orkide, gxg

sekiz

mira

dün gece hiç yaşanmamış gibi annem kahvaltıda tamamen sağlıklı gözüküyordu, dün gece hakkında her şeyi ortadan kaldırmıştım. belki de hatırlamıyordu bile, sadece ben yaşamıştım o korkuyu. gece onu uyuttuktan sonra uyuyamamıştım, annem buna kızacaktı biliyorum ama dayanamayıp yemek yemiştim. yine oluyordu, bütün gün dayanıyordum ama gece uyurken bir anda zayıf düşüyordum işte. sanki o an yaşamak için mücadele etmem gerektiğini hatırlıyordum en azından açlıktan ölmeye niyetim yoktu.

"günaydın." dedim gülümseye çalışırken. annem yüzünde kocaman bir gülümseme ile bana dönmüştü.

"günaydın bebeğim," dedi neşeyle. "güzel uyudun mu?"

hiçbir şeyi gerçekten hatırlamıyor muydu yoksa sadece kaçıyor muydu emin değilim ama ona hatırlatmak istemiyordum.

"iyiydi," dedim sandalyeme otururken. "baba sen ne zaman geldin? duymamışım."

"işler çok yoğun kızım, sabaha doğru gelebildim."

"hemen seni çok mu yordular?"

"sizin mutluluğunuz için değer."

biz mutlu muyduk? dün gece sinir krizi geçiren annemi tek başıma sakinleştirmiştim. biz mutlu değildik baba.

"dün gece derse gitmedin mi?" dedi annem kestiği peyniri yenerken.

"ders yokmuş, ada ile karşılaştım kapıda."

o kadar yoğun bir gece geçirmiştim ki ada hakkında düşünmemiştim bile. onun dedikleri kafamda dönmeye başlamıştım, artık çok zor geliyordu her şey.

"dün okul nasıl güzel kızım?" dedi babam. "konuşamadık dün."

"iyiydi," dedim gülümseyerek. "bir sürü arkadaşım oldu."

iyi değildi, hepsi sahteydi. her gün onlarla vakit geçirmek istemiyordum. yanlarında o kadar uzak hissediyordum ki.

"sevindim."

"burası hepimize iyi gelecek demiştim." dedi annem çayını içerken.

hepimiz bir gözlük takmıştık sanki, ben annemin istediği kızı oynarken annem reklamlardaki o mükemmel aile olmamızı istiyordu. babamla her geçen gün daha da uzaklaşıyordum, her geçen gün ona da ulaşamıyordum artık. her geçen gün daha da yalnız kalıyordum, annem gitmişti, ada gitmişti, buse gitmişti, babam gidiyordu. kimse kalmıyordu yanımda.

gitme saatim yaklaştığında odamdan çantamı alarak dışarı çıktım, gitmeden önce annem bana sarılarak yanağımdan öpmüştü. sadece ondan anlık gördüğüm şefkat için bile rol yapmak istiyordum. her şey birbirine bağlıydı, rol yaparsam annem beni severdi. rol yaparak ada'ya yakın duruyordum belki yakın durursam bir gün görürdü beni. söylediği onca şeyden sonra gurursuz gibiydim, ağlıyordum ondan kaçmak istiyordum ama kaçamıyordum işte.

almilaların arabasının önüne geldiğimde onlar da gelmişti, yine yüzünde kocaman bir gülümseme vardı, almila gerçekten güzel bir kızdı. uzaktan gördüğünüzde parlıyordu sanki, onu tanıdığımdan artık eskisi kadar parlak gelmiyordu.