BONUS
"එයාට දැන් ප්‍රශ්නයක් නෑ.බ්ලඩ් අඩු උන නිසයි ඔලුවට වැදිච්ච පාර නිසයි තමා ෆෙන්ට් වෙලා තියෙන්නේ"
මං ඇහැරෙනවත් එක්කම කවුදෝ කියනවා ඇහෙද්දී මං කල්පනා කලේ මොනවද උනේ කියලයි.ඒත් එක්කම සිද්ද වෙච්ච හැමදෙයක්ම මට මතක් වෙද්දී මගේ මතකෙට ආවේ මගේ දරුවාව.
"දෝණි,මගේ දරුවා"
මං එක පාරටම නැගිටලා වට පිට බලද්දී අභි මං ලගට ඇවිත් මට සද්ද කරන්න එපා කියලා කටට ඇගිල්ලක් තියලා පෙන්නුවා.
"ශ්ශ්ෂ් ආශු එයාට rest කරන්න දෙන්න"
Privet hospital එකක් නිසාම hospital room එකක මට එහා පැත්තේ ඇදෙ නිදාගෙන හිටපු දෝණි ව පෙන්නපු අභි කියද්දී මං සැනසීමෙන් හුස්මක් ගත්තා.
"එයා තව පැය හයකින් විතර නැගිටියි කියලා ඇවිත් බලලා ගිය doctor කිව්වා.ඔයාට කොහොමද ප්‍රශ්නයක් නැද්ද?"
"නෑ මට අවුලක් නෑ."
"ම්ම්ම්ම්ම් මං හිතන්නේ ඔයාලට කතා කරගන්න දේවල් ගොඩක් තියෙයි.මං ගිහින් දෝණි නැගිටින වෙලාවට එන්නම්"
අභි room එකේ තිබ්බ sofa එකේ වාඩි වෙලා හිටපු අභිලාශ්ව පෙන්නලා කියද්දී මං අභිට රැව්වා.
"තවත් මොනා කියලා අහන්නද අභි,එයාට ඕනේ මගේ දරුවාගේ අයිතියනම් එයාට කියන්න ඒක මං ජිවත් වෙලා ඉන්නකන් වෙන දෙයක් නෙමෙයි කියලා"
"ඔය ඉතින් තමුසේ පොඩ්ඩ ඇත්නම් වලිගෙ පාගගන්නවනේ සුදු.අභිලාශ් ඔයාට සිහිය නැතුව හිටපු පැය තුන හතරට මට කතාවක් කිව්වා මං හිතන්නේ ඔයත් ඒක අහන එක හොදයි"
මං වචනයක්වත් නොකියා අහක බලන් ඉද්දි අභි මගේ ඔලුවත් අවුල් කර ගෙන room එකෙන් එලියට යන්න ගියා.අභි එලියට ගියාට පස්සේ ලොකු හුස්මක් ගත්ත අභිලාශ් මගේ ඇද ලග තිබුන ස්ටුල් එකෙන් වාඩි වෙලා මගේ ඔලුව අත ගාන්න අත දික් කළා.
ඒත් මං ඒකට ඉඩ නොදෙද්දී අභිලාශ් ලොකු හුස්මක් පාත දාලා අත ආයෙමත් එයා ලගට ගත්තා.
"සොරි,මං දන්නවා මෙච්චර දේවල් මාව ඔයාට විස්වාස කරන්න බැරුව ඇති.ඒත් ඒ හැමදේකටම මට හේතුවක් තිබ්බා නිවේද්"
