"ඔව් ඉතින් තමුසෙටත් මොනාහරි ගෙනත් දෙනවනම් මං තරන් හොද එකෙක් තවත් නෑ නේ.අම්මපා සුදු මට බය උබේ ඔය කපටිකම් බඩේ ඉන්න මගේ ළමයටත් බෝ වෙයිද කියලා"
