Three Months later.....
Abhilashs Pov.
කෙනෙක් ඔයාගෙන් ඇහුවොත් ආදරේ කියන්නේ මොකද්ද කියලා ඔයාට පුලුවන්ද ඒක මොනවගේ හැගිමක්ද කියලා නිර්වචනේ කරන්න.ඇත්තම කිව්වොත් මටනම් බැහැ.ඒත් මං එක දෙයක් දන්නවා ඒ ආදරේ කියන්නේ ආත්මාර්ථකාමී හැගීමක් කියන එක.
මොකද ඒ ආත්මාර්ථකාමී හැගීම නිසා අවුරුදු දාසයේදී මං මගේ පවුල අතැරලා දැම්මා.ඒත් එක දෙයක් තියෙනවා ඒ මං මෙච්චර කාලයක් කරපු එක ම එක දේකටවත් පොඩියටවත් පසු තැවෙන්නේ නෑ කියන එක.මොකද මං ඒ හැමදෙයක්ම කලේ මගේ ආදරේ වෙනුවෙන්.
මගේ පුංචි කොල්ලා ආශු.කවදාවත් ආදරේ කියන හැගීම විදලා නැති මට අවුරුදු දාසයේදී අවුරුදු දොළහක් වයස පුංචි කොල්ලෙක්ව හම්බවෙනවා.මං කවදාවත් හිතුවේ නෑ ඒ පුංචි කොල්ලා අන්තිමේදී මගේ ජිවිතේ වෙයි කියලා.ඒත් යාලුවෙක් විදිහට වගේම පලවෙනි හිරිමල් ආදරේ විදිහට පටන් ගත්ත අපේ බැදීම මේ තරම් දුරක් අරන් එන්න මං නොකරපු දෙයක් නෑ.
ඉතින් අන්තිමේදී හැමෝම කියනවා වගේ මට සතුටු දායක අවසානයක් ලැබිලා තියෙනවා.ඒ සතුටු දායක අවසානේ ලබාගන්න අවසානේ මට මගේ අත්වල ලේ ගාගන්න සිද්ද උනත් මං සතුටින් කියනවා ඒ කිසිම දෙයක් වෙනුවෙන් මං පසුතැවෙන්නේ නෑ කියලා.මොකද මගේ ආශු වෙනුවෙන් ඊට වඩා දෙයක් කරන්න උනත් මට බැරි කමක් නෑ.
"අහ්හ් මස්සිනේ"
"උබට වෙන වැඩ නැද්ද බන් මාව හොයන් එන්නේ"
"ඇයි උබට මහන්සිද එක දිගට මාස තුනක් වැඩ අල්ලලා"
"මොකක්"
"මට ඊයේ ආශු කතා කරලා කිව්වා මස්සිනාගේ වැඩ ඇල්ලිල්ලේ ප්‍රතිපල.congratulations මස්සිනේ එහෙනම් උබ ආයෙමත් තාත්තෙක් වෙන්න යන්නේ නේ.අන්න ආශි නන්දා දාගෙන සුදුට දොළදුක් ෆූඩ්ස් හදනවා.ඔන්න පුතේ අපිට නම් පාර්ටි ඕනේ හොදේ"
"ම්ම්ම් දෙන්නම් දෙන්නම් බන්.මොනා නැතත් මට මෙදා පාරනම් ආශු ලගින්ම ඉන්න ඕනේ අභිනව්.මට දෝනිගේ ගොඩක් දේවල් මගැරුනා.ආයෙමත් එහෙම වෙන්න දෙන්න මට බෑ."
"හරි කොල්ලෝ.මං ආවේනම් වෙන වැඩකට.උබ ඊයේ රෑ මට මැසේජ් එකක් එවලා තිබුනේ"
