මං පල්ලියේ දහම්පාසල් උගන්වන්න හදලා තිබුන පල්ලියට ටිකක් ඈත ගොඩනැගිල්ලකට වෙලා අභිලාශ් එනකන් බලන් ඉද්දි අන්තිමේදී වෙඩින් ඇදුමෙන් ලැස්ති උන අභිලාශ් මගේ ඉස්සරහට ආවා.
මාස දෙකකට විතර පස්සේ දකින ඒ මුණ දකිද්දී මට ඉහිලුම් නැති වෙද්දී මං දුවන් ගිහින් අභිලාශ්ව බදාගෙන පිස්සුවෙන් වගේ කියෙව්වා.
"අනේ මට සමාවෙන්න අභිලාශ්.එදා මට ඔයාට එහෙම කියන්න ඕනේ උනේ නෑ.ඒත් මං එහෙම නොකිව්වනම් එයා ම්..මගේ අම්මව"
"මරනවා කිව්වද"
මං ගොත ගහන ගමන් අභිලාශ්ට මගේ අම්මා ගැන කියන්න යද්දී එයා ඒ වාක්‍ය සම්පුර්ණ කළා.මං පුදුමෙන් වගේ අභිලාශ්ගෙන් ඈත් වෙලා ඒ මුණ දිහා බලද්දී මං ඒ මුනේ දැක්කේ මං අභිලාශ්ගෙන් කවදාවත් දැකලා නැති විදිහේ කුරිරු හිනාවක්.
"අබ්...අභිලාශ්"
"ඇයි බය උනාද නිවේද්"
"ඒ කියන්නේ ඔයා..."
"මං ඔයාගේ අම්මා ගැන දැනගෙන හිටියද කියලද අහන්නේ?ඔව් මං දැනන් හිටියා ඔයාගේ අම්මා ගැන විතරක් නෙමෙයි තාත්තා ගැනත් ඒ වගේම ඒ දෙන්නගේ අතීතෙට ,මගේ දෙමව්පියන්ගේ තිබ්බ සම්බන්දෙත්"
"අභිලාශ්!!"
"නිවේද්,නිවේද්, තමුසේ කොච්චරනම් මෝඩද?තමුසේ හිතුවද මං තමුසේ වගේ මගේ අයියා පාවිච්චි කරලා විසිකරපු කුණු ගොඩක් කර ගහයි කියලා.එහෙනම් තමුසෙට වැරදිලා.
මට තමුසේගේ දේපල වලින් වැඩක් නෑ ඒත් සියා පපා එයාගේ දේපල ඔක්කොම මට ලියන්නේ අභිනාශ් උගේ ජිවිතේ විනාස කරගෙන කියලා මං සියා පපාට පෙන්නුවොත් විතරයි.
ඉතින් මං චුට්ටක් විතර මගේ වැඩේ වෙනකන් තමුසෙව යුස් කළා.ඇයි අපි පොඩි ෆන් එකකුත් ගත්තේ"
චටාස්....
අභිලාශ්ගේ වචන මගේ හදවතට පිහියකින් අනිනවා වගේ දැනෙද්දී මං අභිලාශ්ගේ කම්මුලට පාරක් ගැහුවා.
"අහ්හ්හ්හ් නිවේද් කොහොම උනත් මං තමුසෙට එක උදව්වක් කරන්නම්.තමුසෙගෙන් මට කොහෙත්ම වැඩක් නෑ.හැබැයි තමුසෙව මගේ අම්මටයි තාත්තටයි අයියා කියන එකාටයි ගොඩක් වටිනවා.ඒ ඇයි කියන්න ඉතින් ඔයා හොදටම දන්නවා ඇතිනේ.
