မင်းကွန်းမြသိန်းတန်စေတီပေါ်မှာ ပုသိမ်ထီးလေးဆောင်းပြီး လမ်းလျှောက်နေတဲ့သူ့ပုံစံလေးကို ဦးခိုက်စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ငေးမောနေမိတယ်
ကိုယ်ပန်ပေးထားတဲ့ နှင်းဆီပန်းလေးက ခုချိန်ထိသူ့ခေါင်းပေါ်မှာလန်းဆန်းလို့နေသည်
ဦးခိုက်သူ့ကိုအတိုင်းထက်အလွန်ချစ်မြတ်နိုးရသလို တန်ဖိုးလည်းထားရပါတယ်
ဦးခိုက်ရဲ့ရင်ထဲမှာတော့ သူ့အပေါ်ထားတဲ့အချစ်တွေကဖြူစင်တယ်
သူကိုယ့်ပေါ်ပြန်လည်ထားရှိတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကလည်း ဖြူစင်စစ်မှန်မှန်း ဦးခိုက်ခံစားလို့ရသည်
လှေကားထစ်တွေပေါ်လမ်းလျှောက်တက်နေရင်းသူ့ကိုယ့်ဘက်ကိုလှည့်လာပြီး ခပ်ငုံ့ငုံ့ကလေးကြည့်တယ်
"ထီးရိပ်ထဲလာလေဦးခိုက်ရယ် ဘာလို့နေပူကြီးထဲကလျှောက်နေရတာလဲ"
"မင်းပဲဆောင်းပါ ကိုယ်ကဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
သူ့ပေါ်မိုးပေးလာတဲ့ပုသိမ်ထီးလေးကိုမော့ကြည့်ရင်း သူ့လက်ကလေးပေါ်ကဆုတ်ကိုင်လိုက်ပြီး ထီးကိုသူ့ခေါင်းပေါ်ပြန်တိုးပေးလိုက်တယ်
"ဒီလိုဆိုဘယ်တရားမလဲ အင်းဝမှာတုန်းက တို့ဦးခိုက်ထီးကိုဆောင်းခဲ့တာပဲလေ"
ဦးခိုက်သူ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီး သွားစွယ်လေးတွေပေါ်လာတဲ့အထိ ချစ်စဖွယ်ပြုံးလိုက်မိသည်
"ကိုယ်ဆောင်းရင် မင်းမလုံမှာစိုးလို့ပြောတာပါ"
"မလုံလည်းဘာဖြစ်လဲ ဒီလိုဆိုထီးပိတ်ပြီးနှစ်ယောက်အတူလျှောက်ကြမလား"
သူကျွန်တော်ရပ်နေတဲ့လှေကားထစ်ပေါ်တက်လာပြီး ပုခုံးချင်းယှဉ်ရပ်လိုက်သည်
"ထီးတော့မပိတ်ပါနဲ့ကွာ ကိုယ်ကမင်းအပေါ်ကို နေပူစက်လေးတစ်ပြောက်တောင်ကျစေချင်တာမဟုတ်ဘူး"
သူနဲ့ပုခုံးချင်းပွတ်တိုက်ထိကပ်သွားတော့ ကျွန်တော့်အသည်းနှလုံးတွေကြွေကျမတတ် ခုန်ပေါက်လာတယ်
သူကျွန်တော့်လက်ထဲကထီးကိုယူပြီးနှစ်ယောက်အတူဆောင်းပြီး ဘုရားပေါ်တက်တယ်
YOU ARE READING
ချစ်ခြင်း၏ကန့်သတ်နယ်မြေ(Complete)
Lãng mạnအချစ်ဦးတွေအချစ်ဆုံးတွေဆိုတာထပ် ကိုယ်ကမင်းကိုနောက်ဆုံးအချစ်နဲ့ချစ်တာ မင်းအပြင်အခြားတစ်ယောက်ဆိုတာ ဘယ်တော့မှရှိလာနိုင်တော့မှာမဟုတ်ဘူး။ #ဦးခိုက်ဝဋာ
