"සුදු ඔයා එහෙනම් ලෝයර් ලගට යන්න.ඔයා දන්නවනේ මෙතනින් එහාට මට ඔයත් එක්ක ඉන්න වෙන්නේ නෑ"
"හරි හරි අභි මං දන්නවා මෙතනින් එහාට අපි දෙන්නා අදුරන්නේ නෑ හරිනේ"
"එච්චර දරුණු වෙන්න ඕනේ නෑ."
"එහෙනම් ඉතින් මොනාද?"
"නෑ නෑ මුකුත් නෑ පරිස්සමින්"
"ම්ම්ම්ම්"
අපි හිටියේ අලුත්කඩේ උසාවි භුමියේ.සුදු වගේම කළු ඇදගත්ත ගොඩක් දෙනා උසාවි භුමියේ එහෙ මෙහෙ යද්දී අභි මාව කාර් එකෙන් බස්සලා යන්න ගියා.මොකද මෙතනින් එහාට එයාට වගේම මටත් එකට ඉන්නා විදිහක් නෑ.
"මිස්ටර් නිවේද්?"
"ඔහ්හ් මිස්ටර් පන්සිළු"
"අපි ඇතුලට යමුද?"
කාර් එකෙන් බැහැලා උසාවිය දිහා බලන් කල්පනා කර කර හිටපු මං මේ ලෝකෙට ආවේ මගේ ලොයර්ගේ කටහඩට.ලොයර්ත් එක්ක මං උසාවිය ඇතුලට යද්දී මං ඈතින් දැක්කේ එයාව.
අවුරුදු පහක් ගෙවිලා ගිහින් තිබුනත් එයා තාමත් ඉස්සර වගේම වෙද්දී වෙනසකට තිබුනේ කාලෙකට කලින් එක පුංචි කාලෙකට හරි මට අයිති වෙලා තිබුන ඒ අතේ වෙන කෙනෙක් එල්ලිලා හිටපු එක.මං ලොකු හුස්මක් පාත දැම්මා.
ඒත් එක්කම වගේ ඈතින් එන ගමන් හිටපු අභිලාශ් මාව දැකලා එයාගේ ගමන නැවැත්තුවා.එක විනාඩියකට මට ආයෙමත් එයා ලගට දුවලා ගිහින් තුරුල් වෙන්න එයාගෙන් අහන්න ඇයි මට එහෙම කලේ කියලා ඕනේ උනත් මං ඉස්සරහට තිබ්බ අඩිය ආපහු ගත්තා.
නෑ එයා හැමදාමත් කලේ රැවටීම විතරයි.එයා හැමදාමත් කලේ එයාගේ පවුල ආරක්ෂා කර ගන්න මාව රවට්ටලා ඉත්තෙක් කරගත්ත එකයි.ඇත්ත වතුරට වඩා ලේ ගනයි කියනවනේ.ඉතින් එයා තෝර ගත්තේ එයාගේ පවුල නැතුව මාව නෙමෙයි.
අභිලාශ් මං ලගට එන්න ගියත් භාගයා අභිලාශ්ගේ අතින් තද කරලා අල්ලා එයාව නවත්තද්දී මං අභිලාශ්ට එක බැල්මක්වත් නොදී උසාවිය ඇතුලට ආවා.
මං ගිහින් වාඩි උනත් මං දන්නවා අභි මේ වෙද්දීත් කාටත් නොතේරෙන්න මාව ආරක්ෂා කරන්න සිවිල් පිට කට්ටිය දාලා ඇති.මොකද අවුරුදු පහක් තිස්සේ කොච්චර ඉල්ලුවත් නොදුන්න දික්කසාදෙ අභිනාශ්ට එක පාරටම දෙන්න හිතුනේ සත්ව කරුණාව පහලවෙලා නිසා වෙන්න බෑනේ.
