orkide, gxg

otuz üç

mira

ege ile geçirdiğim hafta sonu üzerinden bir hafta geçmişti, geçen hafta bugünlerde ege'nin yanımda olduğunu biliyordum. annemlerle salonda otururken ege ile o koltukta uyuduğumu hatırlıyordum. kendi kendime sırıtıp duruyordum, bir hafta çok hızlı geçmişti. keşke paradoks gibi her hafta o güne çıksa.

"miracım," dedi annem. "ne zamandır konuşamıyoruz seninle, nasıl gidiyor okulun?"

"iyi," dedim gülümseyerek. gidip sevgilimle gizli gizli buluşuyoruz başta gerici olsa da artık daha heyecan verici olmuştu. bunu da bu şekilde romantizme edebiliyorduk. onun dışı arınla takıla takıla artık arın'a dönüşmüş olabilirdim. sizi kendisine benzetebiliyordu. güzeldi her şey. "sizin işler nasıl gidiyor?"

"iyi gidiyor," dedi annem keyifle. "buraya gelirken biraz tereddütlüydüm, senin için çok zor oldu biliyorum ama mutlusun değil mi?"

"mutluyum."

annem belki de şu an kendi için rahatlatmaya çalışıyordu ama gerçekten mutluydum, burası sandığımdan daha iyi gelmişti bana. burada aşık olmuştum, burada aşkı yaşamıştım.

"oradaki arkadaşlarınla konuşmuyor musunuz?" dedi babam.

"başta konuşuyorduk ama artık yazmıyorlar, ben de yazmadım."

"boş ver kızım, değerini bilmeyenin peşinde koşma."

baba bunu keşke daha erken söyleseydin.

"anne, baba eski evimizi özlüyor musunuz?"

"tabii ki," dedi babam, iç çekerek. "o şehirde doğup büyümüştüm, eski evimizde büyüdün sen, ilk yürüyüşün ilk kelimen hep oradaydı. orayı özlüyorum ama sizinle her yerde mutluyum ben."

"anne sen özlemiyor musun?"

"özlüyorum," dedi annem gülümseyerek, uzun zaman sonra gerçekten duygusal görmüştüm onu. "orası farklıydı."

annem bir anda tatlı bir hareket yapıyordu ve bana her şeyi unuttuyordu, bir anda tekrardan çok sevmeye başlıyordum onu. ailenizden kopamıyordunuz, ne yaparsa yapsınlar hep affettiğiniz tek kişi de onlardı işte. bir sınırı yoktu, buydu bizi yoran.

"ben burayı da çok sevdim," dedim gülümseyerek. aklıma bizimkiler ve ege gelmişti. hem gerçekten eğlendiğim bir arkadaş grubum vardı hem de aşık olduğum kızla beraberdim. "zamanla buraya da çok alıştım."

"mira sen şu filmi izlemiş miydin?" dedi babam netflixte gezerken yeni gelen bir filmi gösterirken.

"baba beraber izledik ya."

"hadi ya, ne anlatıyordu?"

"o değil de şu altındaki film var ya o çok iyi diyorlar, izlesek mi?"

"film gecesi mi?" dedi babam gülerek. "işte buna hayır demem."

"ben mısır patlatayım," dedi annem ayağa kalkarak. "içecek ister misiniz?"

"olur." dedim gülümseyerek. böyle küçük anlarda tekrar aile olduğumuzu hissediyordum. annem istediği her şeye kavuşunca artık eskisine dönmüş gibiydi, bunu bozacak kişinin bir gün ben olacağını biliyordum.