လြန္းရန္ ေပ်ာက္ဆုံးၿပီး သုံးရက္ေျမာက္ေန႕သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္၊၊ သုံးရက္လုံးလုံး အစအန ရွာမရေအာင္ ေပ်ာက္ေနတာမို႔ ဗာရစ္ စိတ္လည္းအေတာ္ပူေနၿပီျဖစ္၏၊၊ လူကိုဖမ္းေခၚသြားၿပီး ဗာရစ္ဆီ မဆက္သြယ္လာထဲက တစ္ဖက္လူလိုခ်င္တာက တစ္ျခားမဟုတ္ဘဲ လြန္းရန္ကိုသာျဖစ္သည္၊၊ထို႔ေၾကာင့္ ပို၍ပင္စိတ္ပူရသည္၊၊
ေန႕ေရာ ညပါ စိတ္နဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က အေတာ္ပင္ပန္းေနသည္၊၊ စားခ်ိန္နဲ႕ အိပ္ခ်ိန္မမွန္တာေၾကာင့္ ေခါင္းကလည္း ဒီရက္ေတြမွာ ခဏခဏ ထိုးကိုက္ေန၏၊၊ ႐ြာေရာက္လာၿပီထဲက ဗာရစ္ ၿမိဳ႕ကို မျပန္ျဖစ္ေတာ့၊၊ ဒီ႐ြာမွာဘဲေနကာ လြန္းရန္ သတင္းကိုေစာင့္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာမို႔ျဖစ္၏၊၊
" အစ္ကိုရစ္ မင္းသန့္က အစ္ကိုနဲ႕စကားေျပာခ်င္လို႔တဲ့"
အလုပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္လာေသာ ႐ြန္က ဗာရစ္ဆီကိုဖုန္း ထိုးေပးလာသည္၊၊ ထို႔ေၾကာင့္ စာရင္းစစ္ ေနသည္ကို ရပ္၍ ႐ြန္ ကမ္းေပးလာေသာဖုန္းကို ဗာရစ္လွမ္းယူလိုက္၏၊၊
"ဘာလဲ"
"အစ္ကို ကို အျမန္လာကယ္ပါ၊၊ အႏၲရာယ္ရွိတယ္ မင္း ျမန္ျမန္လာဖို႔လိုတယ္"
"ဘယ္ေနရာမွာလဲ!"
ဖုန္းကို စပီကာဖြင့္ထားသည့္ေၾကာင့္ မင္းသန့္နဲ႕ အစ္ကိုရစ္ေျပာေနသည့္စကားေတြကို ႐ြန္ပါၾကားေနရသည္၊၊ မင္းသန့္ဖုန္းကို ေျခရာခံရန္ အစ္ကိုရစ္က လက္ဟန္အမူအရာနဲ႕ ေျပာလာတာမို႔ MAC BOOK ကို ဖြင့္ၿပီး ယခု မင္းသန့္ဖုန္းတည္ေနရာကို ရွာရေတာ့သည္၊၊ အစ္ကိုရစ္ကလည္း ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္ ေနပုံရၿပီး ထိုင္ေနေသာခုံမွာ ထရပ္လ်က္ ဖုန္းကို နားနဲ႕ပုခုံးၾကား ေခါင္းေစာင္း၍ညွပ္ၿပီး အလုပ္ခန္း၏ ကြၽန္းဗီရိုထဲ ထည့္ထားေသာ လက္နက္အိတ္ကိုဆြဲထုတ္ေနေလသည္၊၊
"ထိုင္းနယ္စပ္ စြန့္ပစ္အိမ္"
ခဏတိတ္ဆိတ္သြား တဲ့ဖုန္းမွ ျပန္ထြက္လာတဲ့အသံက မင္းသန့္အသံမဟုတ္ဘဲ ေစရာအသံျဖစ္ေနေလသည္၊၊ ႐ြန္ အနည္းငယ္ေတာ့ အံ့ၾသသြားေပမဲ့ ၾကာၾကာလည္း အံၾသေနလို႔မရ၊၊ ထို႔ျပင္ အေတြးတစ္ခုကလည္း ႐ြန္ ဦးေႏွာက္ထဲသို႔ ႐ုတ္ခ်ည္းဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္၊၊
