"ေမာင္ ထေတာ့ ေန႕လယ္ေရာက္ေနၿပီ"
ကေလးႏွစ္ေယာက္အလယ္၌ ကားယားႀကီးေမွာက္အိပ္ေနေသာ ေမာင္၏ ေက်ာကို ရန္အသာပုတ္လ်က္ နိုးေနသည္မွာ နာရီဝက္ေလာက္ပင္ရွိေလၿပီ၊၊သို႔ေပမဲ့ အခုထက္ထိေမာင္ကေတာ့ တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္ေသး၊၊ ရန္တို႔ က်ိဳက္ထီးရိုးကို ေရာက္ေနသည္မွာဒီေန႕နဲ႕ဆို သုံးရက္ေလာက္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္၊၊ သုံးရက္အတြင္း ေနရာအစုံကို ေရာက္ဖူးခဲ့ၿပီျဖစ္၏၊၊ထို႔ေၾကာင့္ ဒီေန႕ေတာ့ မြန္ျပည္နယ္ထဲက မင္းကြတ္ ၿခံကို သြားဖို႔ စီစဥ္ထားသည္၊၊
ေမာင္ေဘးနား၌ ကုတင္ေခါင္းရင္းဘက္ကို ေျခေထာက္ေပးလ်က္ျဖင့္ ဗမာနဲ႕ရွန္ရွန္ေလးကလည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္၊၊ သားအဖသုံးေယာက္ကို ရန္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္နိုးထုတ္ေနေပမဲ့ သုံးေယာက္လုံးက ထမလာ၊၊ မေန႕ညကေတာ့ ညနက္တဲ့အထိ ေတာ္ေတာ္နဲ႕မအိပ္နိုင္ၾကဘဲ ေဆာ့ေနၾကၿပီးအခုမနက္က်ေတာ့ အိပ္ယာမထနိုင္ၾကေတာ့၊၊
"မာဗာရစ္ မင္း ထမွာလား မထဘူးလား!!"
ခဏခဏနိုးေနသည္မွာ မရ၍ ရန္ ေဒါသထြက္လာၿပီျဖစ္ကာ နာမည္အရင္းေခၚ၍ ပိတ္ေအာ္ထုတ္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ေရာ ဗမာနဲ႕ရွန္ရွန္ေရာပါ အိပ္ခ်င္းမူးတူးနဲ႕ ထထိုင္လာၾကသည္၊၊ မ်က္လုံးေတြကမဖြင့္ၾကေသးဘဲ ထိုင္ရက္နဲ႕ ငိုက္ေနၾကျပန္၏၊၊ တေငြ႕ေငြ႕ ထြက္လာေသာ ေဒါသအေငြ႕အသက္ေတြကို ရန္ သက္ျပင္းခ်ရင္းသာေလ်ာ့ခ်ေနရၿပီး စိတ္ကိုမနည္းျပန္ထိန္းေနရသည္၊၊ စိတ္ရွိလက္ရွိ သာဆိုရင္ သုံးေယာက္လုံး၏ ေခါင္းေတြကို တဂြတ္ဂြတ္နဲ႕ျမည္ေအာင္ ေခါက္ျပစ္လိုက္ခ်င္ေနၿပီ၊၊
"ရားးေမာင္ ထေတာ့ဆိုေနမွဘဲ ငါစိတ္တိုလာၿပီေနာ္"
"လြန္း ရန္ကလည္း အိပ္ခ်င္ေသးပါတယ္ဆို"
မဲ့ရႈံ႕ေနေသာ မ်က္ႏွာနဲ႕ဆံပင္ေတြၾကားလက္ေခ်ာင္းေတြကိုထိုးဖြရင္း ေမာင္က ရန္ကို မေက်နပ္သလိုၾကည့္ကာ ဆိုလာသည္၊၊ ေန႕လယ္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီမလို ဘာမွမစားမေသာက္ထားဘဲ အိပ္ဘဲအိပ္ေနတာေၾကာင့္ ရန္ မရမက နိုးေနရျခင္းျဖစ္၏၊၊ ေမာင္တို႔သားအဖေတြစိတ္ႀကိဳက္သာ လႊတ္ထားလိုက္မည္ဆိုလွ်င္ ညေနေလာက္မွ နိုးလာနိုင္သည္၊၊
